آنچه كه در زیر بیان می شود، نظر شخصی بنده است و خوشحال می شویم كه دوستان نظرات و انتقادات خود را بیان كنند.
بنده فكر می كنم كشورهای غربی، در درجه اول به سه گزاره معتقد هستند:
1. كشورهایی كه سلاح هسته ای داشتند و دارند، باید كماكان این سلاح ها را داشته باشند.
2. كشورهایی كه این سلاح ها را ندارند، در آینده هم نباید داشته باشند.
3. كشورهایی كه سلاح های هسته ای ندارند، باید سلاح های متعارف (غیر هسته ای و غیر شیمیایی و غیر میكروبی و غیر فسفری و امثال این ها) كه كارآمدتر از سلاح های متعارف كشور های غربی باشد، در اختیار نداشته باشند.
بنده فكر می كنم كشورهای غربی نگران برنامه صلح آمیز هسته ای ما نیستند، زیرا زمامداران این كشورها به حدی مغرور و خود بزرگ بین هستند، كه حتی تصور این را هم نمی كنند كه روزی ایران رقیب جدی در عرصه ساخت نیروگاه یا سایر تولیدات صلح آمیز هسته ای باشد.
در واقع نگرانی جدی آن ها این است كه ما می گوییم: _ دوران سلاح های هسته ای به پایان رسیده است._ كه البته واقعیت هم همین است، امروزه رسانه های عمومی از قبیل اینترنت و شبكه های ماهواره ای و... آنچنان گسترش پیدا كرده است كه عملا هیچ كشوری به خود جرات نمی دهد، علیه كشور دیگری از تسلیحات هسته ای استفاده كند، زیرا در غیر این صورت در واقع سند عقب افتادگی و از دست دادن اعتبار جهانی و منفور بودن خود را امضاء كرده است.
اگر ایالت متحده آمریكا در پایان جنگ جهانی دوم علیه دو شهر كم جمعیت ژاپن از بمب هسته ای استفاده كرد، اولا در آن زمان هیچ كس نمی دانست اصلا سلاح هسته ای چیست، حتی خود ژاپنی هایی هم كه در خط مقدم نبرد بودند، با شنیدن خبر ویران شدن هیروشیما، ابتدا این خبر را باور نمی كردند. و ثانیا در آن دوران رسانه ها تا این حد گسترش پیدا نكرده بودند.
امروزه قدرت نظامی كشورها مستقل از توان هسته ای آنها است. اقتدار یعنی این كه ، با وجود این كه انگلستان سلاح هسته ای دارد و ما نداریم، وقتی سربازان انگلیسی چند ده متر به مرز آبی ما تجاوز می كنند. نیروهای مرزی ما آنها را دستگیر می كنند. و اصلا به این مسئله كه انگلستان یك قدرت هسته ای است، اهمیتی نمی دهند.
كشورهای صاحب سلاح های هسته ای در طول سال ها میلیاردها دلار صرف ساخت و توسعه این تسلیحات كرده اند بنابراین نگرانی آنها طبیعی است، نگران باشند در دورانی قرار بگیرند كه دیگر این سلاح ها در تعیین قدرتمند بودن كشورها جایگاهی نداشته باشند. بالاخره آنها می توانستند این سرمایه گذاری را در زمینه بهداشت، آموزش، صنعت و... انجام دهند، و باید به افكار عمومی خود پاسخگو باشند.
ما فكر می كنیم دوران آن فرارسیده است كه مردم جهان بدانند، اگر كشوری سلاح هسته ای دارد، لازم نیست از او ترسید. افكار عمومی جهان باید بداند ساخت و توسعه و نگهداری تسلیحات هسته ای چیزی جز یك هزینه اضافی گزاف برای كشورهای دارنده نیست.
وقت آن است كه از خود سوال كنیم، چه اهمیتی دارد كه پیمان استارت به پایان رسیده است، فرض كنید امروز قرار است رؤسای جمهور آمریكا و روسیه بنشینند و راجع به تمدید پیمان استارت برای كاهش تسلیحات هسته ای_شان صحبت كنند، فورا می بینیم این مسئله به مهمترین تیتر روزنامه ها و خبرگزاری ها در آن روز تبدیل می شود، باید از خود بپرسیم چرا چنین است؟ وقتی هرگز قرار نیست و نخواهند توانست از سلاح های هسته ای_شان استفاده كنند، چه اهمیتی دارد كه تعداد آنها را كمتر یا بیشتر كنند؟ آیا این مسئله چیزی جز_ یك قدرتمند نشان دادن تو خالی_ است؟
به نظر اینجانب چهارمین گزاره ای كه این كشورها به آن معتقد هستند این است كه:
4. ما (كشورهای غربی و شرقی صاحب سلاح های هسته ای) نباید اجازه دهیم كه سلاح های هسته ای به عنوان یك ابزار، از گفتمان قدرت خارج شود، یعنی مردم دنیا كماكان باید چنین تصور كنند كه، كشوری كه سلاح هسته ای دارد، قدرتمند است.
نظر شما چیست؟
