تبیان، دستیار زندگی

استاد وارد کلاس شد و ليوان آبي را که دستش بود، بالا گرفت تا همه ببينند.
 از شاگردان پرسيد كه به نظر شما وزن اين ليوان چه‌قدر است؟

شاگردان جواب دادند: «50 گرم، 100 گرم، يا 150 گرم.»

 استاد گفت: «من هم بدون وزن کردن، نمي‌دانم که وزن آن دقيقا چه‌قدر است،
اما سوال من اين است که، اگر اين ليوان
چند دقيقه دستم باشد، چه اتفاقي
مي‌افتد؟»

شاگردان جواب دادند: «هيچ اتفاقي نمي‌افتد.»
 

استاد باز پرسيد: «حالا اگر يک ساعت اين ليوان را نگه دارم، چه مي‌شود؟»

بچه‌ها جواب دادند، «دست‌تان درد مي‌گيرد.» پرسيد: «اگر يک روز
نگه دارم، چه مي‌شود؟»

 بچه‌ها گفتند: «عضلات‌تان به خاطر فشار زياد روي آن، بي‌حس مي‌شود و درد مي‌گيرد.» يکي از آن‌ها به شوخي گفت: «احتمالا بايد به بيمارستان برويد.»

استاد گفت: «چرا دست من بي‌حس مي‌شود؟ مگر در اين مدت، وزن اين ليوان تغيير کرده؟ چرا فشار آن، روي دستم بيشتر مي‌شود؟ حالا من بايد چه كار كنم؟»

بچه‌ها گيج شده بودند و نمي‌دانستند چه جوابي بدهند. بالاخره  يکي از آن‌ها گفت: «ليوان را زمين بگذاريد.»

استاد گفت: «دقيقا. اين همان کاري است که بايد انجام دهيد.
 ليوان را روي زمين بگذاريد. درست مثل مشکل‌هاي زندگي، اگر چند دقيقه آن‌ها را در ذهن‌تان نگه داريد، هيچ اتفاقي نمي‌افتد.
اگر يک ساعت به آن‌ها فکر کنيد، مغزتان درد مي‌گيرد و اگر مدت طولاني‌تري به آن‌ها فكر كنيد، کم کم شما را فلج مي‌کنند.»

فکر کردن به مشكل‌هاي زندگي مهم و لازم است، اما مهم تر آن است که در پايان هر روز، آن‌ها را زمين بگذاريد و بخوابيد.
به اين ترتيب ذهن‌تان در فشار قرار نمي‌گيرد و صبح مي‌توانيد با انرژي و روحيه کافي، از خواب بيدار شويد و هر مساله و مشکلي را حل كنيد.

خب!

نظرتون چیه؟چطور بود؟

اگر داستانی،متنی یا هر مطلب دیگه که فکر میکنید به این تاپیک مرتبطه اینجا ثبت کنید که بقیه دوستانم استفاده کنن کار قشنگی کردین.

با تشکر:مدیریت انجمن روانشناسی

مطلبتون خیلی منو به تفکر واداشت!
چه نکته ی جالبی رو مطرح کردید.به نظر من اگر اونایی که لیوانو تو دستشون نگه می دارن،بزارنش زمین(!)،به یک آرامش فکری خاصی برسند که کمتر اونو تجربه کرده باشن.

من که با خوندن این مطلب در ظاهر کوچک اما در باطن بزرگ(!) تصمیم گرفتم که لیوانمو بیش از اندازه دستم نگیرم!!! نمیدونم که در تصمیمم، چقدر موفق خواهم بود؟!

سلام

مطلب جالب و خیلی کاربردی رو مطرح کردین، اینکه آدم سعی کنه مشکلاتشو فراموش کنه و یا به اصطلاح لیوانشو زمین بذاره خیلی خوبه ولی به شرطی که روز بعدش اطرافیان دوباره لیوانو دست آدم ندن!!

مثلاً با پیش کشیدن مسئله که بالاخره چیکار کردی؟ مشکلت حل شد؟ چرا کوتاه اومدی؟ یا چرا اینجوری شد چرا اونجوری شد و... دوباره یادت میندازن که مشکل داشتی و دوباره لیوانو میدن دستت!!

بهتره که اینجور وقتا این شجاعتو داشته باشیم که به همون دوستای دلسوز هم بگیم که دیگه نمیخوام به این مسئله فکر کنم و لطفاً دیگه راجع بهش صحبت نکن.

اینطوری هم اجازه دخالت به دیگران ندادیم وهم نگذاشتیم که خاطرات و افکار بد دوباره به سراغمون بیان.

الهی به امید تو

***

نگین خانم به نکته ای اشاره کردند:

متاسفانه توی جامعه ما هنوز جا نیفتاده برای حل مسائل روحی و روانیمون به مشاور و روانشناس پناه ببریم.

برای سرماخوردگی و سر درد و....میریم پیش پزشک.اما به حل مسائل روانمون که میرسیم میخوایم خودمون تنهایی حلش کنیم.

برای رفع هر مشکلی باید به متخصص مراجعه کرد.

تلاش و خواست ما برای حل مشکلات یه بخش و مدد گرفتن از راهنمایی های یک متخصص بخش دیگه ای از درمانه.

گاهی حل مشکلات ما در گرو چند راهکار ساده و قابل انجامه و ما اینطور از خودمون دریغش کردیم.

یه بار امتحان کنید.

من فکر می کنم این مشکل در آقایون بیشتر به چشم می خوره.چرا که به این پندارند که اگر خودشون به تنهایی نتونن از پس مشکلاتی که مربوط به روانشون میشه بر نیان پیش خودشون و اطرافیان آدم ضعیفی به حساب خواهند اومد.

البته به همه ی اینها تودار بودن مردها رو هم باید افزود.