تبیان، دستیار زندگی

به نام حضرت دوست، که هرچه داریم از اوست. به نام او  که با رأفت بیدریغ و رحمت بی حساب به بندگانش قدرت سخن گفتن عطا فرمود.



..............................................سروده هایم تقدیم حضور شما بزرگواران............................................

((گریه))
گریه كردم با اشك پنهان.
ناله كردم با آه سوزان.
هق هق خسته ام،
در سرداب فراق زندانی شد.
و صدای در بند كشیده ام،
در سیاه چال انفرادی كینه،
بوی مرگ را استشمام می‎‎كند.
دیگر اشكی نچكید.
چشم هایم،
كه به دوردست خیره شده بود،
به التماس گونه‎‎ام پاسخی نداد.
ولی من گریه گردم،
می دانم كه گریه گردم.

بهروز ــــ رها

درحضور سكون لحظه ها،
از كوچه انتظار،
شتاب زده عبور می‎كنم .
از شاخه یاس،
آویخته بر دیوار اشتیاق،
غنچه های معطر وصال را می‎چینم،
وگلبرگ سپید عشق را،
لای دفتر امید قرار می‎د‎هم .
پیچك تبسم ،
كه دور ساقه ضخیم جدایی،
پیچده بود،
قهقه ای زد ،
و از درخت نسیم بالا رفت.
و من شتابان،
از كوچه انتظار،
عبور می‎كنم .

بهروز رها

((دعایم كن))
میـان خلوت سبز نیـاز عشق دعایم كن
كنار چشمه جوشان راز عشق دعایم كن

تماشا كن چروك دست سرد التماسم را
تو از اوج طلایی فراز عشق دعایم كن

قنوتت را بخوان باجنبش خاموش لبهایت
و در آن سجده سرخ نمازعشق دعایم كن

چه زیبا می زنی زخمه به تار مهربان دل
به پشت پرده لرزان ساز عشق دعایم كن

مسیرتشنه احساس من بازاست و من راهی
چنان باران تو در راه دراز عشق دعایم كن

سرم را می گذارم روی پاهایت همین حالا
كه با لالایی آرام نـاز عشـق دعـایم كن

«رها»كن در فضا عطر دل انگیز محبت را
همیشه با شمیم دلنواز عشـق دعایم كن

_بهروز_ رها _

رویای من چه شیرین است.
وقتی در اندیشه ام
قدم می گذاری
هر شب به دیدارم بیا

بهروز رها

به کجا می رود
نگاه دلربای تو؟
من این سوی بازار عشق
در حجره بی کسی منتظرم
عوض کن مسیر نگاهت را
نگاهت را می خواهم
از من دریغ مکن
فروغ چشمانت را

بهروز رها

(فصل تنهایی)

شمعم وسوزم ز هجران،كی رسدپروانه‎ام
تـا ببـیند در دل شب ، گـریه مســتانه‎ام

یا ز طوفانی ، پریشان گردد آخر شـعله‎ام
یا كه سـیلی بر كند ، بنیاد این كاشـانه‎ام

ترسم آخر سینه فریادی كـشد از هجـر او
گرچه خامـوشی گزیدم ،در میـان خانه‎ام

از مسیری خفته در پیچ و خم یك حادثه
می‎نشیند دست یاری آشنا بر شانه‎ام

شوق جاری گشتن اشكم مهیا می‎شود
تا كه آیـد از ســفر ، آن دلـبر دردانه‎ام

شد روان از گوشه چشمم،حضور اشتیاق
ذره ذره می‎شـود خالی همـه پیــمانه‎ام

فصل تنهایی به سر آید«رهـا»،غم طی¬شود
همـدمی آید به ســوی كلـبه ویـرانه‎ام

بهروز ـــ رهـا

((می آیی))
از آسـمان غربت فاصـله می آیی
با كهكـشان لذت هلهـله می آیی

آغـوش انتـظار هر آدینه می داند
بر فرش بوسه های صد قافله می آیی

بهروز ((رها))

در پس کوچه تنهایی
سایه توست آویخته بر دیوار
حتی سایه ات را از خود راندی
دوباره به سویت می آیم
مگریز از من

بهروز رها

بر شاخسار سروده های تو
مرغ دلم لانه کرد
برگ غزل هایت را
فرش لانه ام کن
و شکوفه شعرت را
چراغ خانه ام

بهروز رها