تبیان، دستیار زندگی

با دعوای خواهر برادری چیكار باید كرد؟

آیا این دعواها واقعی اند یا الكی؟

زودگذرند یا ماندگار؟

 

امروز یكی از اقوام میگفت به خاطر لوله جاروبرقی با برادرش دعواش شده،‌ آخرش برادرش گفته میكشمت!!

 

 

دیروز دوست خواهرم میگفت خاطره ای از برادرش نداره كه باهاش دعوا نكرده باشه. منظورش از بچگی بود.

 

خب تا اینجا خاطرات فمینیستی ( به قول یكی از دوستان) بود....

 

پسرخالم همیشه از خواهرش گله داره كه چرا تو كارهای من دخالت میكنه؟ چرا فكر میكنه چون بزرگتره میتونه ادای مامانمو در بیاره؟!

 

یكبار هم كه خودم شاهد دعوای یك خواهر و برادر عزیز بودم كه در نهایت منجر به خراشیده شدن صورت اون پسر طفل معصوم شد!

 

 

شما چطور؟ خاطره ای در این مورد دارید؟

راه حلش رو پیدا كردید؟

سلام

به نام خدا سلام

وقتی بچه بودیم کار به کتک کاری می کشید :دی

حالا که بزرگ شدیمو کتک کاری عیبه ، پس زبون چیکاره ست ؟ :|

شاد باشین

تو جوابا یکیش خیلی نظرم رو به خودش جلب کرد !

خانم آنشرلی فرمودنروزی که با برادراشون دعوا کنن اصلا شب نمیشه !

پس چی میشه؟! :)

خوش به حال همتون :)

مزاحمتون نمیشم. به دعواتون برسید ... :)

به نام خدا

سلام

آخییییییی... خیلی حال می دن این دعواها!

وای من یه داداش دارم یه سال و نیم از خودم کوچیکتره!

بچه که بودیم اون یه پسربچه ی شیطون بو د و منم یه دختر بچه ی نسبتاً آروم!

اما وقتی دعوا می شد دیگه آروم نبودم!! ههههه

اصولاً کتک کاری که می کردیم خیلی وقتا!

بعد من همیشه جیییییییییییغ می کشیدما!

خاطره ی جیغ های من هیچ وقت از ذهن خانواده دور نمی شه!!!

من شطرنجی...

یه نکته ای که هست اینه که علاوه بر دعواهایی که تا حدی به خاطر مثلاً اختلاف نظر و اینا بین خواهر برادراست، نوع اصلی دعوا سرگرمی ه!

دیدید این داداش های محترم همش می خوام به نحوی اذیت کنن فقط محض سرگرمی!!

همین می شه دعوا!

خداییش خیلی هم قشنگه!!

خلاصه من با این داداشم تا وقتی که راهنمایی و اوایل دبیرستان بودیم که دعواهامون زیاد بود. بعد مثلاً بزرگ شدیم عاقل شدیم! اما همیشه لج همدیگه رو در می اوردیم سر همه چی، و به وقتشم دعوا می کردیم، اما دیگه کتک کاری نه!

بعد که سنمون یه خوره بیشتر شد دعواهامون یه قشنگی خاصی پیدا کرد!

چون من و داداشم این 5-6 سال اخیر بدجوری رابطه مون با هم خوب شده! به عبارتی خوب جوری!! هههه

قبلاً هم با هم خوب بودیما! اما این چند سال به دلایلی که گفتنش از حوصله ی جمع خارجه خییییییییلی رابطه مون خوب و صمیمی شد، به همین خاطر بگو مگو های خواهر برادری به نظرم خشنگ تر شده.

الهییییی داداشم...

ولی این خوب شدن دلیل نیم شه که وظایف برادریش رو فراموش کنه! منظورم از وظیفه ی برادری همون بی دلیل اذیت کردن ه!

خدا حفظش کنه تا همچنان به وظیفه ی برادریش برسه!

:D

هیچ وقت یادم نمی ره وقتی همین داداشم دانشگاه شهر دیگه قبول شد و با این که نزدیک بود و هفته ای یه بار می یومد، اما چقدر غصه خوردم و اشک و اینا...

