تبیان، دستیار زندگی

سلام به همگی

من اینجا قصد هیچ گونه تبلیغاتی رو ندارم فقط یک سری سوالات فنی برام پیش اومده.گفتم از مهندسان و آگاهان فن بپرسم.

از دوستانی که تجربه ی استفاده از وایمکس ایرانسل رو دارند می خوام بپرسم، تفاوتی بین سرعت وایمکس با ADSL هست؟

مثلا سرعت64 وایمکس مثل 65 ADSL ه یا یهتره؟

من الان ازسرعت  128 ADSL استفاده می کنم و قصد تغیر مرکز دارم.می خوام بدونم اگر سرعت 64 وایمکس تا حدودی درحد

128 ADSL هست؟ ارزش جابجایی داره؟

ممنون می شم راهنمایی بفرمایید.

>>WiMAX چیست؟<<


براى دسترسى به اینترنت، سه راه مطمئن و شناخته شده وجود دارد. اول دسترسى باند پهن (Broad Band) كه معمولاً مودم كابلى و DSL براى دسترسى خانگى و خطوط پرسرعت T1 و T3 براى ادارات مورد استفاده قرار مى گیرد. دومین راه، دسترسى WiFi است كه كامپیوترهاى رومیزى و به خصوص لپ تاپ ها مى توانند در این روش، با استفاده از امواج رساننده داده هاى اینترنتى، با شبكه جهانى در ارتباط باشند. سومین راه، كه قطعاً در كشور ما معمول است نیز دسترسى از طریق خط تلفن (Dial up) است كه یك كاربر مى تواند با شماره گیرى یك خدمات دهنده اتصالات اینترنتى و اتصال به ISP ، با سرعتى به مراتب كمتر از دو روش گذشته (و به همین ترتیب هزینه هاى مقرون به صرفه تر) با اینترنت در ارتباط باشد. دو روش پیشین نیز هر كدام در كنار مزایاى مشهودى كه دارند واجد نقایصى هم هستند. مثلاً در روش هاى دسته بندى شده در دسترسى باند پهن (مثل T1۳، T و DSL) هزینه بالاى دسترسى و همچنین عدم امكان «حركت» براى كاربر نقص به شمار مى آیند. همچنین در روش بى سیم WiFi كه در آن دسترسى نسبتاً سریع (در مقایسه با Dialup) به همراه امكان حركت متصل شونده فراهم شده است، برد كوتاه امواج و نیز سرعت پائین (در مقایسه با T3 و DSL) خوشایند نیست.
حال فرض كنید دانشمندان توانسته باشند روشى را براى دسترسى به اینترنت فراهم كنند كه مزایاى تمام روش هاى پیشین را داشته باشد و هیچ كدام از نقایص آنها را هم نداشته باشد!
این ایده هیجان انگیز و رویایى اكنون جامه عمل پوشیده و با نام WiMAX در دنیاى تكنولوژى حضور دارد.
•WiMAX چیست
WiMAX یك روش بى سیم فوق العاده سودمند و انقلابى در زمینه دسترسى تمامى كاربران (در هر سطحى) به اینترنت است. این نام از حروف اول كلمات Worldwide Intero Perability for Microwave Access گرفته شده و همانگونه كه از نام آن پیدا است، راه حلى براى دسترسى به اینترنت از طریق امواج مایكروویو است. طراحان و مهندسان این روش برآن هستند تا در آینده اى نزدیك، دسترسى بى حد و مرز به اینترنت را براى تمامى كاربران تا حد دسترسى به تلفن همراه آسان كنند و همانگونه كه اكنون در اغلب كشورهاى جهان، داشتن و استفاده از یك تلفن قابل حمل، به پدیده اى معمولى بدل شده است، دسترسى آسان و نامحدود به مكان به اینترنت، براى همگان حاصل شود.
