تبیان، دستیار زندگی

 امروزه انسان‌ها شاهد فراگیری بی‌سابقه رسانه‌‌ها و وسایل ارتباطات جمعی مدرن و نوین هستند. بالطبع آن‌ها در معرض شدیدترین امواج رسانه‌‌ها قرار دارند. رسانه‌ها کارکردی دو سویه دارند، اما بیشترین حجم بهره‌گیری از آن در دست نظام سلطه قرار دارد، چنانچه می‌توان با جرأت گفت حفظ و گسترش قدرت استکباری نظام سلطه به حضور و ظهور رسانه‌ها وابسته است. رسانه‌ها پل ارتباطی و بلکه وسیله تسلط بر افکار، اراده و احساسات بشریت در دوران معاصر به شمار می‌آیند.

 

رسانه‌ها عمدتاً به چند دسته ی دیداری، شنیداری، نوشتاری، ارتباطی و الکترونیکی تقسیم می‌شوند. در هر یک از این گروه‌ها تعداد بسیاری از ابزار‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. ابزار‌های دیداری و شنیداری شامل گروه‌های ماهواره‌ای، سینما، تلویزیون، هنر‌های نمایشی و تجسمی، خبرگزاری‌ها، بازی‌های رایانه‌ای، فرستنده‌های پرتابل؛ ابزار‌های شنیداری شامل رادیو با موج‌های کوتاه، بلند، موسیقی، آهنگ؛ ابزار‌های نوشتاری شامل کتب، نشریات، روزنامه‌ها، شب‌نامه، اعلامیه، اوراق تبلیغی، ابزار‌های ارتباطی، شامل تلفن، بی‌سیم، فکس، تلکس، تلگراف و ابزار‌های الکترونیکی شامل اینترنت، تلفن همراه و…. هستند هر یک از این وسایل و ابزار با کاربرد‌های مختلف، وظیفه اساسی انتقال پیام از مبدا پیام به گیرنده پیام (مخاطب) را برعهده دارند.

 

تلویزیونها یکی از مهم‌ترین ابزار جنگ روانی در رسانه ها هستند، تلویزیونها به دو دسته ی  عادی، خبری و ویژه تقسیم شده‌اند. تلویزیونهای عادی تلویزیونهای ملی یا فراملی هستند كه كمتر به صورت علنی به مسائل سیاسی می‌پردازند اما این نوع رسانه‌ها زمینه‌ساز یا مكمل رسانه‌های سیاسی‌تر هستند به این معنا كه آنها بدون پرداختن به موضوع و مصداق اصلی، تفكر مخاطبان را پیرامون موضوع شكل می‌دهند و زمانی كه مصداقها مطرح می‌شود، مخاطبان بعداً نتیجه‌گیری موردنظر رسانه را انجام می‌دهند. به طور مثال تلویزیونهای معمولی، فیلمها و سریالهایی پخش می‌كنند كه موضوع اصلی آنها وحشیگری تروریستها است به این ترتیب ذهن مخاطب را آماده مقابله با هر گونه تروریست می‌كند و زمانی كه عنوان تروریست به فرد یا گروه یا كشوری زده شود مخاطب بدون توجه به صدق و كذب عنوان مربوطه، طرف مقابل را محكوم می‌كند.

 

اما تلویزیونهای خبری با برجسته‌سازی و در دستور كار قرار دادن بعضی از موضوعات در جهان، می‌توانند افكار عمومی را معطوف یك مسئله ساخته و به این ترتیب با برجسته‌سازی بیش از حد موضوع، جوی نامطلوب علیه آماج ایجاد كنند. تلویزیونهای ویژه همچون تلویزیون‌ ماهواره‌ای الحره وVOA كه اولی برای عراق و دومی برای ایران توسط امریكا ایجاد شده است می‌كوشند افكار عمومی آماج را به سمت خود جلب كنند.

 

رادیو نیز به دو دسته عادی و ویژه یا موج كوتاه تقسیم می‌شود، رادیوهای عادی و با طول موج بلند برای همگام و همراه‌سازی افكار عمومی كشور مبدأ برای اقدامات بین‌المللی است و رادیوهای موج كوتاه كه بیشتر نیز در جهان سوم مرسوم است برای تحت تأثیر قرار دادن شهروندان كشور آماج است و هر چقدر یك كشور كمتر به نیازهای شهروندان خود توجه داشته باشد، تأثیر رادیوهای موج كوتاه بیشتر خواهد بود و بالعكس.

 

مطبوعات به صورت مستقیم بر كشورهای آماج تأثیر ندارد. ولی در مرحله اول مهم‌ترین عامل در ساختن افكار عمومی كشور مبدأ برای دخالت در كشور آماج است و در مرحله دوم كشورهای خاصی همچون امریكا، انگلیس و فرانسه و آلمان دارای مطبوعاتی در سطح جهان هستند كه گزارشهای این مطبوعات مانند نیوزویك می‌تواند بر افكار عمومی نخبگان و مسئولان جهان كه رهبران فكری جوامع خود هستند تأثیر بگذارد و این به معنای تأثیر نامطلوب علیه كشور ثالث است.

 

اینترنت هرچند پدیده‌ای جدید است كه عمر آن حتی به دو دهه نیز نمی‌رسد ولی رسانه‌ای تأثیرگذار در عملیات روانی و دیپلماسی رسانه‌ای شده است. اینترنت به عنوان یك رسانه متكثر شناخته می‌شود كه صدها هزار سایت در آن وجود دارد كه دسترسی به همه آنها برای همگان وجود دارد ولی فضای اینترنت به نحوی است كه شهروندان جهان از سایتهای جهانی همچون سی‌ان‌ان، بی‌بی‌سی، الجزیره و غیره كه برای همگان شناخته شده است بهره می‌گیرند. بنابراین سایتهای خبری می‌توانند به عنوان یك عامل تأثیرگذار جهانی شناخته شوند و در عملیات روانی،‌ اطلاعاتی به نفع كشور مبدأ و به ضرر كشور مقصد منتشر ساخته و جهانیان را به سمت موردنظر سوق دهند.

 

ایجاد سایتهای ویژه برای كشور آماج یكی دیگر از تمهیدات رسانه‌ای در دیپلماسی رسانه‌ای است. به طور مثالBBC Persian یاVOA Persian یا info USA Persian سایتهای خبری است كه ویژه شهروندان ایرانی ساخته شده است و این سایتها می‌توانند هر گونه تفكری را به استفاده‌كنندگان ایرانی خود القا كنند.

