تبیان، دستیار زندگی

اولین عملیاتی بود که شرکت می‌کردم.

بس که گفته بودند ممکن است موقع حرکت به سوی مواضع دشمن، در دل شب عراقی ها بپرند تو ستون و سرتان را با سیم مخصوص از جا بکنند، دچار وهم و ترس شده بودم.

ساکت و بی‌صدا در یک ستون طولانی که مثل مار در دشتی صاف می‌خزید، جلو می‌رفتیم.

جایی نشستیم.

یک موقع دیدم که یک نفر کنار دستم نشسته و نفس‌نفس می‌زند.

کم مانده بود از ترس سکته کنم. فهمیدم که همان عراقی سر پران است.

تا دست طرف رفت بالا، معطل نکردم.

با قنداق سلاحم محکم کوبیدم تو پهلوش و فرار را بر قرار ترجیح دادم.

لحظاتی بعد عملیات شروع شد.

روز بعد در خط بودیم که فرمانده گروهانمان گفت:

«دیشب اتفاق عجیبی افتاده، معلوم نیست کدام شیر پاک خورده‌ای به پهلوی فرمانده گردان کوبیده که همان اول بسم‌الله دنده‌هایش خرد و روانه عقب شده.»

از ترس صدایش را در نیاوردم که آن شیر پاک خورده من بوده‌ام!

برنج وارفته

مادرم نمی گذاشت ما غذا درست کنیم.پدرم نسبت به غذا حساس بود؛اگر خراب می شد،ناراحت می شد.

تا قبل از عروسی برنج درست نکرده بودم.شب اولی که تنها شدیم،آمد خانه و گفت:

«ماهیچ مراسمی نگرفتیم.بچه ها می خوان بیان دیدن.می تونی شام درست کنی؟»

کته ام شفته شده بود.همان را آورد،گذاشت جلوی دوست هایش.گفت:

«خانم من آشپزیش حرف نداره،فقط برنج،این دفعه خوب نبوده ،وارفته.»

شهید مهدی باکری

سلام
این سه تا آخری خیلی خندار بودن:D
ممنون سردار