تبیان، دستیار زندگی

 اگر شب قدر، شبی باشد که تقدیر عالم در آن تعیین می گردد، همه ی شب های جبهه شب قدر است. و از همین جاست که تاریخ آینده ی کره ی زمین، تقدیر می شود. شب هایی که ملائکه ی خدا نازل می گردند و ارواح مجاهدان راه خدا را از معارجی که با نور، فرش شده است به معراج می برند...
شهید سید مرتضی آوینی

نماینده ولی‌فقیه در لشکر42 قدر اراک:سحری خوردن کنار آرپیچی و مسلسل،وضو با آب سرد و قنوت در دل شب توصیف ‌ناشدنی است

حجت‌الاسلام‌والمسلمین علی‌اکبر محمدی،نماینده ولی‌فقیه در لشکر 42 قدر اراک از خاطرات ماه رمضان در جبهه می‌گوید.

منطقه مركزی،نماینده ولی‌فقیه در لشکر42 قدر اراک می‌گوید:ربّنای لحظات افطار از پایان یک روزه خبر می‌داد، ربّنایی که تمام وجود رزمندگان مملو از حقانیت آن بود. بچه‌ها با اشتیاق فراوان برای نماز مغرب و عشاء وضو می‌گرفتند،ماشین توزیع غذا به همه چادرها سر می‌زد و افطاری را توزیع می‌کرد.

سادگی و صمیمیت در سفره افطار ما موج می‌زد و ما خوشحال از اینکه خدا توفیق روزه گرفتن را به ما هدیه داده بود سر سفره می‌نشستیم و بعد از خواندن دعا با نان و خرما افطار می‌کردیم.دعای توسل و زیارت عاشورا هم در این روزها حال و هوای دیگری داشت.

معنویتی که «السلام‌علیک یااباعبدالله»، «زیارت عاشورا» و یا «وجیهَ عندالله اشفع‌لناعندالله» در توسل به سفره افطار و سحر ما هدیه می‌کرد، غیرقابل توصیف است و همین، بنیه معنوی و عدم غفلت از لحظات معنوی رزمندگان را از دیگران ممتاز کرده بود.

نمی‌توانم این لحظات را برای شما بیان کنم،در لشگر 28 سنندج بودم و قرار بود بعد از یک هفته به خانه برگردم اما جاذبه این ماه مرا در کردستان ماندگار کرد. ماه رمضان بهترین و زیباترین خاطرات را برای ما در سنگرها به ارمغان می‌آورد.

برکت دعا در کنار سنگرها، نماز روی زمین خاکی،سحری خوردن کنار آرپیچی و مسلسل،وضو با آب سرد،قنوت در دل شب،قیام روبروی آسمان بدون هیچ حجابی که تو را از دیدن وسعت‌ها بی‌نصیب کند،گریه بچه‌های عاشق در رکوع و همه چیز برای یک مهمانی خدا آماده بود.

اولین بار بود که می رفتم جبهه

شب قدر که رسید ، به اتفاق چند تا از بچه ها رفتیم مراسم احیاء

جمعیت رو که دیدیم تعجب کردیم

از مجموع ۳۵۰ نفر افراد گردان ، فقط بیست نفر اومده بودن

شب دوم هم همین طور بود

برام سؤال شده بود که چرا بچه ها برا احیا نیومدن

با خودم گفتم نکنه خبر نداشته باشن…؟!

از محل برگزاری احیاء اومدم بیرون …

پشت مقر ما صحرایی بود که شیارها و تل زیادی داشت

به سمت صحرا حرکت کردم

نزدیک شیارها که رسیدم ، دیدم در بین هر شیار، رزمنده ای رو به قبله نشسته

قرآن رو روی سرش گرفته و زمزمه می کنه

مراسم احیاء از بلندگو پخش میشد

بچه ها صدا رو می شنیدن و توی تنهایی و تاریکی حفره ها ، با خدا راز و نیاز می کردن

تازه فهمیدم داستان اون جمعیت کم توی محل برگزاری مراسم چیه…

راوی : رضا صادقی یونسی

در ماه‌های رمضان دوران اسارت، معمولاً چای شب را برای سحر نگه می‌داشتیم و سحری نان خشک و چای سرد می‌خوردیم.