 

موتورهای جست‌وجوگر مانندYahoo وgoogler و غیره كه مقر اصلی آنها در امریكا است می‌توانند در هنگام پیدا كردن مطالب موردنظر استفاده كننده، مطالبی به نفع خود و به ضرر كشور آماج جست‌وجو كنند و یا اطلاعات مربوط به كشور آماج را در انتهای لیست قرار دهند كه كمتر مورد استفاده كاربران است. استفاده علنی از اینترنت مانند ارسال پست الكترونیك برای مسئولان، فیلترشكنی فیلترهای حكومتی روی اینترنت و یا هك كردن سایتهای خاص، از موارد دیگر سوء استفاده از اینترنت در عملیات روانی است (سبیلانD 1382)

 

به منظور آشنایی بیشتر خوانندگان با پاره‌ای از تكنیكهای رسانه ای در عملیات روانی به اختصار به برخی از انها می‌پردازیم:

 

استفاده از شیوه‌های ضد تبلیغی:

 

ضد تبلیغات عبارت از تبلیغاتی خاص به منظور تكذیب یا خنثی كردن تبلیغات دشمن و یا بهره‌برداری از همان تبلیغ علیه دشمن است. برای ضد تبلیغ دو رویكرد وجود دارد:

 

1-             تبلیغ و رفتار دشمن علیه كشور آماج

 

2-      امكانات ضد تبلیغ قابل بهره‌برداری توسط كشور آماج.

 

نظر به اینكه در تبلیغات از تمهیدات و ترفندهایی همچون تحریف، بزرگ‌نمایی،‌ دروغ و غیره استفاده می‌شود كشور آماج می‌تواند با افشاگری حرفه‌ای ترفندهای تبلیغاتی حریف، تأثیر تبلیغات آنها را به صفر نزدیك كرده و در بعضی مواقع حتی حریف را مجبور به عقب‌نشینی كند كه این ضد تبلیغات بر اساس رفتار دشمن است. برای مثال، امریكا در جنگ عراق ادعا می‌كرد بغداد تصرف شده ولی سعید الصحاف وزیر اطلاع‌رسانی صدام با آمدن جلوی دوربین و نشان دادن فضای بغداد، تبلیغات امریكا را خنثی می‌كرد.

 

 حذف و انكار:

 

برخی منتقدان معتقدند كه مطبوعات ذاتاً پر هیاهو، جنجالی و احساس برانگیزند، اما حقیقت این است كه در بسیاری موارد آنها را بی‌صدا، خنثی و محافظه‌كار می‌یابیم. شاید بدین سبب كه كناره‌گیری زیركانه از برخی وقایع، ایمن‌تر از جنجالی عمل كردن است (میشل پرنتی( ) ص 2ـ3). چه بسیار ماجراهای هیجان‌انگیزی كه ـ برخلاف حوادث معمولی اما جنجالی شده ـ كمتر به آنها توجه می‌شود و چه بسیار رخدادهایی كه نه تنها جزئیات اصلی بلكه كل ماجرا نادیده گرفته می‌شود، حتی آنهایی كه اهمیت‌شان انكارناپذیر است. برای مثال: در سال 1965 ارتش اندونزی با پشتیبانی مشورتی، تسلیحاتی، آموزشی و مالی سازمان سیا و ارتش امریكا، سوكارنو رئیس جمهور وقت این كشور را سرنگون كرده، حزب كمونیست اندونزی و متحدانش را به كلی از صحنه سیاست محو كرد و با كشتار نیم میلیون نفر (هر چند برخی برآوردها حاكی از یك میلیون نفر است) مرتكب هولناك‌ترین قتل‌عام سیاسی از زمان نازیها گردید. نظامیان اندونزی صدها بیمارستان، كتابخانه، مدرسه و ساختمان عمومی را ویران كردند. اما گزارش این حادثه وحشتناك و رقت‌آور كه بی‌تردید می‌توانست افكار عمومی و سازمانهای بین‌المللی را بی‌درنگ متوجه و متأثر سازد، پس از گذشت سه ماه در مجله تایم و یك ماه پس از آن در نیویورك تایمز (پنجم آوریل 1965) منعكس شد. جالب اینكه در سرمقاله نیویورك‌تایمز، «ارتش اندونزی به سبب عملكرد مدبرانه و هوشیارانه‌اش»، ستایش شده بود (پرنتی ص6).

 

 حمله و انهدام هدف:

 

زمانی كه حذف به عنوان یكی از شیوه‌های سانسور ناكارآمد تلقی شده و ماجرای مورد نظر در میان جمعیت قابل توجهی اشاعه یافته باشد، مطبوعات به اجبار از احتراز و اجتناب هدفمند، به حمله همه‌جانبه روی می‌آورند تا ماجرا یا حادثه یاد شده را بی‌اعتبار سازند.

 

نابرابر‌سازی:

 

 بر اساس قوانین رسمی روزنامه‌نگاری امریكا، ‌مطبوعات باید حقایق مربوط به دو طرف رقیب را به یكسان منتشر كنند، اما این امر به ندرت اتفاق می‌افتد. به عنوان مثال میتوان به جنگهای مورد حمایت امریكا در گواتمالا و السالوادور در دهه هشتاد اشاره کرد  هم آنهایی كه روستایشان به آتش كشیده شد و هم آنهایی كه روستاها را به آتش كشیدند به یك اندازه مسئول خونریزی و كشتاری فجیع شناخته شدند. بدین ترتیب، با ترسیم ظاهری، خنثی و بی‌طرف از این ماجرا، از حساسیت توجه عمومی به این فاجعه كاسته شد و كمی بعد به كلی فراموش گردید( پرنتی ص 7ـ6)

 

پیش‌فرض‌سازی:

 

رسانه‌های غربی غالباً سیاستهای دیكته شده‌ای را كه صحت و اعتبار آنها مستلزم نقد و بررسی جدی است، بدیهی می‌پندارند. برای نمونه هرگاه كاخ سفید افزایش بودجه در هزینه‌های نظامی را پیشنهاد كند، بحث رسانه‌ها محدود به این خواهد بود كه چه مقدار افزایش بودجه مورد نیاز است؟ تا چه حد باید بر روزآمد كردن جنگ‌افزارها سرمایه‌گذاری شود؟ آیا روند جاری كفاف افزایش هزینه‌های نظامی را می‌كند یا باید تدابیر بیشتری اتخاذ كنیم؟ هیچ رسانه‌ای نظرات متقن و دلایل مستند كسانی كه معتقدند هزینه‌های نظامی امریكا سالهاست كه بیشترین سهم بودجه را بلعیده و اكنون نیازی به تقویت بیشتر آن نیست، منعكس نمی‌كند. بلكه فرض قریب به یقین این است كه نیروهای امریكایی باید در سراسر دنیا استقرار یابند و سالانه صدها میلیارد دلار صرف این سیستم نظامی جهانی شود.

