بسم الله الرحمن الرحیم
با دعایی از امام
سجاد (ع) در اظهار تواضع و فروتنی ایشان به درگاه
حضرت حق، كلاس را شروع می كنیم، پس همگی باهم دستانمان را به نشانه دعا بلند می
كنیم و می گوییم ...
خداوندا،
گناهانم مرا از گفتار بازداشته، و رشته سخنم از هم گسیخته، پس براى زشتیم حجّتى
ندارم،
به
این جهت اسیر بلیّت خود، و گروگان عمل خویش، و سرگردان در خطا،
و
سرگشته از مقصد، و با تمام وجود درماندهام، خود را
در
جایگاه ذلیلان گنهكار، و موقف تیرهبختانى كه بر تو جرأت
كردهاند،
و وعدهات را سبك شمردهاند نگاه داشتهام، پاكى تو، با چه جرأت به
نافرمانیت
برخاستم! و چگونه خود را به ورطه هلاكت افكندم! آقاى من،
بر
من كه به رو درافتادهام و بر لغزش من رحمت آور، و در برابر
نادانیم
با بردبارى، و در مقابل بدكرداریم با احسان رفتار كن، زیرا به گناه خود اقرار
دارم،
و
به خطایم اعتراف مىكنم، این دست و سر من است كه براى قصاص از نفس خود آن را
به
زارى تسلیم كردهام، به پیرى و سپرى شدن عمر، و نزدیك
شدن
مرگ، و ضعف و ناتوانى و بینوایى و بیچارگیم رحمت آور. مولاى من، آنگاه كه
از
من در این دنیا نشان و اثر قطع گردد، و از میان آفریدگان
یادم
محو شود، و همچون فراموش شدگان فراموش گردم بر من رحم كن. مولاى من
و
وقتى كه صورت و حالم دگرگون شود آنگاه كه بدنم بپوسد،
و
اعضایم از همبپاشند، و پیوندهایم بگسلد بر من ترحم فرما، دریغا بر بىخبرى من از
آنچه مرا در
پیش
است! مولاى من، به وقت بیرون آمدنم از گور و برانگیخته شدنم به من - رحم كن، و در
آن
روز
جایگاهم را با اولیائت، و حركتم را با عاشقانت،
و
مأوایم را در جوارت قرار بده،
اى پروردگار
جهانیان.
صحیفه سجادیه
دعای 53