اگر هم چای نمی‌دادند، سحری‌مان می‌شد مقداری نان خشک و نمک. در اینجا بود که یکی از برادران بند یک به نام اصغر موفق شد با استفاده از دو سر حلبی و مقداری سیم یک دستگاه المنت ابتدایی درست کند و از آن به بعد توانستیم برای سحری چای داغ درست کنیم.

البته چون چای را در یک سطل پلاستیکی گرم می‌کردیم چای بوی پلاستیک می‌داد؛ اما هر چه بود از چای سرد بهتر بود.

نزدیک افطار که می‌شد بچه‌ها در سطل‌های سفید کوچکی که داشتیم آب گرم می‌کردند و بین گروه‌های غذایی تقسیم می‌کردند تا بچه‌ها با آب گرم روزه خود را افطار کنند.

در وقت سحر هم قهوه یا شیر خشکی را که کل بچه‌های اسارتگاه با پس‌انداز ماهیانه یک و نیم دیناری خود خریداری کرده بودند، با آب داغ درست می‌کردند و می‌خوردند.

  بارها اتفاق می‌افتاد هنگام نماز، دژخیمان بعثی به بچه‌ها حمله می‌کردند و جهت آنها را از قبله تغیر می‌دادند و نماز را بهم می‌زدند؛ حتی یک شب مجبور شدیم نماز مغرب و عشا را به حالت خوابیده و زیر پتو بخوانیم. اما روزه گرفتن جرم سنگین‌تری بود.

 ما در دوران اسارت جز مفقودین بودیم یعنی نه ایران از ما خبر داشت و نه صلیب سرخ جهانی نام ما را ثبت کرده بود. به همین جهت مشکلات ما از سایر اسرا بیشتر بود. هیچ نام و نشانی از ما در جایی نبود.

عراقی‌ها به ما خیلی سخت می‌گرفتند، جز ارتباط و اتکال به خدا هیچ راهی نبود و تنها امیدمان استعانت خداوندی بود.

یکی از راه‌های تحکیم ارتباط الهی بحث نماز و روزه بود؛ بچه‌هایی که با ما در اردوگاه 12 و 18 بودند تقریباً ماه رجب و ماه شعبان را در استقبال از ماه رمضان روزه می‌گرفتند. هر چند که روزه گرفتن و نماز خواندن حتی به صورت انفرادی جرم بود.

بارها اتفاق می‌افتاد هنگام نماز، دژخیمان بعثی به بچه‌ها حمله می‌کردند و جهت آنها را از قبله تغیر می‌دادند و نماز را بهم می‌زدند؛ حتی یک شب مجبور شدیم نماز مغرب و عشا را به حالت خوابیده و زیر پتو به جا بیاوریم.

روزه گرفتن جرم سنگین‌تری بود؛ بچه‌ها غذای ظهر را می‌گرفتند و در یک پلاستیک می‌ریختند چهار گوشه آن را جمع کرده و گره می‌زدند؛ سپس این غذا را در زیر پیراهن خود پنهان می‌کردند تا برای افطار میل کنند.

اگر موقع تفتیش از کسی غذا می‌گرفتند او را شکنجه می‌دادند. آن غذای سرد ظهر با غذای مختصری که احیانا در شب می‌دادند را بچه‌ها به عنوان افطار می‌خوردند و تا افطار بعد به همین ترتیب می‌گذشت.

خدا شاهد است امروز که 15 سال از اسارت می‌گذرد به هنگام ماه مبارک رمضان همه نوع خوراکی با بهترین کیفیت در سفره‌هایمان یافت می‌شود ولی لذت افطار دوران اسارت را ندارد. به نظر من آن غذا غذای بهشتی بود و ما هنگام افطار واقعاً حضور خدا را احساس می‌کردیم.

دعای افطار با حال و هوای معنوی خاصی توسط بچه‌ها قرائت می‌شد هر چند پس از صرف افطاری تا افطار بعد هیچ خبری از خوراکی نبود ولی خیلی برایمان لذت بخش بود.

راوی: سردار مرتضی حاج باقری

روزه دار به ما میگن یا به اینها؟