تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

واقعا آمار طلاق در کشور زیاد میشه و راه حلی هم برای آن اندیشه نمیشه لطفا شما دوستان تجربه یا نظرتونو در مورد این مورد بنویسید تا شاید کمی در الگوی ازدواج وطلاق تاثیر گذار باشه.

به نام خدا

دوستان سلام

راه حلش رو همه می دونند اما اصل آن است كه این راه حل ها عملی بشند.

انتخاب درست بهترین راه حل قبل از ازدواج است و

آموزش نحوه مناسب ارتباط و رفتار با همسر هم بعد از ازدواج 

به نام خدا

سلام دوستان محترم واقعا از شما دوستان خوب حسین طهوری مهربان حس غریب محترم وپارسا زاهد و بقیه دوستان که نظر دادن ممنونم اما من هم باید در این بحث سهمی داشته باشم تا شاید از این پدیده شوم جلوگیری شود انشاالله منتظر جوابهایتان هستم.

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به این متن توجه کنید شاید به درد بخوره:

وجزاء سیئه سیئه مثلها فمن عفا واصلح فأجره علی الله انه لا یحب الظالمین. (شوری:40)

و کیفر بدی، مجازاتی همانند آن است و هر کس عفو و اصلاح کند، اجر و پاداش او با خداست (همانا) خداوند ظالمان را دوست ندارد.

این گفتار پروردگار، رهنمودی است بر ما آدمیان در حل اختلافات.

ارزش عفو هنگامی نمایان است که انسان قدرت بر انتقام دارد و اگر می‏بخشد، از موضع ضعف نیست بلکه چنین حرکتی سازنده است. هرگز نمی‏توان بدی را با بدی اصلاح کرد. در میان احساسات ما، ناپسندتر از همه، نفرت و کینه توزی است. افرادی که چنین خصلت روحی را دارند و در پی انتقامند، خود فاقد آرامش درونی‏اند و زندگی را بر خود و دیگران تیره و تار می‏سازند. حال آنکه، اهل عفو و گذشت، روحی آرام دارند به دیگران هم آیین مهرورزی می‏آموزند. راستی کدام راه به صلاح، رستگاری نزدیک است؛ عفو یا دشمنی:

کمال خجندی

از آنجا که مراقبت در درستی کردار، بسیار عاقلانه‏تر از آن است که انتظار بخشش از سوی دیگران داشته باشیم، بهتر است به تدریج زمینه بروز اشتباهات را کاهش دهیم تا پایه‏های خانواده مستحکم‏تر شود. در این زمینه، زندگی علامه طباطبایی رحمه‏الله سرمشق خوبی برای ماست. از خود ایشان نقل است:

در طول زندگی هیچ‏گاه نشد که خانم کاری بکند که من حداقل در دلم بگویم: کاش این کار را نمی‏کرد. یا کاری را ترک کند که من بگویم: کاش این عمل را انجام داده بود.

باید حکمت‏های ازدواج را دریافت، همسر خود را شناخت، خواسته‏های برحق او را محترم داشت و با احترام متقابل راه را برای تکامل طرفین گشود.

روح بخشندگی، نشان بزرگواری، انسان و فروتنی اوست. عفو و بخشندگی صفت زیبای مؤمن است و خداوند در قرآن کریم بر این امر اشاره دارد:

الْکاظِمینَ الْغَیْظَ وَ الْعافینَ عَنِ النّاسِ. (آل عمران: 134)

کسانی که خشم خود را فرو می‏برند و از مردم در می‏گذرند.

در حدیثی از پیامبر گرامی اسلام می‏خوانیم:

هنگامی که روز قیامت می‏شود، کسی از سوی خدا ندا می‏دهد: هر کس [که] اجر او بر خداست وارد بهشت شود، گفته می‏شود: چه کسی اجرش بر خداست؟ در جواب به آنها می‏گویند: کسانی که مردم را عفو کردند، آنها بدون حساب داخل بهشت می‏شوند.

وظیفه انسان است که اگر خطایی از کسی به ویژه همسرش نسبت به او سر زد و توان و ظرفیت بخشش نداشت، حداقل راه عذرخواهی را به روی فرد خطاکار باز بگذارد و از امام سجاد علیه‏السلام در این باره چنین توصیه شده است:

«خدایا هر کس که به من بد کرده و از من عذر خواسته است و من نپذیرفتم، از تو معذرت می‏خواهم».

شهریار

در پایان این گفتار، حکایتی شنیدنی را نقل می‏کنیم که عفو و گذشت را در لباس فداکاری ظاهر می‏سازد:

جوانمردی زنی خواست اما آبله بر روی زن پیدا شد و رویش زشت گشت. اهل قبیله زن همه اندوهناک شدند و ترسیدند که او البته زن را رد کند. چون جوانمرد از این حالت آگاه شد، خود را به ظاهر نابینا ساخت و چنان اظهار کرد که هیچ نمی‏بیند تا حزن ایشان زایل شد. و حالی زن را به وی دادند، چند سال با وی بود، بعد از آن درگذشت. آن آزاد مرد بیان کرد که همه چیز می‏بیند و آشکار ساخت که خود را از آن جهت نابینا ساخته بود تا زن و اهل او دل‏شکسته نشوند که این، غایت مروت است