 

لقب‌سازی:

 

اصحاب رسانه نیز مانند دیگر تبلیغات‌چیان، می‌كوشند تا با القاب یا برچسبهای مثبت و منفی برداشت اولیه ما را نسبت به موضوعات مورد نظر تحت تأثیر قرار دهند. به برخی از این عناوین مثبت بنگرید: پایداری، دفاع جانانه و اقتصاد سالم. اینگونه القاب و عناوین با اجتناب از ویژگیهای واقعی دیگری كه ممكن است ما را به نتیجه‌ای متفاوت سوق دهند، نوع برداشت و نگاه ما را نسبت به یك فرد یا مفهوم خاص متأثر می‌سازند.

 

برخی عناوین منفی عبارتند از: چریكهای چپ‌گرا، محور شرارت، نظریه‌های توطئه‌آمیز و شورش‌های شهری. پر واضح است كه گستره كاربرد این لقبها غالباً محدود به رسانه‌ها بوده و به ندرت وارد بستر روابط و موضوعات اجتماعی می‌شوند. جالب اینكه به كارگیری استادانه این عناوین از سوی رسانه‌ها، گاه آنها را به حدی مستقل و نهادینه می‌سازد كه ارتباط مفهومی چندانی با ماهیت موضوع مورد بحث ندارد. برای نمونه، اصلاحات یكی از همین القاب فریبنده‌ای است كه معنای واقعی‌اش به كلی تحریف شده است و غالباً به سیاستی اطلاق می‌شود كه در پی نفی و ابطال اصلاحات و دستاوردهایی است كه پس از سالها مبارزه ملی در كشورها حاصل شده است. بنابراین، عجیب نیست كه حذف برنامه‌های كمك به خانواده در خود جامعه امریكا، اصلاح رفاه عمومی نام می‌گیرد و در سالهای پس از فروپاشی شوروی سابق و تا به امروز اصلاحات در اروپای شرقی، مصداق كامل یك فرآیند فقرزایی بی‌رحمانه در كشورهای كمونیستی سابق می‌شود.

 

ترویج مفاهیم صوری:

 

بسیاری از مفاهیم و ارزشها نه از سوی رسانه‌های خبری، بلكه توسط امریكا جعل و مصادره شده و مطبوعات بی‌هیچ انتقادی آنها را پذیرفته و در جامعه منتشر می‌كنند، بی‌آنكه محتوای واقعی این مفاهیم را بررسی كنند. تولیدات رسانه‌های غربی در دو حوزه سیاست داخلی و خارجی غالباً مملو از ارزشهایی ظاهری است كه از سوی نظام بوروكراتیك حاكم، به استخدام درآمده‌اند، مفاهیمی مانند روند جهانی شدن، لیبرالیسم اقتصادی، امنیت همگانی، پلورالیسم فرهنگی، ‌بازار آزاد، نظم نوین جهانی و...

 

محتوا‌زدایی:

شاید كمتر به این واقعیت پی برده‌ایم كه رسانه‌های خبری غرب معمولاً بیش از هر چیز به سبك و شیوه حوادث مورد بحث می‌پردازند تا به ماهیت حقیقی آنها. برای نمونه اعتصابات كارگری غرب را در نظر بگیرید، در معدود مواردی كه رسانه‌ها در اعتراضهای كارگری حاضر می‌شوند، با گزارش كردن شكل و شیوه اعتصاب، آن را از هر نوع محتوای واقعی تهی می‌كنند. مثلاً می‌شنویم كه فلان اعتراض چند روز طول كشیده، صدمات و هزینه‌های آن برای مردم و اقتصاد كشور چقدر بوده و چه عواملی به شكست مذاكرات می‌انجامد؟ آنچه كمتر به گوش می‌رسد اصل و علت ماجراست. به بیان دیگر، صاحبان رسانه‌های غربی همواره از یك تصویر بزرگ‌تر سخن می‌گویند، اما واقعیت این است كه آنها توانایی و تمایل ارتباط دادن موضوعات و حوادث مستقل به روابط گسترده‌تر اجتماعی را ندارند. (جان هنریك كلارك ص1)

 

درست‌تر اینكه بگوییم آنها غالباً تصویری كوچك‌تر از موضوعات و حوادث به جهان ارائه می‌دهند و این یكی از شیوه‌های محتوازدایی است، بدون اینكه از چارچوب تعهد اطلاع‌رسانی خارج شوند!

 

جهت‌دار كردن:

 

بیشتر تبلیغات مؤثر به جای كذب و دروغ، بر جهت‌دهی هدفمند اخبار و حوادث وابسته‌اند، به این معنا كه با استفاده از تأكید و دیگر ابزارهای كمكی بیان منظور، می‌توان بدون تكذیب حقیقت، آن را به نفع خود شكل داده، تأثیر مورد نظر را بر ذهن مخاطب گذاشت؛ بدیهی است كه در این شیوه نیازی به جانبداری مستقیم از موضوعی خاص و یا دور شدن بیش از حد از واقعیت نیست. جهت‌دار كردن اخبار می‌تواند بر اساس موارد زیر انجام گیرد: انتخاب جا و اولویت انتشار آن (به عنوان نخستین خبر یا در نخستین صفحه)، لحن بیان خبر (پرحرارت یا از سر بی‌اعتنایی)، استفاده از تیترها و تصاویر و در مورد رسانه‌های غیرمكتوب، عناصر دیداری و شنیداری. حتی گاه گزارشگران و گویندگان خبر خود به ابزار كمكی بیان منظور بدل می‌شوند. آنها معمولاً با ساختار و آهنگ مشخصی سخن می‌گویند كه نوعی حس اعتبار، اطمینان و یا تجاهل عالمانه را به مخاطب القا می‌كنند. گزاره‌هایی مانند: «این ماجرا به كجا می‌انجامد؟ تنها زمان می‌تواند به این سؤال پاسخ گوید»؛ «در صورتی كه اعتصاب و اعتراض همچنان ادامه یابد، تنش و درگیری میان دو طرف شدت خواهد یافت» و یا «اگر سازمان مربوط به سرعت دست به كار نشود، همچنان شاهد حوادثی از این دست خواهیم بود.» در اخبار روزانه با این قبیل گزاره‌ها بسیار مواجه می‌شویم.

