عصیان

ای دروغ ، ای قوانین گنگ طبیعت

می توانستم ایکاش

با تو جنگید .

هرگز مرا با شما آشتی نیست

ای همهء اعتقادهای ملعون

ای با طبیعت من دشمن

کفر و گناه و جنایت موهوم .

من عاصیم

عصیان من سکوت و گریز است .

قلب من ، این در سکوت خویش به زنجیر

خیره به دیوارهای بلند

منتظر هیچ و هیچگاه و هرگز .

لبخند می شود تمامی اندوه

آرام می شکوفد بر لب

تا با غرور پر از هیچ

شعر شکست را نسراید .

لبخند ، ای دروغ

نا خوانده میهمان

ای مرده ریگ دهسالهء فریب

ای از تمامی کابوس های من

تنها تر و عبوس تر و خوفناک تر

دیریست ما دو تن

بیگانه با همیم

دیگر نه خوابگاهء لبم جایگاه تست .

لب یاد من

آئینه ، ای زلال

ای واژه ، وزن و قافیهء شعرهای من

شکوه می کردم

از تو ، از یاد بود کهنهء تو

ای قفس ، ای حدود ، ای گرداب .

۲

با از دریا سخن گویم

از سرود خستهء امواج

از سکون – مرداب .

دیوارها اگرچه بلند

تنهائی مرا

اما چه ایمنی است :

از نور ، از هوا

از دام دام نبض

از تیک تاک قلب

و ز ناله های گنگ تنفس ؟

دیوارهای معکوس ، ای امتداد بی نهایت دور، ای گور

( ای در میان دیوارها : مشخص ، فرد )

دریاب مرا ، دریاب !

من در میان دیوارهای معکوس

خاموش می شوم .

در اشک یادها

فراموش می شوم .

از وسوسه های گریز می ترسم

از بازگشت ، ادامه ، توقف .

ای چشم داشت ها

ای ناگزیری ماندن

ای میوهء نیاز

ای عشق ، ای ملاطفت ، ای مهر

ای چشم های دوخته بر در ،

از وسوسه های گریز می ترسم

ای عاطفه های لطیف و مزاحم .

می ترسم .

می ترسم !

می ترسم !

از وسوسه های گریز می ترسم

ای عاطفه های عزیز ، ای جلاد !

من و تنهائیم کنار هم

با تمامی خستگی هامان

به غروب عبوس می نگریم.

با سرود بزرگ باور خویش:

بوده ها را به بادها دادم

مانده ها را به یادها دادم

یاد ها را به باد ها دادم.

با گریز حباب باور خویش

در غروب عبوس می خوانم:

ای خدایان برفی خودخواه

شرمگینستم از ستایش خویش

رفته ام تا هر آن کجا بتوان

گامهایم نمی رود زین پیش.

در عروج صداقت افلاک

جمله آغاز ، ناتمامی ها.

اینک افتاده ام به درهء خاک

دریاها بود .

دریاها هست .

من برکه ای ساکنم .

بادی می تواندم بدوردستان برد

نوری می تواندم نوشید

غباری می تواندم آلود .

از برکه بودنم چه غروری احساس می توانم کرد ؟

دریاها خواهد بود .

دریاها خواهد ماند .

من برکه ای ساکنم .

به سیل و ابر و باران

پناه نتوانم برد ،

نیاز نتوانم کرد ،

امید نتوانم داشت .

آفتاب و زمان و زمین

دشمنان آشتی ناپذیر برکه اند .

در خالی غروب

رگهای پای من

در خون ابتذال

فریاد می کشید :

این عابران مجسمه ای بیش نیستند

این کوچه ها ، تمامی این کوچه ها تهی است !

در خالی غروب

در کوچهء تهی

بر پله ای نشستم

با خویش ، بی غرور

آنگونه ئی که هستم تنها

توی اتاق خویش

لیکن نه آنچنان که مرا بینی

در جمع گوشتین مجسمه های پوک

در خالی غروب

به فریاد خاموش دل بسته ام

جدا ماندم از خواهش خواستن .

ز نامهربان مردمی مردمان

چه گویم به فریاد خاموش من ؟

در این آزمندان جویای نام

من و شعر و مرتاضی و سوختن .

ز زاهد نمایان تقوی فروش

چه گویم به فریاد خاموش من ؟

غرور من از آزمندی بدور

سرود من و خویشی خویشتن .

از این جمع پیغمبران دروغ

جدا باد فریاد خاموش من !

می رفتم

هدف ، رسیدن بود .

شب بود و بیمناک جنگل بود .

تنها بودم

می رفتم

شاید ز بیم ماندن بود .

تنها بودم

می رفتم

شاید ز ترس مردن بود .

تنها بودم

می رفتم

شاید مقصود رفتن بود .

هر چیز بود در من ، الا ، الا

شوق و هوای راه گشودن بود .

یک چیز بود در آن شاید

برگردان بیم شبان جنگل بود .