بسم رب شهداء و صدیقین

به راستی كه زنده نگه داشتن یاد شهدا كمتر از شهادت نیست.

به مناسبت هفته غرور آفرین دفاع مقدس بر آن شدیم تا همانطور كه قبلاً خدمت دوستان عرض كرده بودیم،از بهترین های مطالب و مباحثی كه در طول این هفته  ثبت می گرددتقدیر و به رسم یادبود هدیه ای تقدیم حضورشان نماییم.

پس منتظر مطالب و مباحث شما خوبان هستیم.

توجه

برای اطلاع از اسامی برندگان به صفحه آخر پاسخ های همین بحث مراجه نمایید. 

و من الله توفیق

یا علی(ع) مدد

 با عرض سلام و تبریک هفته دفاع مقدس

سالها از جنگ رفت ،ما  مانده ایم

با علی در راه اسلام عزیز استاده ایم

با دگر یاعلی گوئیم چون گاه نبرد

عشق بر دین خدا مـــــردان مرد

صد دعو اندر کمین است ای یلان

 رمز  وحدت  راه  رهبر مهربان

این زمان هنگام فتح علم راست

راه پاکی وحدت است امر خداست

سنگر امروز علم و همدلی

همدلی حل می کند هر مشکلی

یاد یاران شهید در یاد ماست

آن وصیت نامه ها پیغام هاست

ای که بعد ما به ایرانید جای

با حسین راه شما ست بهر خدای

یاد رزم و یاد ایثاری کنید

بار دیگر یاعلی کاری کنید

بشکنید دست دعدو از سرزمین

تا شود گل از قدوم نازنین

فی البداهه منصور مقدم

یکی بود یکی نبود
میون جبهه های جنگ
خبری از ریا نبود
میون آتش و توپ و فشنگ
خبری از نفاق نبود
هرچی بود می دونم که مال این دنیا نبود

باز هم در دل جنون آغاز شد
زخم میدانهای مین ابراز شد
باز هم مجنون لیلایی شدیم
بعد عمری باز شیدایی شدیم
یاد گلها یاد شبنم ها بخیر
یاد بوذر یاد میثم‌ها بخیر
یاد آن دریادلان ناشکیب
کوی سبقت می‌ربودند از رقیب
آن زمان‌ها عشق میدان دار بود
عشق در دلهایمان سردار بود
رنگ خون، بالاترین رنگ بود
عشق آنجا ناخدای جنگ بود
آی دریا، بوی طوفان می‌دهی
بوی عاشورا و قرآن می‌دهی
باز امشب، دست‌هامان پرنیاز
عشق در سجاده‌هاتان گرم راز
هشت سالی، خون تیمم کرده‌ایم
روی آتش، ما تبسم کرده‌ایم
هشت سالی بود که بوی ترکش داشتیم
معبری مین، بین دلها داشتیم
زخم میدان‌های مین یادش بخیر
کوچ عشاق از زمین یادش بخیر.

منبع:-

به نام خداوند یاران دین ......... زشک رسته مردان اهل یقین

به نام یلان محمد نژاد ......... که شد شورشان قبطه گرد باد

.....