 

علاوه‌ بر این، از موضوعات متعددی كه در اخبار انعكاس می‌یابند تنها معدودی از آنها شرح و بسط داده می‌شوند و از آنجایی كه یك نظم اجتماعی حاكم بر انتخاب، توسعه و انتشار اخبار به چشم نمی‌خورد، غالباً خود را در جهانی مملو از حوادث و رفتارهای پراكنده تنها می‌یابیم، حوادث و رفتارهایی كه ظاهراً از اتفاقات، شرایط محیط، خیالات مغشوش، سهل‌انگاریها و بلندپروازیهای فردی ناشی می‌شوند. ساختار دستوری مجهول و جملاتی كه فاعل مشخصی از آنها استنباط نمی‌شود به كمك لفاظی روزنامه‌نگاری می‌شتابند تا به این اجتناب و تجاهل دامن بزنند. بنابراین، ما هر روز شبیه به جملات زیر را زیاد می‌خوانیم و می‌شنویم: «جنگ و درگیری در منطقه آغاز شد»، «مردم بسیاری در آشوبهای جاری كشته شدند»، «قحطی و كمیابی رو به گسترش است». فراتر از این، ارباب رسانه با ترویج نوعی بینش جبری، پدیده‌های بدفرجامی مانند جهانی شدن را به عنوان توسعه‌ای طبیعی و اجتناب‌ناپذیر در ذهن مخاطبان خود نهادینه می‌كنند؛ در حالی كه جهانی شدن تمهید و تدبیر زیركانه شركتهای چندملیتی است كه به چیزی جز تضعیف حاكمیت ملی كشورهای جهانی نمی‌انجامد.

 

همچنین اصحاب مطبوعات غربی به عمد از افشای این حقیقت طفره می‌روند كه موافقتنامه‌های تجارت جهانی ـ مانند گات،‌ نفتا و ... ـ با متمركز كردن بیش از پیش قدرت سیاسی ـ اقتصادی در شركتهای غول‌پیكر چند ملیتی، به واقع جهان را در مسیر غیرجهانی شدن پیش می‌برند؛‌ كودتایی جهانی كه مردم جهان را از حقوق و اختیارات ملی‌شان محروم می‌سازد.

 

آنچه آورده شد، خلاصه‌ای بود از روندها و گرایشهای متداول در رسانه‌های غربی كه برای كنترل ذهن و دخالت در تشخیص و برداشت مخاطبان صورت می‌پذیرد. بدیهی است كه در ژورنالیسم حرفه‌ای این روندها به صورت تكنیكهای مشخص و تعریف‌‌شده‌ای اجرا می‌شوند كه برای تكمیل مطالب قبل،‌ ذكر برخی از آنها خالی از لطف نیست، به ویژه اینكه می‌توان آنها را به عنوان ابزار ارزیابی انتقادی تولیدات رسانه‌‌ای به نحوی مؤثر مورد بهره‌برداری قرار داد. آنچه در پی می‌آید گزیده‌ای است از پیوست شماره 1: تكنیكهای عملیات روانی، از آیین‌نامه نظامی عملیات روانی‌ (شماره 1-33) نیروی زمینی امریكا است. هر چند این سند را نیروی زمینی امریكا منتشر كرده، تكنیكهای معرفی شده در آن برای همه كسانی كه با تبلیغات رسانه‌ای سر و كار دارند، كاملاً آشنا و بدیهی به نظر می‌آید (دورجی كارل ص1). در بسیاری موارد اطلاعات اضافه و بیشتری برای درك پیام ضرورت ندارد. تكنیكهایی كه در این خصوص مورد توجه قرار می‌گیرند عبارتند از:

 

تصریحات: اظهارات قطعی و مسلمی‌اند كه به عنوان حقیقت بیان می‌شوند. استفاده از اظهارات صریح كه ممكن است صحیح یا نادرست باشند، این دلالت ضمنی را به همراه دارد كه آنها بدیهی و مبرهن بوده، نیازی به اثبات ندارند.

 

هم‌رنگی با جماعت:

 

تكنیكی است كه از راه جمعی و همگانی و معرفی‌كردن راهكاری خاص، جمعیت هدف را به اتخاذ آن متقاعد می‌كند. در این تكنیك، رغبت طبیعی مردم به سمت طرف برنده (یا طرفی كه همه می‌گویند برنده است) متمایل می‌شود. به بیان ساده‌تر، به مخاطبان القا می‌شود كه برنامه مربوط، تجلی خواست اجتناب‌ناپذیر توده مردم است و بنابراین به سودشان است كه به توده مردم ملحق شوند. بدین ترتیب، به كسانی كه هنوز سوار قطار پیروزی نشده‌اند توصیه می‌شود كه عجله كنند و به كسانی كه سوارند تضمین داده می‌شود كه راهكار درست همین است.

 

تكنیك زشت‌سازی:

 

این تكنیك با تبلیغ اینكه فلان موضع یا دیدگاه مورد حمایت گروههایی است كه تنفر، دشمنی یا رقابت جمعیت مخاطب را بر می‌انگیزند، زمینه نارضایتی و مخالفت آنها را نسبت به موضع یا دیدگاه مورد نظر فراهم می‌سازد. بنابراین، اگر یكی از این گروهها از سیاست خاصی پشتیبانی كند ـ صرف‌نظر از درست یا نادرست بودن آن ـ این باور عمومی تقویت می‌شود كه این سیاست مورد حمایت افراد نامطلوب، طغیان‌گر و بی‌مقدار جامعه است. بدین نحو، جمعیت مخاطب ممكن است موضع خود را تغییر دهد.

 

تعمیم افراطی:

 

 در تعمیم افراطی اصولاً واژه‌ها و اصطلاحاتی به كار گرفته می‌شوند كه به لحاظ عاطفی و مجازی تداعی‌گر مفاهیم ارزشی و اعتقادات راسخی‌اند كه ثابت كردن آنها نیاز به اطلاعات یا استدلال خاصی ندارد. البته چنین واژه‌ها و اصطلاحاتی تصورات مختلفی را در اذهان افراد مختلف متبادر می‌سازند، اما دلالت ضمنی آنها همواره مطلوب و مؤثر بوده است.

 

ابهام:

 

تكنیك دیگری است كه از راه كلی‌گویی و عمومیت‌بخشی ماهرانه و حساب شده، مفهوم مورد نظر را در ذهن مخاطب مبهم و چندپهلو می‌كند، به طوری كه هركس برداشت منحصر به فردی از آن پیام دارد. تحریك مخاطبان با استفاده از عبارات نامشخص ـ بدون تحلیل اعتبار و موجه بودن آنها ـ‌ هدف اصلی این تكنیك است.

 

عمومیت‌بخشی:

 

 گاه افراد و گروهها تعمیم و عمومیت‌بخشی را برای عقلانی‌سازی باورها و اقدامات سؤال‌برانگیز و نیز برای ساده‌سازی پاسخ به معضلات پیچیده اجتماعی، سیاسی، اقتصادی یا نظامی به خدمت می‌گیرند.

 

فرافكنی:

 

 در بسیاری مواقع، ویژگیهای منفی و مثبت (تمجید یا نكوهش) یك شخص، ماهیت، هدف، یا ارزش به طرف مقابل فرافكن می‌شوند تا آن را پذیرفته‌تر یا ناخوشایند‌تر كنند. این تكنیك كه انتقال یا فرافكنی خوانده می‌شود عمدتاً برای رد كردن تقصیر از یك طرف به طرف دیگر مناقشه مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تكنیك می‌تواند با برانگیختن واكنش هیجانی جمعیت هدف، آنها را با مواضع مقامات رسمی همگام سازد.