واى مكس در آینده بسیار نزدیك، اینترنت را در كنار شبكه مخابراتى قرار خواهد داد و چنان انقلابى را در این زمینه به وجود خواهد آورد كه روشن كردن اكثر كامپیوترهاى قابل حمل، خانگى و یا خاص، مساوى با اتصال آنها به اینترنت باشد. این استاندارد از طرف IEEE معتبر شناخته شده و كد ۸۰۲.۱۶ از طرف این سازمان به آن اختصاص یافته است.
•طرز كار واى مكس
واى مكس از نظر استفاده از امواج مایكروویو براى دسترسى مستقیم كاربران به اینترنت، تا حدود زیادى شبیه واى فاى است، با این تفاوت كه سرعت آن بسیار بالاتر و برد آن به طور چشمگیرى وسیع تر است به طورى كه سرعت آن را مى توان با خطوط پرسرعت با پهناى باند وسیع (نظیر T3 و DSL) مقایسه كرد و برد امواج آن را با تلفن همراه. از نظر فراگیرى شبكه نیز با هیچ كدام از مقیاس هاى شناخته شده شبكه قابل مقایسه نیست و حتى از مقیاس MAN كه براى شبكه هاى شهرى به كار مى رود و در حال حاضر بزرگترین مقیاس شبكه هاى یكپارچه است هم به مراتب وسیع تر است.
این سیستم از دو بخش كلى تشكیل مى شود: اول برج واى مكس (WiMAX tower) كه بیشترین شباهت را به برج هاى مخابراتى دارد و قادر است تا شعاع ۸ هزار كیلومتر مربع را تحت پوشش خود بگیرد. دوم گیرنده واى مكس (WiMAX receiver) شامل آنتن گیرنده امواج مایكروویو كه مى تواند برحسب موقعیت گیرنده از یك قطعه كوچك گیرنده WiFi در یك لپ تاپ تا گیرنده فرستنده داخلى در یك اداره متفاوت باشد.
برج واى مكس مى تواند به طور مستقیم و با یك پهناى باند بالا (مثلاً خط T3) با اینترنت در ارتباط باشد و امواج را به كاربران و یا برج بعدى انتقال دهد. با توجه به گستره بالاى هر برج (۸ هزار كیلومتر مربع) با ایجاد برج هاى متعدد در انتهاى محدوده تحت پوشش یك برج دیگر، مى توان محدوده قابل توجهى را _ مشابه با سیستم تلفن همراه غیر ماهواره اى _ تحت پوشش قرار داد. كاربرانى كه هم اكنون از سیستم WiFi براى اتصال به اینترنت استفاده مى كنند به خاطر تشابه استفاده از سیگنال ها، احتمالاً مى توانند از WiMAX نیز استفاده كنند هرچند كه تجهیزات دریافت امواج واى مكس در حال حاضر متفاوت با واى فاى است.
•چرا واى مكس
دسترسى «اینترنت بى سیم» هم اكنون از طریق تكنولوژى واى فاى میسر است و ممكن است این سئوال به نظر برسد كه چه لزومى به ابداع یك تكنولوژى دیگر در این زمینه است. آیا اگر فقط مشكل برخى از اشكالات سیستم واى فاى است، نمى توان با بهسازى این سیستم به همان چیزى كه واى مكس مدعى آن است دست یافت؟نگاهى به تفاوت هاى واى مكس و واى فاى نشان مى دهد كه به رغم تشابه این دو روش در استفاده از امواج مایكروویو براى تامین دسترسى اینترنت براى كاربران، واى مكس و واى فاى دو سیستم جداگانه هستند.