به نام کسانی کنم اقتدا که در خاک از آنهاست جوش و صدا

من و یاد یاران که سر باختند ......... ولی بر ستم گردن افراختند

سحر گاه اعزام یادش بخیر ......... وگردان گم نام یادش بخیر

سال‏هاست که آسمان، کوچ غریبشان را بر شانه‏هایمان، پرنده می‏تکاند و آفتاب ، مسیر چشمانشان را با انگشت نشان می‏دهد و می‏گرید.سال‏هاست که رفته‏اند و بادها، بوی پیراهنشان را بر خاکریزهای بسیار، مویه می‏کنند. آنان انعکاس روشن خورشید در رودخانه‏های سرخ حماسه‏اند. دلشان، دریا می‏نوشت و نگاهشان، توفان می‏سرود. برخاستند؛ آن هنگام که نفس‏های سرما، پنجره‏ها را سیاه کرده بود و شهر، می‏رفت که در اضطراب ثانیه‏های تجاوز، کمر خم کند. برخاستند و با قدم‏های استوارشان در رگهای وطن، خون زندگی جاری شد. پلاک بر گردن و چفیه بر شانه، جاده‏های صلابت را پشت سر گذاشتند و خاک را لبخند كاشتند.پا در رکاب ستاره و باران ، آسمان عشق را تا دورترین‏ها درنوردیدند و اینک ، ما مانده‏ایم و این خاک مردابی. ما مانده‏ایم و تکثیر بی‏وقفه ابرهای خاکستری. رفته‏اند و باران‏ها را با خود برده‏اند و فصل‏هایمان ، بی‏جوانه و آفتاب مانده‏اند.کوچه‏های شهر را که ورق می‏زنم ، نامشان را بر پیشانی افتخار این سرزمین، درخشان می‏یابمتقویم‏ها جفا کرده‏اند، اگر تنها به چند روز برای شهیدان بسنده کنند. قلم‏های منظوم اگر کم بگذارند ، در حق خون ، کوتاهی کرده‏اند.پوتین‏ها فقط اندکی از رشادت بچه‏ها را پیش بردند.معبرها فقط مقداری باریک ، برای شناخت آنان گام برداشتند. کوله‏های همت آنان ، واکنش سبزی بود در برابر خزان‏زدگی و هجوم اتفاقِ پاییز. آنجا که آنان رفته بودند، چشم‏های ما، حرفی برای گفتن نداشت.همه حرف‏ها را با لبخند و گریه‏ها می‏زدند.خاکریزها، گواه خوبی هستند بر اشک‏های چکیده از دعای کمیل‏شان. شب‏های جمعه بعد از آنها، تاولی است بر گام‏های نرفته ما. اُنس با واژه‏های دنیایی، برای لب‏های ما ماند و شگفتا از آنان که در جبهه ، با لحن‏های متفاوت ، استقامت را به شعر درآوردند!آن‏گاه که مفاتیح یا اسلحه به دست می‏گرفتند، غزل‏هایی از ملکوت ، در چهار گوشه سنگر گُل می‏کردبرادر! خواهر! ما بدهکاریم! ما به آن روزها و شبها بدهکاریم. ما به آن مادر و پدر که با اشک و گریه، فرزندشان را روانه جبهه کردند، بدهکاریم. به آن خانمی که بغضش را در گلو خفه کرد تا سد راه شوهرش نشود، به آن نوزاد سه ماهه که حسرت گفتن کلمه «بابا» را تا همیشه بر دل خواهد داشت، بدهکاریم. به مظلومیت آن شهیدی که دلش برای تنها دخترش تنگ می‌شد، اما فرصت بازگشت به خانه را نداشت، بدهکاریم. به بزرگی و غرور آن امیر ارتش که به او گفتند دخترت روی تخت بیمارستان منتظر دیدن توست، برگرد، اما او بخاطر صدها جوان هم سن و سال دخترش حاضر به ترک جبهه نشد و تنها زمانی به خانه برگشت، که جسد دخترش را دفن کرده بودند!... ما بدهکاریم. ما به اندازه قطرات اشک مادران و همسران ، به اندازه قطرات خون به ناحق ریخته ، بدهکاریم. به مظلومیت، معصومیت دختران و پسران بابا ندیده ، به گریه‌های شبانگاه همسران شوهر از دست داده ، بدهکاریم. به بزرگی پیرمردی که کمر خم نکرد و بر جنازه تنها فرزندش نماز خواند، بدهکاریم. ما به نام هزاران هزار شهید ، جانباز، اسیر، به هزاران هزار خانواده ، هزاران هزار پدر و مادر، هزاران هزار کوچه که نام شهید را بر آن گذاشته‌اند ، بدهکاریم. ما به امام (ره) ... ما به ایران، به اسلام بدهکاریم.....