 

انتخاب بد از بدتر: گاه طراحان تبلیغات روانی چنین اظهار می‌كنند كه هر چند راهكار اتخاذ شده نامطلوب است، اما دیگر گزینه‌های احتمالی به نتایجی به مراتب بدتر ختم می‌شوند. این تكنیك كه انتخاب بد از بدتر نامیده می‌شود، عموماً برای توجیه ضرورت فداكاری و از خودگذشتگی و یا مشروعیت بخشیدن به اقدامات خشن و ناخوشایند به كار گرفته می‌شود، اقداماتی كه به نوعی موجب رنجش و ناخرسندی جمعیت هدف شده‌اند. مقصر شناختن دشمن برای محدودیتها و شرایط نامساعد موجود، عموماً همراه با این تكنیك مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 

نام‌گذاری یا تعویض اسامی یا عناوین اخلاقی:

 

 این تكنیك می‌تواند به سادگی غرض‌ورزی و تعصب مخاطبان را تحریك كند، بدین شكل كه موضوع یا مفهوم مورد نظر با عناوینی معرفی شود كه حس هراس، تنفر و ناخرسندی آنها را برانگیزد. مصادیق مختلف این تكنیك عبارت‌اند از:

• نام‌گذاری مستقیم:، به ویژه زمانی كه مخاطبان مورد نظر موافق مقامات رسمی یا خنثی باشند.

 

در این صورت، حمله به رقیب یا طرز فكر مخالف ساده و بی‌دردسر است.

 

• نام‌گذاری غیرمستقیم: زمانی به كار گرفته می‌شود كه نام‌گذاری مستقیم موجب واكنش منفی جمعیت هدف گردد. طعنه و استهزا در این تكنیك بسیار كاربرد دارد.

 

• كاریكاتور، تصویر و عكس نیز از جمله نمونه‌های نام‌گذاری محسوب می‌شوند كه غالباً تأثیرات عمیقی بر جای می‌گذارند.

البته نا‌گفته نماند كه استفاده از این تكنیك با مخاطراتی نیز روبه‌روست. برای مثال، نام‌گذاری به شیوه‌ای افراطی، بیانگر این است كه طراحان تبلیغات روانی توازن منطقی خود را از دست داده یا قادر به رقابت سالم نیستند. پیش از به كارگیری این تكنیك، باید از منافع آن در مقابل آسیبهای احتمالی اطمینان حاصل شود. برای نمونه، ممكن است یك گروه نسبت به یكی از رهبران خود، انتقاد، ‌ناخرسندی یا حتی تنفر داشته باشد و این احساس را آشكار سازد، اما به احتمال زیاد اجازه نخواهد داد تا كسی از خارج از گروه به وی اهانت كند.

 

انگشت‌نما كردن دشمن:

 

 شكلی از ساده‌سازی است كه یك وضعیت دشوار و پیچیده را به سطحی تنزل می‌دهد كه یك دشمن مشخص و آشكار در آن پدیدار می‌شود. برای مثال، رئیس جمهور كشور الف برای محافظت از مردم صلح‌طلب خود در مقابل ستیزه‌جوییهای خشونت‌بار گروههای معارض داخلی، در كشور وضعیت اضطراری اعلام می‌كند.

 

عرفی‌سازی:

 تكنیكی است برای متقاعد كردن مخاطب؛ با ترویج این پنداشت كه مواضع مربوط، بیانگر درك عمومی و حس مشترك مردم است. با مردمی خواندن رویكردی خاص می‌توان اعتماد مخاطبان را به آن جلب كرد.

 

در این تكنیك، طراحان تبلیغات روانی با استفاده از زبان، عادات و آداب مردم عادی (و نیز نوع لباس آنها در ارتباطات رو در رو، شنیداری و دیداری) تلاش می‌كنند تا دیدگاه مورد نظر خود را متناسب با ذائقه عامه مردم معرفی كنند. در مواردی كه جمعیت هدف نسبت به زبان و آداب رسمی یا روشنفكرانه بدگمان است،‌ استفاده از این تكنیك بسیار موثر خواهد بود.

 

نكوهش اجتماعی:

 

تكنیكی است كه طراحان تبلیغات روانی می‌كوشند با استفاده از آن پذیرش جمعی مردم را جلب كنند؛ با بیان اینكه نگرش و اقدامات مغایر با مواضع تعیین شده می‌تواند به طرد یا نكوهش اجتماعی منجر شود. این تكنیك به عنوان اقدامی كنترلی، عمدتاً در جوامع سنتی كاربرد دارد.

 

مستندسازی:

 در تكنیك مستند‌سازی معمولاً نقل قول‌هایی برای رد یا حمایت یك سیاست، عملكرد، برنامه یا شخصیت خاصی آورده می‌شود. در این تكنیك، در واقع اعتبار یا جایگاه شخص مورد استناد (یك كارشناس صاحب‌نظر یا یك چهره مورد احترام اجتماع) هزینه می‌شود؛ بدین ترتیب جمعیت مخاطب دیدگاه خود را با افكار مقامات رسمی سازگار می‌كند. در استفاده از این تكنیك، چهار عامل حائز اهمیت‌اند:

مردم اصولاً به مقام یا مقاماتی اعتماد دارند كه كارایی و توانایی قابل اعتنایی را در حوزه مورد نظر از خود به نمایش گذاشته باشند.

 

مردم معمولاً به مقاماتی بیشتر اعتماد می‌كنند كه با ایشان پیوند مشتركی داشته باشند. برای مثال، سربازان معمولاً سخنان افسری را كه با آنها در چند عملیات‌ طاقت‌فرسا همراه بوده بهتر از یك مقام غیرنظامی می‌پذیرند.

 

جایگاه رسمی مقام مورد استناد در القای اعتماد و حسن ظن به مخاطبان بسیار اهمیت دارد.

 

از اشیای بیجان نیز ممكن است برای ابزار مستندسازی استفاده شود. در اینگونه موارد، تلاش می‌شود تا ویژگیهای فیزیكی شی خاصی در پیام مورد نظر گنجانده شود. برای مثال، امروز برجهای دو قلوی تجارت جهانی امریكا آسیب‌پذیری جامعه امریكا را در اذهان تداعی می‌كنند.

