تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

**********

هر دقیقه اى كه مى گذرد جایگزین و عوض ندارد، از دست رفته و گذشته است و دیگر برنمى گردد. اى كاش اگر خانه و درِ خانه را نمى دانیم، كوچه را مى دانستیم.حاج محمّد على فشندى ـ رحمه اللّه ـ هنگام تشرّف به محضر حضرت صاحب ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف ـ عرض مى كند: مردم دعاى توسل مى خوانند و در انتظار شما هستند و شما را مى خواهند، و دوستان شما ناراحتند. حضرت مى فرماید: دوستان ما ناراحت نیستند! اى كاش مى نشستیم و درباره ى این كه حضرت غائب ـ علیه السّلام ـ چه وقت ظهور مى كند، با هم گفت و گو مى كردیم، تا حدّاقل از منتظرین فرج باشیم. اشخاصى را مى خواهند كه تنها براى آن حضرت باشند. كسانى منتظر فرج هستند كه براى خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه براى برآوردن حاجات شخصى خود. چرا ما حدّاقل مانند نصارى كه در مواقع تحیّر با انجیل ارتباط دارند، با آن حضرت ارتباط برقرار نمى كنیم؟!

قرآن چه موجودى است كه در مراتب مختلفه‏ى نزول، حكایت از شنیدنى‏ها و دیدنى‏ها مى‏كند؛ عدیل قرآن (عترت) هم حكایت از نعمت‏هاى عالم مى‏كند؛ ولى ما از غمخوار، هادى، حامى و ناصرهاى خود قدردانى و شكرگذارى نمى‏كنیم و واسطه‏ى خیر را پى مى‏كنیم؛ كه:  

«فَعَقَرُوهَا» (1)       

پس ناقه را پى كردند.
و ائمّه ـ علیهم‏السّلام ـ را كه ولى‏نعمت‏هاى ما و مجارى فیض هستند نمى‏توانیم مشاهده كنیم. امام زمان ـ عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرجه‏الشّریف ـ هم اگر بیاید با او همان معامله را مى‏كنیم كه با آباى طاهرینش كردیم. آیا مى‏شود امام زمان ـ عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرجه‏الشّریف ـ چهار صد میلیون یاور داشته باشد و ظهور نكند؟!

تنها پیدا كردن و دیدن آن حضرت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشریف ـ مهم نیست، زیرا دیدن آن حضرت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشریف ـ در عرفات یا در جاى دیگر، كه همیشه میسور نمى شود و ممكن نیست. لذا آقایى گفته بود: شاید شما هم به خدمت آن حضرت مشرّف شده اید و خیلى ها مشرّف شده اند. اگر مشرّف شدید، به آن حضرت نگویید كه از خدا براى من زن، خانه، دفع فلان بیمارى و یا امراض خصوصى و... بخواه، زیرا این ها چندان اهمیّت ندارد. هم چنین آقاى دیگرى گفت: در اعتكاف مسجد كوفه آن حضرت را در خواب دیدم كه به من فرمود: این هایى كه به این جا (مسجد كوفه) آمده اند، از مؤمنین خوب هستند، ولى هر كس حاجتى دارد و براى برآورده شدن حاجت خود آمده است. مانند، خانه، فرزند و... هیچ كدام براى من نیامده اند. البته محتاج به خواب هم نیست، مطلب همین طور است و هر كدام در فكر حوایج شخصى خود هستیم، و به فكر آن حضرت ـ كه نفعش به همه بر مى گردد و از اهمّ ضروریات است ـ نیستیم!