واى فاى اتصال بى سیم را با بردى كوتاه، حداكثر در حد محوطه یك فرودگاه، نمایشگاه یا كافى شاپ (نهایتاً در سطح ۶۵ كیلومتر مربع) برقرار مى سازد. در حالى كه در واى مكس صحبت از اتصال بى سیم دست كم در حد یك شهركوچك است (چیزى در حدود هشت هزار كیلومتر مربع). گذشته از این حداكثر سرعتى كه تكنولوژى واى فاى براى كاربران فراهم مى كند، سرعت دانلود پنج مگابایت در ثانیه است و این در حالى است كه كاربران تكنولوژى واى مكس با سرعت شگفت انگیز ۵۰ تا ۱۰۰ مگابایت خواهند توانست داده ها را از اینترنت دانلود كنند (به این ترتیب امكان تماشاى یك فیلم با كیفیت بالا از اینترنت- كه سرعتى حداقل برابر با ۱۰ مگابایت در ثانیه نیاز دارد- براى كاربرى كه در حال حركت با یك لپ تاپ است به راحتى ممكن خواهد بود).
تفاوت عمده دیگر واى مكس با واى فاى و نیز روش هاى دسترسى با پهناى باند بالا، ارزان بودن آن است كه هرچند تا رسیدن به این مولفه به شدت مهم راه زیادى مانده است ولى یكى از اهداف طراحان آن است. «ارزان بودن» یا حتى «زیاد گران نبودن» چیزى است كه برآورده شدن آن مى تواند تمام تكنولوژى هاى رقیب واى مكس را از میدان به در كند.
•اینتل و واى مكس
در حال حاضر شركت اینتل بیشترین تمركز را بر روى واى مكس گرفته و مرتباً در حال توسعه این تكنولوژى است و در میان بیش از ۲۰۰ شركتى كه در مورد واى مكس در حال تحقیق و ابداع هستند پیشرو محسوب مى شود.اینتل اعلام كرده لپ تاپ هاى سنترنیوى خود را با قابلیت واى مكس حداكثر تا سه سال دیگر به بازار خواهد فرستاد كه این از هم اكنون یك موفقیت براى تكنولوژى واى مكس محسوب مى شود. این شركت همچنین اعلام كرده كه به همراه شركتى به نام كلیروایر (Clearwre) اقدامات بیشترى را براى دسترسى برخى كاربران محدود از طریق واى مكس فراهم خواهند كرد تا از هم اكنون تعداد كاربران این تكنولوژى رو به افزایش گذارد.
هم اكنون اینتل براى سیستم واى مكس تجهیزاتى شاید مودم كابلى و یا دى اس ال در دست تهیه دارد كه سیگنال هاى پرسرعت بى سیم واى مكس را به بهترین شكل دریافت مى كند.
•دو مسئله كوچك
واى مكس در دو جا با مشكل روبه رو است. اول آن كه این سیستم بى حد و مرز مى تواند امنیت دولت ها را به خطر اندازد و به همین خاطر از هم اكنون یك تهدید امنیتى براى حكومت ها به شمار مى رود. از این رو، به موازات تامین لوازم تكنیكى آن مسائل حقوقى واى مكس نیز احتیاج به حل دارند. مسئله دوم تامین هزینه واى مكس است كه براى آن راهكار منسجم و مشخصى ارائه نشده است. آیا باید مانند تلفن همراه با آن برخورد كرد و از مشتركان هزینه اتصال را برحسب مدت دریافت كرد و یا همچون ISP هاى بیشتر كشورها، هزینه اشتراك ثابت از مشترى اخذ كرد؟ یا... پاسخ هرچه باشد از نظر كاربران زیاد مهم نیست. اگر «ارزان بودن» تامین شود!