 

با استناد به مطالب بالا و تحقیقات گسترده و معتبری كه در خصوص تأثیر روانی شدید رسانه‌ها ـ به ویژه رسانه‌های خبری غرب ـ در دست است،‌ تردیدی باقی نمی‌ماند كه همه مخاطبان این رسانه‌ها، بسته به ویژگیهای فردی خود، كم یا زیاد در معرض تبلیغات روانی جمعی قرار دارند. امروز وجود دروازه‌بانان فكری بر كسی پوشیده نیست، آنهایی كه به بهانه تعدد و تنوع موضوعات و محدودیت زمان پخش اخبار، راه ورود جریان اخبار به ذهن ما را سد می‌كنند، برخی را انتخاب، بعضی را انكار و بعضی دیگر را تحریف می‌كنند.

 

خوش‌بینانه‌تر بنگریم، صرف انتخاب و الویت برخی اخبار به برخی دیگر و ناآگاه ماندن از موضوعات دیگر، برای كنترل ذهن مخاطبان كافی است؛ چه رسد به اینكه تكنیكهای خاصی نیز در ارائه آنها به كار گرفته شود. آنچه غالباً به عنوان اخبار در رسانه‌های امروز غرب می‌بینیم یا می‌شنویم عمدتاً روایی و هدفمند بوده، علل و پیامد‌های یك واقعه را بر اساس دیدگاهی ویژه و منحصر به فرد بررسی می‌كنند. به ندرت به اخباری بر می‌خوریم كه دقیق و مستند ارائه شده و مبتنی بر آمار و ارقام موثق باشد. (پری و گوزن‌باخ ص230). تلخ‌تر اینكه با گذشت سالها از تبلیغات رسانه‌ای غرب و پیشرفت روزافزون فناوریهای ارتباطاتی و علوم شناختی در چند دهه اخیر، قوه قضاوت و تحلیل مخاطبان جهانی این رسانه‌ها رو به كاستی نهاده است. بر اساس تحقیقی كه در خصوص برنامه‌های خبری تلویزیون انجام شد، مشخص گردید كه اخبار روایی و هدفمند به مراتب تأثیر و نفوذ بیشتری بر ذهن بینندگان گذاشته‌اند (پری و گوزن‌باخ ص230).

محقق و نویسنده : فاطمه حسینی

منابع

1- Michael Parenti Political Archive: “Monopoly Media Manipulation” , May 2001

2- John Henrik Clarke: “In Our Image” , Sep – 1989

3- Dorje Carl: “Propaganda Techniques” , Nov – 1996

4- Appendix I : PSYOP Techniques, Psychological Operation Field Manual No. 33 – 1, Department of the Army, Washington DC, 31 August 1979

و مقاله سید حسین محمدی نجم

http://www.gerdab.ir/fa/pages/?cid=534

خب دوست دارید در مورد رسانه‌هایی که مرداك در اختیار دارد بیشتر بدانید؟

داراییهای مرداك شامل شركت «نیوز كورپورشین» دربرگیرنده چندین رسانه گوناگون است كه اخیراً در سال 2007 شركت «داوجونز» نیز با تمام متعلقاتش به این خانواده گسترده رسانه‌ای پیوسته است. علاوه بر اینها چندین رسانه دیگر در نقاط مختلف دنیا تحت مالكیت اوست كه به بررسی آنها می‌پردازم.

1- نیوز كور پوریشن:

مرداك رئیس و مدیر اجرایی اصلی این شبكه بزرگ رسانه‌ای محسوب می‌شود و علاوه بر او یك كاور هیئت مدیره، وی را در مدیریت بخشهای گوناگون همراهی می‌كنند. طبق سایت رسمی این شركت مجموع دارایی‌های آن در مارس 2007 حدود 62 میلیارد دلار و درآمد سالانه آن حدود 28 میلیارد دلار است. این شركت دارای 8 بخش اصلی است و فعالیت‌های تمام قسمت‌ها شامل اروپا، استرالیا، آسیا و اقیانوسیه تحت نظارت دفتر مركزی آن در آمریكا است.

بخشهای اصلی این شركت شامل موارد زیر و در برگیرنده رسانه‌های متعدد است.

- شركت‌های فیلمسازی: این مجموعه شامل 11 شركت فیلمسازی معتبر دنیاست كه برخی از موارد ان را ذكر می‌كنیم.

2oth century fox

2oth century fox television

Fox stuios austrailia

Fox studios baja

blue sky studios...

-شبكه‌های تلویزیونی، این مجموعه شامل 6 شبكه است كه برخی از آنها عبارتند از

Fox briadcastting com pany

Fastel

Star

- شبكه‌های كابلی: این شبكه شامل 16 شبكه در نقاط مختلف دنیاست كه برخی از انها عبارتند از:

Fox movie chanel

Fox news chanel

Fuel tv

Speed

- خبرگزاری‌های ماهواره‌ای: شامل 3 خبرگزاری مهم است كه عبارتند از:

Bskyb

Direct tv

Skyitalia

-مجلات: این مجموعه شامل 8 مجله است كه برخی از آنها عبارتند از :

ALPHA

news amerca marketing

smart siurce

the weekly standard

- روزنامه‌ها:

مرداك مالك 28 روزنامه تحت نام شركت‌ "نیوز كورپورشین " در كشورهای استرالی، انگلستان و امریكاست. روزنامه‌های وی در استرالیا شامل "دیلی تلگراف "، "هرالدسان " ، "ساندی میل "، "ساندی تایمز " ، "استرالیا " و ... ، در انگلیس شامل "نیوز اینترنشنال " ، "سان " ، "تایمز "، news of world، و ... و در آمریكا شالم "نیویورك پست " است.

- شركتهای انتشاراتی: این مجموعه شامل 7 شركت انتشاراتی است كه برخی از آنها عبارتند از:

Harpercollins publishers

Australia

Canada

children"s book

- سایر موارد: از دیگر بخشهای شركت رسانه‌ای عظیم مرداك می‌توان به "myspace "، گروه NDS " و "myspace " كه خود شامل بیش از 25 شبكه خبری، اینترنتی و ... است، اشاره كرد.

2- داوجونز: شركت "داوجونز " كه از اول آگوست 2007 با مبلغ 5 میلیارد دلار تحت مالكیت مرداك درآمد، در سال 1882 توسط "چارلز داو "، "ادوارد جونز " و "چارلز برگسترسر " تاسیس شد در سال 1889 اقدام به انتشار روزنامه "وال استریت ژورنال " كرد كه پرفروش‌ترین نشریه اقتصادی جهان به شمار می‌رود، تیراژ كنونی آن بالغ بر 2 میلیون نسخه است.