راستی من با خواهرم هم دعوا می کردما، اما دعوا با داداشم یه چیز دیگه ست!

وقتایی هم که دعوا سه نفر می شد/ می شه...

بیچاره والدین گرامی...

راستی! من الآن دیگه زیاد جیغ نمی کشم! مثلاً بزرگ شدم! فقط گاهی... هههههه

ولی هنوز یه خصلت بچگیم رو حفظ کردم بدون کم و کاست!

این که تا یه ذره جنگ شدید می شه سریع داد می زنم:

ماماااااااااااااااااااااااان !!! باباااااااااااااااااااااااااااااا!!!!

بیایید این بچه تون رو ببرییییییییییید!!!

قدر این لحظات و دعواها و خوشی هاش رو بدونیم...

بسم رب المهدی

ساعت رو نگاه ! دیدین ؟ نزدیک دو ساعته تازه اومدم خونه! (ای دلها بسوزد برای من :دی)
حالا اینجا رو نگاه لطفا : کله سحر نماز! صبح صبحانه وکلاس صنعتی 1! پرداخت قبوض محترم قبل از بسته شدن بانکها! تعویض روغن ماشین! خرید چراغ عقبی که زدیم ناک اوت کردیم! کمک به حضرت پدر و لتس گو این آفیسز فادر(درست نوشتم؟)! قرار با حاج قدرت الله! ثبت و تکثیر اعلامیه ها! ملاقات با حضرت سراشپز و انجام دستورات ایشان ! خرید دو عدد دسته بازی فوتبال جهت سیستم مبارک! مراجعه به پزشک قلب هم که معمولا 5 شنبه ها باید باشه یحتمل 4 به بعد! و ......

فکر میکنم پیکری سراسر خسته و بی رمق وارد خانه میشود نزدیکای غروب ! نماز ظهر و عصر و نهار هم فعلا جای خالی براش پیدا نمیکنم! البته نماز رو که باید خوند اما کی ... ؟!

حال سوال اینجاست که با این وضعیت مگه میشه کسی با خواهرش دعواش هم بشه تازه :دی


اما خب جدای از این حرفها برای این تاپیک "خاطره" ی دعوا مهمه یا پیدا کردن "راه حل" ش ؟

شب خوش یا ع ل ی مدد

با دعوای خواهر برادری چیكار باید كرد؟

هیچ کار خواهر من ، بذار دعواشونو بکنند

آیا این دعواها واقعی اند یا الكی؟

صددرصد الکی

زودگذرند یا ماندگار؟

بازم صددرصد زودگذر

شما چطور؟ خاطره ای در این مورد دارید؟

والا با داداشام که یادم نیست دعوا کرده باشم چه از نوع کتک کاری و چه از نوع لفظیش. نه اینکه ازم بزرگترن واسه همون اول اول خیلی دوسشون دارم بعدش هم احترامشونو نگه می دارم، بعدش هم موضوعی پیش نمیاد باهم دعوا کنیم .

ولی با خواهرام چرا ، تا دلتون بخواد باهم دعوا کردیم بچه که بودیم  کتک کاری اونم بیشتر از نوع چنگ زدن تجربشو داشتم ولی چون من ازهمشون کوچیک تر بودم ( این منم بعد از دعوا ) والدین گرام طرف منو میگرفتن . ولی نمی دونی که چقدر حال میداد دا . حالا دیگه به قول معروف یه کمی بزرگ شدیم دیگه دعوا زیاد نمی کنیم اگه هم بشه بیشتر از نوع لفظیه. یادش به خیر چه دورانی بود

راه حلش رو پیدا كردید؟

راه حل نداره خواهر جان - بازم میگم بذار دعواشونو بکنند - واسه آیندشون خوبه

بنام خدا

سلام

در مورد سوال با دعوای خواهر برادری چیكار باید كرد؟

جناب ممل میگن سكوت و دور كردن آلات قتاله

و بقیه هم میگن كاری نباید كرد بذارید كار خودشونو بكنن

اما انگار یادتون رفته كه یه پای قضیه دعوا خودتونید.

