تبیان، دستیار زندگی

بچه های انجمن یه سوالی ذهنمو خیلی وقته که مشغول کرده

و اون اینه که اگر مدت زمان زندگی هر شخصی معین بود اونوقت آدما چطوری زندگی می کردند؟

زندگی یه برنامه ای بود مثل برنامه سفر و مشخص بود که چه زمانی وارد دنیا می شیم و چه زمانی خارج می شیم؟

نمی دونم منظورمو تونستم بهتون بگم یا نه ؟

مثلا مشخص بود که من فقط بیست و دو سال و یک ماه و سه ساعت و دو دقیقه عمر می کنم و بعد زمان مرگ فرا میرسد؟

خوب به نظر تون اگر با این دید زندگی می کردیم

نحوه ی زندگیامون فرق داشت با الان؟

چه طوری برنامه ریزی می کردیم؟

اینطوری که الان زندگی می کنیم بهتره یا اگر مثل پیشنهاد من بود بهتره؟

بچه ها موضوع این تاپیک رو جدی بیگیرید می خوام با کمک شما ها تحقیقمو کامل کنم

این یه تحقیق دانشگاهی هست؟

دوست عزیزم  hamedjonami از دست من ناراحت نشو

من اصلا نه عصبانی شدم و نه قصد توهین و یا جسارتی بهت داشتم

من فقط منظورم این بود که به یه جواب کوتاه بسنده نکنیم بلکه بیاییم تمامی جوانب و زوایا رو درنظر بگیریم می خواستم بچه ها بیشتر توی این بحث شرکت کنند. ضمنا نظرت و توضیحاتت خیلی بدردم خورد. ازت خیلی هم ممنون هستم. اگر هم صحبت من باعث ناراحتیت شده عذرخواهی می کنم.

از تبریکت هم ممنونم امیدوارم که لایق این برتری باشم.

از دوست عزیزم واحذ میلادی هم تشکر می کنم که به این بحث جواب دادند .

من منتظرم که با کمک شما عزیزان یه نتیجه واقعی از این بحث بگیریم.

از بقیه ی دوستان هم می خوام که تو بحث شرکت کنند و نظراتشو رو بدهند

خیلی مهمه که تو این زمینه دیدگاههای مختلف رو بدونیم .

تا بتونیم یه نتیجه گیری اساسی بکنیم

من منتظرم دوستان انجمن اجتماعی

با سلام

خب بعد یه مدتی چشمم به این تاپیک افتاد حیفم اومد جواب ندم.

اولا اینکه اگه زمان تولد و مرگ مشخصی داشتیم ، فکرمون این بود که چطوری باید برنامه ریزی کنیم تا بهره کافی رو ببریم ولی الان که هیچی معلوم نیست بلاتکلیفیم ، میدونیم یه زمانی میتونیم خوش بگذرونیم و یه زمانی میتونیم توبه کنیم و ... ولی در اون صورت همش دنیا مون میشد خشک و خالی ، اتفاقات مشخص نشدنی شیرینیش بیشتر از اون چیزایی هست که معلومه ، اگه زندگی مشخصی داشتیم مثله سفر کردن بازم مشکلاتی توش بود که میشد عمر آدمو کم کنه ، مثلا اگه مسافرت میری ، وسط راه اگه ماشین پنچر بشه زمانی که میخوای به مقصد برسی کمی طول میکشه یا اینکه اگه با سرعت بیشتری بری سریعتر میری ، عمر انسانم همینطوریه شاید یه آدم زود بمیره بر اثر بیماری ، تصادفات و ... یا اینکه تا زمان مشخص شده زندگی کنه ، مسئله ای که این وسط مهمه اینه که جهان هستی غیر قابل پیشبینی هست و این موضوع باعث این شده که زندگی معنی پیدا کنه و گرنه اگه اونطوری بود که شما میفرمایید هر کسی دغدغه اینو داشت که چیکار کنه تا آخر این عمر تعیین شدش و یه هرج و مرجی تو جامعه شکل میگرفت ولی الان که ببینید کسی نمیدونه کی میمیره و کی این دنیا نابود میشه واسه همین زیاد در گیر مسائل جزئی نمیشه و سعی میکنه تا وقتی که زندست یا از زندگی مادیش بهره ببره یا اینکه برا آخرتش توشه ای جمع آوری کنه !

تمام شیرینی این جهان اینه که هیچ کس نمیتونه پیش بینی کنه چه چیزی توش اتفاق میفته و چه وقت عمر انسان تموم میشه و چه وقت روز رستاخیز سر میرسه ، اینطوری فارغ از هر نوع غم و غصه ای هستیم و به زندگی خوبمون میرسیم ، در ضمن اگه زمان مرگ و تولد مشخص بود ، دیگه زندگی کردن چه معنی میتونست داشته باشه ؟ تمام کارامون میشد قراردادی و قابل پیش بینی ، همونطور که گفتم مهمترین مسئله اینه که دنیا غیر قابل پیشبینی که خیلی میتونه زندگی رو شیرین کنه !

