سوادکوه (سرزمین دو خورشید) ( از گدوک تا هفت تن )
سوادکوه شهرستانی است که دارای اصالت فرهنگی خاص خود بوده و هست. مردمانی خونگرم و مهماننواز که غنی ترین سرزمین از لحاظ تاریخ و فرهنگ مردم ” توده شنا سی ” را در خود داراست.
سوادکوه تاریخ , فرهنگ , میراث اقوام کهن است. کمتر سرزمینی را در دل ایران کهن می توان یافت که کوه , جنگل , غار , قلعه , آبشار , چشمه ,رود , دریاچه , برج , پل , امامزاده و کلیسا را در خود جای داده باشد.
سوادکوه در کتاب ها:
اسم قدیم آن شروین بود برگرفته از اسم یکی از جبال مشهور این سرزمین این جبال در جنوب شرقی چرات از منطقه ولوپی واقع شده و
اهالی , آن را سوات گویند.
طبق نظریه ای دیگر قدیمی ترین اسمی که این مکان داشته فرشوات یعنی کوه و دشت بوده است و این لفظ جز در بعضی از تواریخ و عتیقه ها در جایی دیگر دیده نشده است .عرب در کتب خود در دوره اسلامی خلفا سوادکوه را شلفین و شروین نگاشته است که اعتمادالسلطنه کتابی را در تاریخ و جغرافی سوادکوه نکاشته واسم آن را ”التدوین فی شرح احوال جبال ” نهاده است . شروین نام شخصی است که در این نواحی سلطنت و حکومت داشته است لذا بعد از نفوذ اعراب این کوهستان را جبال شروین نام نهادند .
وجه تسمیه سوادکوه در اعتقاد عامه :
در اعتقاد اول:
سوادکوه را در گذشته ساکوه می نامیدند . سا به زبان محلی قسمتی از کوه را گویند که جنگل نداشته و عاری از جنگل باشد .
چون قسمت اعظم کوههای در ارتفاعات عاری از جنگل بوده است و می باشد – آن را ساکوه نامیده اند . یعنی کوه بدون درخت . بعدها ساکوه به سوات کوه ,سادکوه و سوادکوه تغییر یافته است .
در اعتقاد دوم :
سواد به معنی سیاه است و سوادکوه یعنی کوه سیاه .
این وجه تسمیه را اعراب نهاده اند .
در اعتقاد سوم :
می گویند حاکم طبرستان سه فرزند داشت . به نام های فیروز , خطیر و سواد . فیروز را حاکم فیروزکوه , خطیر را حاکم خطیر کوه , سواد را حاکم سوادکوه کرد , به عبارتی بر گرفته از نام این سه شخص بوده است .
شهرهای سواد کوه
شیرگاه زیراب پل سفید