WiMax در رقابت باWLAN

WiMax بابردی برابر 50 كیلومتر و سرعت دسترسی معادل 70 مگا بیت بر ثانیه،‌در حال تكامل بخشیدن به فناوری ASL است .
نقطه ضعف بزرگ فناوری های باند پهن فعلی آن است كه به دلیل نیاز به سیم كشی، نمی توانند همه مناطق را پوشش دهند. زیرا امكان سیم كشی در همه جا وجود ندارد. فناوری WiMax آمده تا این مشكل را مرتفع كند WiMax می تواند امكان دسترسی به باند پهن را برای مشتركان معمولی و تجاری به صورت بی سیم فراهم كند.
البته WiMax رقیب LAN بی سیم نیست. اما انحصار آن را به چالش می كشد. WiMax اینترنت را با سرعت 70 مگا بیت بر ثانیه و در محدوده ای 50 كیلومتری به مجتمع ها و ساختمان ها می رساند و از آن جا به بعد، ایستگاه های كاری از طریق Wlan یا شبكه سیمی به اینترنت متصل می شوند.
بالاتر، سریعتر،‌بیشتر
نباید سریعا تحت تاثیر اعداد و ارقامی كه نشان دهنده سرعت بالای دسترسی و مسائلی از این قبیل است، قرار گرفت . این پارامترها تنها در شرایط آزمایشگاهی حاصل می شوند و در شرایط واقعی، این ظرفیت بین مشتركان به اشتراك گذاشته می شنود. به عنوان مثال،‌اگر 50 مشترك وجود می شوند. به عنوان مثال، اگر50 مشترك وجود داشته باشند، به هر كدام از آن ها تنها 1.44 مگا بیت بر ثانیه می رسد و در محدوده 50 كیلومتری حتما این تعداد مشترك وجود دارد. طبق گفته سازندگان ،‌ WiMax هزینه نصب كمی دارد. البته گران تر از Wlan است ، اما ارزان تر از ایستگاه های سلولی GSM تما می شود. این بدان معناست كه اپراتورهای WiMax می توانند با هزینه كمتر، سطح بیشتری از شهر را پوشش دهند.
در آینده باید بتوان به جای نصب پردردسر دكل ها در مناطق مرتفع ، به راحتی آنتن ها را در سقف خانه ها و ساختمان نصب كرد.
شبكه های بی سیم در سطح شهر
اولین نسخه استاندارد WiMax كه در آوریل 2002 روانه بازار شد، یك سیستم یك نقطه به چند نقطه بود كه در بازه فركانسی 10 تا 66 گیگا هرتز كار می كرد. انتقال داده در این فركانس، نیازمند دید مستقیم بود و این كه امكان آن در بسیاری از شهرها و مناطق وجود نداشت،نقطه ضعفی برای آن به شمار می آمد.
به هیمن جهت، در نسخه اصلاح شده این استاندارد، IEEE802.16a كه در ژانویه 2003 منتشر شد، مشخصه فركانسی به محدوده 2 تا 11گیگا هرتز انتقال داده شده تا نیاز به داشتن دید مستقیم در ارتباطات رفع شود.
مشتركان و نقاط دسترسی WiMax در دو باند فركانسی كار می كنند: 5 گیگا هرتز و 3.5 گیگا هرتز باند 5 گیگا هرتز نیاز به مجوز ندارد و می توان تا توان 100 میلی وات سیگنال ارسال كرد. با این توان امكان پوشش دادن محدوده 30 متری درون محل های بسته و محدود وسیع تری در خارج آن وجود دارد .
اما كار در باند 3.5 گیگا هرتز نیاز به مجوز دارد و با توانی در حدود یك وات، می توان به برد 50 كیلومتر، كه در ابتدا بدان اشاره شد، رسید. میزان توان مورد استفاده در این سیستم، به نوع مجوز استاندارد سیستمی كه در محل به كار گرفته شده است، بستگی دارد.
پركاربردترین پیكربندی 802.16a، شامل یك ایستگاه پایه است كه از طریق یك PMP، به نقاط دسترسی داخل ساختمان متصل می شود. شعاع سلول ها ، عموما بین شش تا ده كیلومتر است كه در این محدوده، كاربردهای دید مستقیم به صورت بهینه كار نمی كنند. همچنین حداكثر شعاعی كه از نظر تئوری قابل دسترسی است ، به كار گرفته نشده است. از دیگر كاربردهای 802.16، برقراری ارتباط بین Wlanها و نقاط تجاری، و اتصال آنها به اینترنت است. در این كاربرد، محل های تجاری می توانند WiMax را در جایی نصب كنند كه امككان سیم كشی وجود ندارد.
امنیت بالا
WiMax تاكنون شامل DES یا Triple DES به همراه یك كلید 16 بیتی بوده است. در زمانی كه WiMax بخواهد به صورت رسمی به بازار عرضه شود، از AES یا استاندارد پیشرفته امنیتی استفاده نمی كند كه دارای بالاترین ضریب امنیتی در بین الگوریتم های موجود است . این استاندارد ، پایه ای برای روش های امنیتی بعدی سیستم نیز خواهد بود.
این فناوری كجا از WLAN جدا می شود؟
از نظر تئوری، WiMax و WLAN می توانند با هم تداخل كاری داشته باشند. زیرا در برخی كشورها شبكه های WLAN از هیمن محدوده فركانسی استفاده می كنند. اما زیمنس اطمینان داده است كه WiMax از محدود فركانسی 2.4 تا 2.834 گیگا هرتز به منظرو استفاده در WLAN استفاده نكند.
