تبیان، دستیار زندگی

رهبر حکیم انقلاب شروع به سخنرانی می*کنند:
«همین آقایان اروپایی*ها؛ همین*هایى که دیروز در لوکزامبورگ نشستند و ریش*های*شان را هم*قد کردند و با هم حرف زدند و حکمت(!) صادر نمودند، ده*ها کشور دنیا را استعمار کرده*اند. اگر استعمار و تضییع حقوق ملت*ها گناه است، این گناه فقط بر گردن همین دولت*هایى است که نمایندگانشان دیروز نشستند و راجع به ایران حرف زدند که حقوق بشر را رعایت کند!»
بعد هم از پرکشته ترین دو جنگ جهانی که همین*ها با هم به وجود آوردند، سخن گفته و از کارخانه*های سلاح شیمیایی در عراق که همین اروپایی*ها ساخته بودند. پشت تریبونی که همه منتظر عقب نشینی ایران بودند، یکی یکی جنایات اروپا را برشمرد، از بوسنی گرفته تا قانا، و دست آخر هم آب پاکی را رو دست*شان می*ریزند:
«مگر كسى اهمیت مى*دهد كه اینها چه گفته*اند؟ البته دستگاه دولتى ما كه بحمداللَّه مواضع بسیار خوبى در مقابل حركت*هاى زشت اینها داشته است، از حالا به بعد هم بایستى با كمال قدرت عمل كند و در مرحله اوّل، سفیر آلمان را فعلاً تا مدّتى نباید راه بدهد كه به ایران بیاید. بقیه هم كه مى*خواهند به عنوان یك حركت به اصطلاح آشتى*جویانه برگردند، مانعى ندارد. خودشان رفته*اند، خودشان هم برمى*گردند. دیدند كه رفتن*شان هیچ اهمیتى ندارد. اینها مى*خواهند برگردند، مانعى ندارد؛ اما در رفتن سفراى ایران به كشورهاى آن*ها، هیچ عجله*اى نباید بشود. باید سرِ صبر و فرصت ببینند چه چیزى مصلحت است؛ هر چه كه عزّت اسلامى اقتضا مى*كند - همان طور كه همیشه گفته*ایم - همان گونه عمل كنند.»
«این نكته را، هم اروپایی*ها و هم دیگران بدانند. اروپا خیال نكند كه ما به او احتیاج داریم؛ ابداً. ما به اروپا هیچ احتیاجى نداریم. ما كشور خودمان را مى*توانیم بدون اروپا هم اداره كنیم. حالا فرض كنید، اگر چهار قلم كالاى لوكس و تجمّلاتى از فلان جا مى*آید، نیاید؛ چه اهمیتى دارد. آنچه كه مورد نیاز ملت ماست، در داخل تولید مى*شود و اگر هم چیزى باشد كه ما لازم داشته باشیم، خیلى از كشورها هستند كه صف كشیده*اند تا به ما بفروشند. چه نیازى به این چند دولت كشور اروپایى است كه خیال مى*كنند صاحب دنیا هستند؟!»
پس از این سخنرانی، سفرای اروپا یکی یکی و به*تدریج در آخرین مرحله نیز سفیر آلمان به ایران بازگشت تا این پایانی باشد بر ماجرای قهوه خانه میکونوس!
رهبر انقلاب اسلامی در سخنان راهبردی خود در دیدار اخیر با کارگزارن نظام و با تاکید بر اعتبار بین*المللی ایران به عنوان یکی از نقاط مثبت نظام، ضمن اشاره به این ماجرا اینچنین از این سیلی تاریخی یاد کردند:
«اعتبار بین*المللى. بنده موافق نیستم با این نظر كه امروز وضع ما از لحاظ بین*المللى وضع منفى است؛ به هیچ وجه. گاهى این مسئله در بعضى از اظهارات شنیده می*شود، گفته می*شود. نخیر، امروز وضع ما از لحاظ بین*المللى بسیار خوب است. امروز جمهورى اسلامى در فضاى سیاست بین*المللى، به عنوان یك كشور محترم، اثرگذار، معتبر و متنفذ در دنیا شناخته شده است.
این عزت بین*المللى را كه ناشى از عوامل خاص خودش است -حضور مردم، ایستادگى مردم، شعارهاى روشن و واضح انقلاب در دست و زبان مردم و مسئولین- فلان حركت یك دولتى در یك گوشه*ى دنیا كه حالا یك دهن*كجى*اى می*كند، یك حرفى می*زند، نمی*تواند خدشه*دار كند. این حركت*ها همیشه بوده. بعضى خیال می*كنند اگر امروز فلان دولت مستكبر، چه در اروپا، چه در غیر اروپا، نسبت به جمهورى اسلامى یك حرفى می*زند، یك چیزى می*گوید، یك اظهارنظرى می*كند كه اهانت*آمیز به جمهورى اسلامى است، این معنایش تنزل رتبه*ى جمهورى اسلامى است؛ نه، اینها هر وقت توانستند، كردند.
آن زمانى هم كه ما متأسفانه یك مقدارى در مقابل دشمن كوتاه مى*آمدیم، از این كارها می*كردند. اینجور نیست كه ما حالا چون ایستادگى كردیم، چون استقامت به خرج دادیم، بگوییم اینها را سر لج آوردیم؛ نه. یك روزى در خطابه*هاى مسئولین*مان مناقب آمریكا ذكر می*شد؛ همان روزها رئیس جمهور وقت آمریكا با سبك*سرى تمام، ایران را به عنوان محور شرارت معرفى كرد!
یك روزى یكى از دولت*هاى اروپایى نسبت به جمهورى اسلامى اظهار علاقه و ارتباط و اینها می*كرد؛ همان دولت سر قضیه*ى قهوه*خانه*ى میكونوس دادگاه تشكیل داد، مسئولین درجه*ى یك كشور را در آن دادگاه متهم كرد! دولت*هاى اروپایى با آنها هم*دست شدند، همه*شان سفراى خود را از تهران فراخوانى كردند؛ اینها كه یادمان نرفته. خواستند سیلى بزنند، البته سیلى سخت*ترى خوردند. از همین حسینیه آنچنان سیلى*اى خوردند كه بعد تا مدت*ها دنبال علاجش بودند! هر وقت توانستند، آنها درصدد سیلى زدن برآمدند.»