این شركت دارای 7 هزار كارمند و چندین گروه رسانه‌ای دیگر است كه برخی از آنها عبارتند از:

- گروه رسانه‌ای بازارهای مصرفی:‌ این مجموعه شامل 12 رسانه در نقاط گوناگون دنیاست كه برخی از آنها عبارتند از:

* the wall street journal

* the wall street journal europe

* the wall street journal asia

* the wall street journal sunday

* the wall street journal radio network

* Barrons

* Mardet watch

- گروه رسانه‌ای بازرگانی: شامل 6 رسانه است كه برخی از آنها عبارتند از:

* Dow yones newswires

* factiva

* Dow yones finacial

* Information services

3- سایر رسانه‌های مرداك:

رسانه‌های تحت مالكیت روپرت مرداك بسیار فراتر از موارد ذكر شده در شركت اصلی اویعنی «نیوزكور پورشین» است. طبق یك آمار نسبتا دقیق در سایت Ketupa.net مرداك مالك یا دارنده بخشی بالغ بر 300 رسانه مشهور جهان است. این رسانه‌ها در طبق گسترده ای شامل: شركت‌های انتشاراتی، شبكه‌های ماهواره‌ای و تلویزیونی، مجلات، شركت‌های فیلمسازی، روزنامه‌ها، رادیو، شركت‌های چند رسانه‌ای و... است.

تصاحب این تعداد رسانه كه با روزنامه كوچك «آدلاید نیوز» در استرالیا شروع شد سراسر پهنه گیتی را در برمی‌گیرد.

مرداك هیچ وقت از سلطه بر رسانه‌های كشورهای دیگر غافل نمانده و حضور او در كشورهای زیر محسوس است: او در آلمان با خرید 66 درصد از TMS و 24 درصد premiere world ،در فرانسه با خرید 13 درصد tv berizh ، در ایتالیا با skytialia ، در قاره آسیا با star tv ، در كشورهایی مانند چین، ژاپن و كانادا با ctv sportsnet در هند با چندین كانال كابلی و ماهواره‌ای، در اندونزی با film indonseia و indiovision ،‌ در آمریكای لاتین با چندین شبكه ماهواره‌ای، در فیجی با 3 روزنامه، در گینه نو با post courier ، در سوئد، دانمارك و هلند با شبكه‌های رادیویی، در كشورهای اروپای شرقی مانند بلغارستان، جمهوری چك ، لهستان، رومانی، اوكراین در اسرائیل با news autdoor israel تسلط بلامنازعی بر رسانه‌های دنیا دارد.

چند وقت پیش نیز کانالی در افغانستان تاسیس نمود و حالا نوبت به ایران رسیده است.

مرداک حقیقتاً یک امپراطور جهانی است. طبق اظهارات هفته نامه اشیاویک وی بعنوان چهارمین فرد قدرتمند در قاره آسیا به شمار می‌آید.

دارایی کل نیوزکرپ (برآورده شده در ماه مارس 1998) به 2/33 میلیارد دلار و سالانه بر13 میلیارد دلار بالغ می‌شد. مرداک درسال 1997 اعلام نمود که سهام خانوادگیش درنیوزکرپ به فرزندانش تعلق پیدا می‌کند. با اینکه 2/36 درصد از کل سهام شرکت به مرداک تعلق دارد. با اینحال نیوزکرپ این امپراطوری عظیم، «شرکت روپرت مرداک» است.

اکنون فاکس یا به طور کامل یا بخش قابل توجهی از بیست و سه شبکه رادیو-تلویزیونی ایالات متحده را دراختیار دارد و درحال حاضر در پخش برنامه‌های ورزشی رتبه نخست را احراز کرده است. چون تاکنون موفق شده است امتیاز و نمایندگی پخش بیست رویداد قابل توجه ورزشی درسراسر ایالات متحده را انحصاری خریداری کند. شهرت دیگر شبکه‌های فاکس شیوهای تلویزیونی‌اش است. مرداک با تملک "دایرک تی وی" تعداد کانالهای تلویزیونی به خصوص تبادل داده‌هایش را به بیش از صدکانال رسانده است. دارایی‌های ماهواره‌ای و کابلی او از سی مورد گذشته است و نیمی از سهام تلویزیون کابلی نشنال جئوگرافیک از آن اوست. جالب اینکه بخشی از مالکیت رقیب نشنال جئوگرافیک یعنی شبکه کابلی «ان بی سی» از جنرال الکتریک را نیز بدست آورده است.

مرداک خارج از ایالات متحده در بریتانیا، بیست و هشت کانال تلویزیونی دارد که هشت مورد آن سرمایه‌گذاری مشترک است با پارامونت، نیکلودئون و سایر پخش کنندگان برنامه‌های تلویزیونی در بریتانیا.

مرداک صاحب دو شرکت خدماتی در آلمان، شانزده شرکت در استرالیا، یک شرکت در کانادا و شش شرکت در هندوستان است و سهامی در یک ایستگاه ایتالیایی، دو اندونزیایی، دو ژاپنی و هشت ایستگاه آمریکای لاتین دارد.

او درایالات متحده هشت مجله دارد که یکی از آن‌ها هفته نامه محافظه‌کاری به سردبیری ویلیام کریستول است که اطلاعات سیاسی لازم را در اختیار سیاستگذاران جورج بوش درکاخ سفید قرار می‌دهد.

نیوزکورپوریشن صاحب انتشارات هارپرکالنیز است که بیست و شش چاپخانه دارد بعلاوه انتشارات ویلیام مارو و انتشارات آون که گردش مالی سالیانه‌اش بیش ازیک میلیارد دلاراست.

در آسیا بزرگترین شبکه تلویزیونی به مورداک تعلق دارد این شبکه چهل کانال دارد که به هشت زبان، پنجاه و سه کشور را پوشش می‌دهد.

مرداک مردی چندچهره است. او هنوز روزنامه نیوز آو ورلد را منتشر می‌کند که به مسائل جنسی می‌پردازد و هنوز پرتیراژترین رسانه چاپی بریتانیاست. با این وصف مرداک صاحب انتشارات «واندروان» هم هست که بالاترین تیراژ چاپ انجیل را درایالات متحده دارد.

بقول بن باگدیکیان، جای شگفتی است اگر مورداک مورد بخشایش قرار نگیرد. چون تیراژ «نیوز آو ورلد» که مملو از تصاویر زنان برهنه است فقط چهارمیلیون است، درحالیکه انتشارات واندروان او سالانه هفت میلیون نسخه انجیل چاپ می‌کند.

مرداك در تعدادی از مهمترین سازمان های یهودی که برای او احترام خاصی قائلند، فعالیت دارد. این سازمان ها که لری سیلوراستین ، فرانک لوی (کماندوی چکسلواکی الاصل سابق ارتش اسرائیل) و لوئیس ام.ایزنبرگ در آنها سمت های مهمی دارند، شامل لیگ ضدافترا، اتحادیه استیناف یهودی و موزه یهود در نیویورک - مرکز یادبود قربانیان کوره های آدم سوزی - است.

