تبیان، دستیار زندگی

 اوّلین قدم، بسم الله است.اوّل اسم خدا را باید بُرد و هر کاری برای خدا باید باشد.

 سلیمان باش و دستور بده! به خشمت بگو:"برو اون طرف وایسا.برو و بر سر تکبّرم خالی شو" به قهرت بگو:"شما بفرمائید و بین من و جناب دروغ،قهر برقرار کنید" به دیو درونت قاطعانه بگو:"نه!من غلام تو نیستم.تو غلام منی"مانند سلیمان مُلک وجودت را فرمانروائی کن!

 چمن و نزهتگاه اهل معرفت،آنجایی است که سخن خداست...گوشه ی چمن جایی است که انسان از غوغای خلق و آشوب دنیا فراغت داشته باشد.این چمن می تواند خانه ی شما باشد!دوستان را دعوت کنید خانه تان و صحن خانه تان را بکنید صحن چمن و از میخانه ی حافظ و مولانا و این بزرگان قرض کنید و برای دوستانی که اهل این معانی هستند،شعر بخوانید.

 انسان ها معمولاً ما را تشویق می کنند که به بهای از دست دادن کنجکاوی،احتیاط را برگزینیم و به قیمت از دست دادن ماجراجوئی،به امنیّت متوسّل شویم.از مجهولات بپرهیزیم و پا به وادی ناشناخته ها نگذاریم.ولی به این حقیقت توجّه کنیم که زندگی ای که در آن لذّت کشف کردن نباشد،حتماً طعمی امتحان شده دارد و تکراریست...بروید و عالَم های ناشناخته را در وادی علم،هنر و موسیقی کشف کنید و لذّت ببرید.

 کسی که بینایی را خلق کرده است،یقیناً بیناست.یک کور نمی تواند بینایی را خلق کند.پس:او تورا می بیند،از او کمک بخواه!

 در سکوت فکرت،صدای خدا وجود دارد که دائم می گوید:"آه!عشق من "

 بدن ما نسبت به برنامه ریزی در راه عشق،پاسخ مثبت می دهد  و عمر انسان،طولانی تر می شود!