تبیان، دستیار زندگی

دل تنهامو آوردم با یه دنیا دلخوشی
كمتر از آهو كه نیستم میشه ضامنم بشی

اومدم همسایه های پاپرت رو دون بدم
دلمو رو دست بگیرم تا بهت نشون بدم

روبروی گنبدت سجده كنم سلام بدم
خسته نیستم اگه من از راه دوری اومدم

بگم آفتابیو و عاشقم درست مثل جنوب
با همون لهجه دریایی كه میدونی تو خوب

مِ از سید مظفر به تو دخیل اَ بندُم
نظرُم هَ بیارُم یِتا كیسه گندم

شاید كه كفترانِت لایقُم بِدونِن
حاجتی كه اوم هَ به گوشت برسانِن

تو چشمه محبت مِ تشنه نگاتُم
تو كعبه امیدی به هر دم نه صداتم

اسم نازنینت تا روی زبونِن
اون گدن مدائك لحظه اذانِن

روبروت بی اختیار دوباره زانو بزنم
میون گریه بگم غریبو در به در منم

تو رو شاهد بگیرم كه با خدا حرف بزنی
میدونم كه دست رد باز به سینم نمیزنی

میدونم شفاعت بی منتت زبون زده
به همین امید دلم به مشهد تو اومده

تو كه اسمت با غم نقاره ها روی لباست

همه صحن طلات ردپای فرشته هاست

دست خالی هیچكسی از در خونت نمیره
یا رضا رضا میگم تا قلبم آروم بگیره