در رهگذار باد

من مانده ام با نامهای رفته از یاد...

در رهگذار باد

من زیستم در دهشت کابوس ها بسیار بسیار...

در جادهء بی عابر شب

مردی است تنهامانده با یاد

از زهرگین اندیشهء بی پاسخ خود شرمگین است.

من تهی از اشک و شرم و مهر خواهم شد.

کوه خاکستر.

مرگ در بستر.

مرغ یادت با پر و پرواز

در میان آسمان تیره و شفاف روزان و شبانت بال خواهد زد.

در سکوت و خلوت معراج

آنچه در من بود ،

در تو آنرا باز خواهد یافت.

راز تو با راز من همسایه خواهد بود.

اشک در چشم تو خواهد رست.

خشم در خون تو خواهدخفت.

در تن تو ، کوه شرمی خانه خواهد کرد.

در رگ تو ، خون رنجی گریه خواهد کرد.

باد خاکستر.

خواب در بستر.

در رگ تو ، خون رنجی خانه خواهد کرد.

کوه خاکستر.

مرگ در بستر.

در تن من ، باغ تسکین سبزه خواهد داد.

یادبود و یاد.

میوه ای بس تلخ داد:

۱

من ، من بودم ؛

تو ، تو ؛

من و تو ، نه ما.

من غمین و تو شاد.

تو زندهء دم.

من اسیر خاطره ، یاد.

بی تو خنده به لب اگر که نبود ،

بی تو نور شادی به دیده اگر که نمی نشست ،

بی تو غنچه های آرزو به دل اگر که نمی شکفت ،

بی تو شاخه های غم به سینه اگر که نمی فسرد ،

بی تو حال پوچ

گذشته و آینده دور بود ،

بی تو کوچه های گزمه اگر بی عبور بود ،

بی تو...

بی تو هیچ و هیچ هم اگر که نبود ،

من با همهِ تان آشنایم

هرگز بغیر از آن نئید

که می نمائید .

پیوسته غیر از آن منم

که می نمایم.

ای نا شناسان !

بیهوده می گوئید ، هرگز باورم نیست

- یا شور و شوق آشنائی در سرم نیست.

ای ناشناسان !

- فرسنگها از هم جدائیم

با اینهمه درهای باز آشنائی .

خون من اکنون تیره چون قیر مذاب است

کوچیده اند از نیمه ویران خانهءِ دل

دانم که این رفتنشان را آمدن نیست.

از آنچه با من بوده اکنون مانده برجا

شعر و کتاب و نفرت و غمهای انبوه

روزی کتاب ار غمگسار هستیم بود

امروز در خونم چکاند زهر اندوه.

سنگ صبورم بوده ار روزی سرودم

امروز افسوس

ترکیده و پاشیده از هم ،

یا طاقتش کمتر زسنگ دیگری بود

یا آنکه سنگین بوده بار کوه ماتم.

اکنون منم بیزار از هرکس زهرچیز

بیزارم از آن کس زراه رفته برگشت

یا آنکه از پس کوچه های تیره بگریخت