عصر غربت لاله هاست ، اینجا کسی دیگر از شهیدان نمی گویداز آنان که تلاطمی هستند در این دنیای سرد و سکوت  ما بعد از شما هیچ نکردیم ، چفیه هایتان را به دست فراموشی سپردیم و وصیت نامه هایتان را نخوانده رها کردیم .پلاکهایتان که تا دیروز نشانی از شما بود امروز گمنام مانده است .کسی دیگر به سراغ سربندهایتان نمی رود و دیگر کسی نیست که در وصف گلهای لاله شاعرانه ترین احساسش را بسراید و بگوید چرا آلاله آنقدر سرخ است چرا کسی نپرسید مزار باکری کجاست ؟؟؟چرا وقتی می گویی: یک گردان که همگی سربند یا حسین ( ع ) بسته بودند شهید شدند کسی تعجب نمی كند.چرا وقتی گفتند : یك نفر معبر عبور دیگران از میدان مین شد شانه ای نلرزیدچرا نمی دانیم شیمایی چیست و زخم شیمیایی چقدر دردناک است و چطورمی شود یک عمر با درد زیستنمی دانم که چرا کسی نپرسید چگونه خدا خرمشهر را آزاد کرد !!!!ای شیهدان ما بعد از شما هیچ نکردیم.آن ندای یاحسین ( ع ) که ما را به کربلا نزدیک و نزدیکتر می کرد دیگر بگوش نمی رسد .یادتان هست که گفتید سرخی خونمان را به سیاهی چادرتان به امانت می دهیم .ما امانت دار خوبی نبودیم و خونتان را فرش راه رهگذاران کردیم .یادتان هست هنگامی که گفتید :رفتیم تا آسمانی شویم و شما بمانید و بگویید که بر یاران خمینی ( ره ) چه گذشت؟طنین نغمه های الله اکبر را گم کرده ایم چرا آوازها ی بندری این روزها بد جور می رقصند . ننگ بر پیشانی کوچه هامان ببارد اگر نام شهید را از آن بردارند و پیشانی بند  زنبق و سوسن و لاله و اقاقیا بر سر کوچه هامان بربندند . وقتی در کوچه ی تنمان غیرت را خانه نشین میکنیم خدا کند ابوذر ها و مقدادهای وجدانمان هنوز برای یاری دغدغه داشته باشند ... ما ماندیم تا امروز از آنان بگوییمو فریاد برآوریم «‌ ما از این گردنه آسان نگذشتیم ای قوم »ما ماندیم که نه یک هفته بلکه سالهای سال از آنان بگوییم .چرا که خون آنان است که می تپد .و یادمان نرود که اگر امروز در آسایش زندگی می کنیم مدیون آنانیم .مدیون حماسه هایی که آنان آفریدند .یادمان نرود که ما هنوز باید جواب بدهیم که :بعد از شهدا چه کردیم . بعد از شهدا چه کردیم ...؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام بر حسین قافله سالار کربلا، سلام بر نینوا محراب قبیله ی عشق و سلام بر حنجره های ترک خورده که هر شب روبروی قبله انتخاب ، شاهد چشمک زدن ستاره ها بوده و در سایه روشن ماه چفیه های رها شده در باد را به نظاره نشسته اند.

شهدا مدیون شماییم به خدا. شما مگر جوان نیودید مگر آرزو نداشتید مگر خود را دوست نداشتید پس چرا رفتید جبهه؟ با چه چیزی میتوان شما را قیاس کرد

خدا به ما توفیق دهد تا جواب این چرا را دریابیم .

ای دوستار شهدا بدانید ساحل اروند ، ابادان، شلمچه، طلائیه و چزابه گنجینه هایی از سروده های آتشینی است که 23 هزار شهید در نینوای ایران سرودند و من و تورا به متن محرم فرا میخوانند تا صبح سبز انتظار رقم خورد.

انشاءا...

انگار همین دیروز دیرباز بود كه عشق روی كیسه‌های شنی مبعوث شد و ناگهان یك نارنجك را روی فاصله های فانسقه‌ی زمین بست و تو در آستانه سیزده سالگی سبز، روی هزار و سیصد و چند هشتی سیم خاردار بلوغ یافتی و بزرگ شدی!

دیروز پوزه‌ی شغالان را به خاك مالیدی اما امروز نیز چنان گرگ‌ها به دریدن گلوی چكامه‌خوان چكاوك‌های شرقی مشغولند

كه دب اكبر هم جذام گرفته است.

آه، ای آیینه‌ی آفتاب گمشده!

چگونه پریروز پوتین‌های پاشنه بلند در باطلاق‌های زخمی جنوب گم شد و ما سال‌هاست كه از پس كده‌های تنگی نمور، در انتظار آفتاب، پرنده، گیاه و رویشی دوباره‌ایم؟!

اكنون تو نیستی تا بهانه‌ای بزرگ برای بودنمان باشی. حالا فقط تنها دلخوشی‌مان این است كه بر باره‌ی انتظار، مردی به رنگ ماه همچنان ایستاده است و بهار را قسمت می‌كند.

بسم‌الله الرحمن‌الرحیم

امروز برای شهدا وقت نداریم از عشق مگو قصه که ما وقت نداریمبا حضرت شیطان سرمان گرم گناه استاز بهر ملاقات خدا وقت نداریمدر کوفه ی تن غیرت ما گشته زمین گیر بهر سفر کرب و بلا وقت نداریمخوب است شهیدانه بمیریمزیباست ولی حیف که ما وقت نداریم..