آنتن های هوشمند
در 802.16 به منظور افزایش محدوده تحت پوشش و بالا بردن بازدهی، امكان استفاده از آنتن های هوشمند نیز فراهم شده است . یعنی به جای یك آنتن از چهار آنتن استفاده می شود. هر یك از این چهار آنتن، در بازه های زمانی معینی، عملیات ارسال و دریافت داده را انجام می دهند. این آنتن ها یا سیگنال های مختلفی را ارسال می كنند یا جریان داده اضافی می فرستند. این تكنیك آخر، برای استفاده در WiMax یك روش ایده آل است. زیرا باعث می شود علی رغم موانع مختلفی كه در مسیر ارتباطی وجود دارد، مانند ساختمان ها و درختان ، حداقل یك سیگنال ، شانس رسیدن را بیاید و دیگر نیازی به ارسال مجدد نباشد.
طبق بررسی اینتل، بازدهی این آنتن های چهارگانه كه به MI-MO یا چند ورودی- چند خروجی معروفند، چهار برابر آنتن های تكی است . برای رسیده به توان مشابه در آنتن های معمولی، باید میلیون ها بار توان بیشتری مصرف كرد. البته، سیستم هایی كه از آنتن های MI-MO استفاده می كنند، برای مدیریت صحیح سیگنال ها نیاز به پردازش بیشتری دارند.
اینتل بر این باور است كه این آنتن ها در سیستم های انتقال داده آینده، حتما مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین می توان بدون پرداخت هزینه بالا، از این آنتن ها در pcها و نوت بوك ها استفاده كرد، زیرا هزینه تمام شده هر آنتن ، كمتر از یك دلار خواهد بود.
IEEE802.16 علاوه بر استفاده از آنتن های هوشمند ، از شبكه های Mesh نیز، كه برای تحت پوشش قراردادن مناطق گسترده تر كاربرد دارند، پشتیبانی می كند. در شبكه های Mesh تلفن های همراه ،‌PDAها، نوت بوك ها ، بازی های الكترونیكی، و pcها به عنوان نقاط تقویت سیگنال شبكه مورد استفاده قرار می گیرند تا به این ترتیب، دامنه تحت پوشش شبكه به میزان زیادی گسترش‌ یابد. ویژگی این شبكه ها در این است كه ادوات به كار رفته، ارسال را با توان پایین انجام می دهند تا نیاز به مصرف انرژی زیادی وجود نداشته باشد. این ویژگی در شبكه هایی كه ادوات به كاررفته در آن ، مانند تلفن های همراه یا PDAها، از باتری استفاده می كنند،‌بسیار مهم است .
گام بعدی
شبكه های تلفنی یا سیمی، شبكه هایی گران قیمت هستند. به همین دلیل تاكنون شبكه های باند پهن كابلی یا DSL چنان انتظار می رفت، گسترده نشده اند. اگر WiMax طوری كار كند كه طراحانش پیش بینی كرده اند ، این كاستی به زودی برطرف می شود و اینترنت باند پهن در اختیار همه قرار می گیرد.
اینتل كه خود از پشتیبانان این نوع شبكه بی سیم است، محصولات نیمه هادی مربوط به آن را در سال 2004 به بازار عرضه كرد. این قطعات مناسب ادوات سمت مشترك است كه نقاط دسترسی WiMax می باشند. زیمنس تمایل دارد ایستگاه های پایه را در نیمه سال 2005 ارائه كند.
محصولات كاربر نهایی سازگار با 802.16 در سال 2006 و تلفن های همراه و PDAها با قابلیت كار با WiMax در سال بعد از آن آماده عرضه می شوند. اگر این محصول در حوزه MAN یا شبكه های شهری چنان موفق باشد كه WLAN در صنعت بوده است، آینده خوبی در انتظارش خواهد بود. WLAN به خاطر تبعیت از یك استاندارد جهانی، گسترش خوبی پیدا كرده است و می توان هرجا از آن استفاده كرد.
Paul Otellini، قائم مقام اینتل، پیش بینی می كند كه طی دو تا چهارسال ، WiMax به همان جایگاهی برسد كه WLAN در حال حاضر قرار دارد. اولین نوت بوك با قابلیت كاربا WiMax در 2006 در بازار خواهد بود و بنا به گفته Otellini، می توان در سال بعد منتظر تلفن همراه و PDA آن بود.
WiMax، مكمل و رقیب
WiMax نیز مانند DSL، درست به خانه ها می رسد. این موضوع به سرویس دهندگان امكان می دهد ارتباط با مشتركان را مدیریت كنند. WiMax به زودی انحصار شبكه های محلی را به چالش می كشد. سرویس دهندگان رقیب كه تاكنون ظرفیت مورد نیاز خود را از شركت های مخابرات اجاره می كردند، می توانند خود فرستنده های WiMax را نصب كرده و یك رقابت جهانی را در سراسر دنیا با آنها آغاز كنند. این رقابت جان تازه ای به دنیای تجارت می دهد و مشتركان می توانند شاهد كاهش قیمت ها، در اثر این رقابت باشند.