روپرت مرداک که درمیان کارکنانش به «کی،آر.ام» معروف است، شاید شاخص‌ترین تاجر جهان باشد که نفوذ و قدرتش فقط با منافع و جاه طلبی جور می‌آید. «واشنگتن پست» او را سزاوار لقب «وزیر مسلم ارتباطات در دهکده جهانی» دانست. درجاهای دیگر لقب «سلطان شیطانی رسانه‌ها» به مرداک داده‌اند. «ویلیام شاوکراس» نویسنده کتاب «روپرت مرداك : امپراتور رسانه‌ای» به این نتیجه می‌رسد که او یکی از پرقدرت ترین مردان روی زمین است. سخن مبین شماره امروز روزانه را با بخشهایی از این کتاب به پایان می رسانم:

«امروز شاید نام روپرت مرداك از آشناترین و تكراری‌ترین نام‌های جهان اعجاب‌انگیز رسانه‌ها باشد كه می‌توان ادعا كرد گستره آن به حدی از وسعت رسیده كه تمامی دنیا را در بر گرفته است. شهرت او مانند قماربازی است كه حدس زدن حركت بعدی‌اش عملا غیرممكن است. دزد دریایی قابلی كه صرفا به قوانین وضع‌شده خود عمل می‌كند و نیك می‌داند كه رسانه‌ها به عنوان راهبران نظریه جهانی‌سازی هیچ قدرتی را نیرومندتر از خود نمی‌دانند. آنها هیچ ارزش و اعتباری برای مرزهای قراردادی جغرافیایی كشورها و قاره‌ها قائل نیستند و به راحتی می‌توانند میكی ماوس را به فرانسه ببرند و سرمایه‌داری غربی را به كشور چین تحمیل كنند و شبكه سی‌ان‌ان را به حیاط خلوت حكام دیكتاتور جهان گسیل دارند.»

رد پای صهیونیست‌ها در راه‌اندازی «فارسی 1» کردی

صهیونیسم جهانی در ادامه‌ تلاش‌های خود برای گسترش تهاجم فرهنگی به کشورهای مسلمان، اقدام به‌ بازگشایی یک شبکه‌ تلویزیونی جدید در منطقه‌ کردستان عراق کرده‌ است.
این شبکه با نام «کانال چهار» و با مدیریت یک شخص روسی به‌ نام «آرامو»، مدت سه‌ ماه‌ است که فعالیت خود را آغاز کرده و با بهره‌گیری از ترفندهای گوناگون، در پی جذب مخاطب به ویژه از میان جوانان است.
فعالان رسانه‌ای کرد بر این باورند که استفاده از نام «کانال 4» برای این شبکه جدید، نوعی شیطنت سیاسی بوده و اشاره به چهار بخش کردستان یعنی ایران، ترکیه‌، سوریه‌ و عراق دارد.
بنا بر این گزارش، مجریان زن این شبکه‌ تلویزیونی، هنگام پخش برنامه‌ با ظاهری زننده‌ که‌ به‌ دور از فرهنگ اصیل کردها و مسلمانان است در جلوی دوربین ظاهر شده‌ و از نجابت دختران کردستان انتقاد و آنها را به‌ برهنگی و خواندن آواز دعوت می‌کنند!
شبکه‌ یاد شده، تنها با عمر سه‌ ماه‌ خود ـ‌ با پول‌هایی که‌ هیچ گاه‌ منبع آن برای کسی شناخته‌ شده‌ نیست ـ ضمن ساخت استودیوهای پیشرفته‌ روز جهان، توانسته است با به‌کارگیری امکانات منحصر به فرد فنی، شکل و شمایل متفاوتی به خود گرفته و جذابیت‌های دیداری را برای مخاطبان بالا ببرد.
بنا بر این گزارش، آنچه‌‌ بیش از همه سبب نگرانی کردها، به ویژه جریان‌ها و گروه‌های اصیل سنتی و مذهبی آنها از فعالیت این شبکه شده و شک آنان را برانگیخته، این است که هزینه‌های هنگفت این شبکه با مالک روسی آن یقینا چیزی فراتر از تلاش برای معرفی فرهنگ کردی و مسائل آنهاست.
از سوی دیگر، با وجود تعدد و تنوع شبکه‌های تلویزیونی کردی، فعالیت چنین شبکه‌ای، بی شک با اهدافی فراتر از دادن خدمات فرهنگی و تفریحی برای مردم کردستان راه‌اندازی شده و به باور فعالان رسانه‌ای کردستان، عملکرد آن، گونه دیگری از تهاجم فرهنگی با هدف قرار دادن مردم کردستان و با الگوگیری از شبکه «فارسی 1» است.
در همین باره، «محمود یاسین کردی»، روزنامه‌نگار مجله‌ «لڤین» به‌ خبرنگار «تابناک» گفت: هدف اصلی این شبکه،‌ غفلت جوانان کرد از مسائل دینی و سیاسی است؛ آنها می‌خواهند با برنامه‌های جذاب، ولی بی محتوا، جوانان کرد را از مسائل سیاسی و هویت دینی خود دور کنند.
بر پایه گزارش‌های رسیده‌، هدف‌های پیش‌بینی شده و ناپاک این شبکه‌ که‌ همانا پشت کردن به‌ آداب اصیل کردها است، برای بیشتر خانواده‌های کردستان عراق از همان آغاز آشکار شده و مردم با حذف این شبکه‌ از شبکه‌های تلویزیونی خود، برنامه‌های این شبکه‌ را در راستای فروپاشی خانواده‌ قلمداد کردند.
این شبکه‌ هم اکنون و هر روزه، با پخش فیلم‌هایی که‌ در آن مظلومیت یهودی‌ها و اسرائیلی ‌ها را نشان می‌دهد، چهره‌ خود را برای جامعه‌ کردستان بیشتر آشکار کرده و به این ترتیب، ماهیت صهیونیستی آن بیشتر نمایان می‌شود.
آنچه‌‌ مایه‌ تعجب است، این که یکی از خوانندگان کرد به‌ نام «عزیز ویسی» که‌ هم اکنون نیز در ایران و در شهر جوانرود از توابع استان کرمانشاه‌ زندگی می‌کند، مهمان همیشگی این شبکه‌ است و با خواندن آوازهای کم مایه، حضار را به‌ رقص و پایکوبی دعوت می‌کند.
ویسی در فرهنگ بومی کردهای ایران به عنوان خواننده چهره شناخته شده‌ای است و به نظر می‌رسد شبکه یاد شده، با دادن دستمزد نجومی، وی را به استخدام خود درآورده تا دایره نفوذش را فراتر از مرزهای کردستان عراق گسترش دهد.

http://www.30a30.ir/tabid/2573/articleType/ArticleView/articleId/9945/---1-.aspx