به نظر من این سوال رو باید پدر و مادرا جواب بدن

مثلاً خانوم تیردراپ

چون اونا با این موضوع روبرو بودن وگرنه ما كه تو متن دعوا بودیم و هستیم

بعله... می بینم که... یعنی میخونم که یک گروه خشن داریم... به به... بزن و بکش راه انداختین دیگه!!!...
یکی از بچه ها گفته بود که بدون دعوا صبحها شب نمیشن؛ پس چرا من هیچوقت با خواهر بزرگم و داداشم دعوام نشده؟؟؟
با خواهر کوچیکه هم... چرا... بحثامون گاها خیلی بالا می گرفت... یه زمانی اکثرا تقصیر از من بود؛ آخه بداخلاق که نه، کج اخلاق بهتره اگه بگم، اخلاق یه جوری بود... البته خیلی وقت پیش، نزدیک به پینج شش سالی هست که دیگه دعوامون نشده...
دعوای برادری هم... چرا(منظورم داداش بزرگس)... اکثرا کتک خور داستان من بودم؛ البت پوستم کلفت بود وگرنه... فقط یکبار که اولین و آخرین بار بود یقه ام رو خفت کرد و چسبوندم به دیوار، منم یقه اونو چسبیدم، اما توی اون لحظه که تازه یه امتحانم رو خراب کرده بودم و ...مطمئن بودم که اگه مامانم دخالت نمیکرد، اینبار دیگه کتک خور ماجرا من نبودم... مامنم واقعا هول شده بود، البته حق داشت، اولین باری بود که های لول صدام رو میشنید... خودمم هروقت کد اون روز میافتم همه بدنم میلرزه که اگه ...
نه... موافق با دخالت نکردن نیستم، اتفاقا باید دخالت کرد اما عقوبتش رو هردو باید به یه اندازه ببینن، البته با توجه به سن درجه حرارآتیشه عذاب باید بالاتر بره... اگه بزرگه خودش رو نتونه کنترل کنه، دیگه بر کوچیکه که خرده ای نیست...
از طرفی؛ از همون کودکی باید بچه رو از دعوا منع کرد (عینهو من...)... که این دیگه هنره بابا و ماماناست (قابل توجه مامان بابای تبیانی...) خشونت توی خونواده ها نباید باشه، حتی حرفش... اینم بگم که از خرج خشونت نترسونیشون. بهشون یاد بدین که هرچیزی جایی و زمانی داره. مثلا میتونینبرای یه کلاس ورزشی ثبت نامشون کنین تا انرژیه اضافشون اونجا تخلیه بشه. این تا مدتی قابل کنترل میکندش... توی خونه بهتره کارهای هنری بهش آموزش بدین و اینکه زمانهاش رو مدیریت کنه؛ بهش تلقین کنین که بجای هرکار بیخودی (مثل دعوا) میشه یه کار بهتر و معقولتری رو کرد. آی مامانی که بچه ات رو کشیک میذاری که هروقت نمکی اومد نون خشکه ها رو بده بهش و باهاش حساب کنه، توی اون مدتی که بچه ات منتظره تا نمکی بیاد، یه کتاب بده دستش، بگو همینطور که داری اینو میخونی حواست به عمو نمکی هم باشه، اومدش اینا رو بده بهش... حتی نذارین یک دقیقه اش از کف بره؛ اگه بازی نمیکرد یا باید در حال فکریدن باشه(به فکرای هرچقد مضحکش هم نخندین) ویا سرگرم یه کار...

البته این دعواها و بزن بزن ها (درحد ساده و کوچولو تا وقتیکه دخالت کنین) پایه ریز بیاد موندنی ترین خاطره هاست... دقت کرده باشین، شخصیتی که تنها در خوشی هاتون توی کودکی توی ذهن داشتین خیلی گنگ تو ذهن مونده (البته اگر بمونه و مثل من کلا از یاد نبرین) اما این تلخی ها و شیرینی ها باهم تصاویر رو توی خاطر آدم تثبیت می کنن؛ بقول یه بنده خدایی، خوبی ها و بدی ها باهم موسیقی زندگی رو میسازن...
واااااااااا.... سرتون رو درد آوردم نه؟!... چیه اراجیفات بافتم باز... باشه رفتم، گوجه گندیده نزنین تو رو خدا...
یاحق
مجتبی