با تشکر آنلاکر

سلام

خوب به نظر من همین که معلومه عمر انسانها بطور میانگین 70 ساله....یعنی نیاز به تصور کردن نداره....چون عین حقیقته که مثلا ما تو این روز و ساعت و دقیقه میمیریم.....حالا یکمی اینور و اونورش با توجه به زندگی ابدی که اون دنیا خواهیم داشت قابل چشم پوشیه....همونطور که در ریاضیات از اعداد کوچیک در برابر اعداد بزرگ صرفه نظر میکنیم

و اما ....اینکه ما چرا با دونستن این عمر محدود دنیایمون اینهمه بی خیال هستیم برمیگرده به سطوج ایمانمون....یعنی اگه به بعضی از ماها حتی بگند 10 سال دیگه میمیری ....باز هیچ تاثیری رومون نخواهد داشت....همون طور که آدم 70 ساله هیچ تاثیری از نزدیک بودن مرگش نمیگیره.

پس دونستن برای ما باور نمیشه....دونستن قصیه ای جداست و ایمان و باور چیز دیگه

دونستن اینکه ما میمیریم حلال بی ایمانی آدمها نیست.

یا علی

اگر چه که خیلی از دوستانم در این انجمن به این تاپیک جواب دادند ولی انتظار من این بود که بهتر و تخصصی تر بحث رو ببریم جلو ولی به هر حال خیلی ممنونم از شما که به این بحث جواب دادید.

مخلص کلام:

می خواستم بعد از همه بحث ها و گفتگوهایی که کردیم به این نتیجه برسیم:

که به هر حال چه مدت زمان مرگ معین باشه یا نباشه برای ما نباید مهم باشه.

چون به هر حال این یه واقعیته که زمانی موعد مقرر مرگ میرسه و به هر حال باید از این دنیا با همه خوبی ها و بدیهاش خداحافظی کنیم و دل بکنیم.

ولی انچه مهمه اینه که طوری زندگی کنیم که زمان رفتن دلهره و هراسی نداشته باشیم.

این مهمه که با لب خندان بریم. جوری زندگی کنیم که جز خوبی ازمون نمونه و همه مارو با نام نیک ذکر کنند.

وقتی که تو امدی به دنیا عریان                    مردم همه خندان و تو بودی گریان

کاری بکن ای دوست که وقت مردن                مردم همه گریان و تو باشی خندان

برنامه ی سفر زندگی رو جوری طرح کنیم که برای هر لحظه هدفی داشته باشیم و بهترین استفاده رو بکنیم. هیچ موردی رو به دست آینده نسپریم به امید اینکه فردا درستش می کنیم.

محاسبات خودمون رو برای هر موردی جوری انجام بدیم که ممکنه یک لحظه ی دیگر نباشیم.

پیامبراکرم(ص) می فرمایند : من که پیامبر خدا هستم قدمی که از زمین بر میدارم نمیدانم مهلت زمین گذاشتن آنرا خواهم داشت یا نه؟

پس هر لحظه مرگ را در برابر خود تصور کنیم چون که واقعیت است.

به نام او...                        اگر به شما بگن 10 روز بیشتر وقت نداری برای زنده ماندن توی این 10 روز چی كار می كنی.....

من اون وقت برای رسیدن به خواسته هام و چیزهایی که بهشون علاقه دارم هیچ تردیدی نداشتم ، زندگی رو از این حالت مکانیکی که دچارش شدم رها می کردم و ترسی نداشتم از اینکه به جایی می رسم یا نه !

با سلام معلومه كه وقتی مشخص نباشه، تلاش بهتری می‌تونه صورت بگیره كسی كه می‌دونه 22 سال بیشتر زنده نیست، شاید نه سراغ درس بره نه ازدواج كنه نه دنبال كاری بره كلاً از زندگی می‌مونه و ناامیده و مطمئناً به عدل خدا هم شك می‌بره اگر الان عمرمون، تا حدودی به كارایی كه می‌كنیم برمی‌گرده- با كارای خیر و دست بخشنده داشتن و صدقه كه 70 بلا رو دفع می‌كنه و ... یا علی

با سلام.
خیلی سخته همچین تصوری! كه بدونیم كی میایم و كی میریم!
البته اگه اینطوری بود هم یه خورده هرج و مرج بود. و از همه مهمتر اینكه طرف 5 سال مونده به اینكه مهلتش تموم شه و واسه رفتن به اون دنیا آماده شه خودش از همه چی مینداخت و روز به روز به رفتنش فكر میكرد.
اتفاقا اینطوری كه نمیدونیم كی میایم و كی میریم به آدم فعالیت میبخشه.
مثلا یكی به هزار زحمت ماشین میخره و سوار میشه، روز دوم با ماشین میفته دره!!!! چون نمیدونسته ! تلاشش و اما كرده و رسیده بهش.
اما اگه میدونست كه یه زمانی میفته دره ، همون تلاش رو هم نمیكرد و میفتاد تو خونه و به اینكه میفته توی دره و اینطور چیزاش فكر میكرد.
موفق باشید.