تبیان، دستیار زندگی

سلام

و البته یه سلام هم به مدیر این بحث koshikolaii  عزیز

خوب به نظر من قرآن جدای از این ظاهر دارای عمقی بی نهایت است یعنی اگه ما این 114 سوره رو در صفحه مختصات x-y در نظر بگیریم وجود یک بعد دیگر که تا بینهایت ادامه دارد نشان دهنده معجزه بودن آن است...یعنی کلام خدا در قرآن دارای سه بعد است و در صفحه مختصات x-y-z تعریف میشود.

وجود تفاسیر مختلف از یه آیه که همشون هم درست هستند...نشان دهنده عمق و معجزه بودن این کلام هست

پی بردن به عمق این کلمه ها هم کار هر کسی نیست....باید با چشمان دیگری به آن نگریست...چرا که چشمان ظاهری ما توانایی سنجش عمق یه دریای بی نهایت عمیق رو از ظاهر آن ندارد.

از خداوند بخواهیم که چشمان وجود ما را برای درک عمق این معجزه جاویدان بیناتر کنه.الهی آمین

یا علی

به نام حضرت دوست که هر چه دارم از اوست

با سلام به همه دوستان گرامی بعد از مدتها

تفکر و زبان

شعار « پیروزی بر طبیعت به معنای غلبه بر نفس است »، در بالای یکی از کتابهای ویگوتسکی مشاهده می­شود.

در واقع کتاب تفکر و زبان تفسیر گویای مفهومی است در جهت اعتقاد او مبنی بر اینکه « با غلبه بر طبیعت بر خود پیروز می­شویم ». بر اثر درونی کردن « عمل شهود » است که تفکّر به وجود می­آید. و به ویژه با درونی کردن گفت­وشنود بیرونی است که ابزار نیرومندی چون زبان بر جریان تفکّر اثر می­گذارد.

می­توان پذیرفت که انسان ساخته و پرداخته [ و رشد یافته ] ابزار و وسایلی است که مورد استفاده خود قرار داده است.

و در این رابطه نه ذهن و نه دست به تنهایی از اهمیت برخوردار نیستند.

ویگوتسکی به دنبال شعار پیش گفته سخنی از بیکن نقل می­کند: « نه دست و نه عقل به تنهایی نیرو ندارند. بلکه به وسیله ابزار و وسایلی کمکی است که می­توان کاری را انجام داد. »

و اگر دست و عقل به تنهایی قادر به انجام کاری نیستند، در این صورت این ابزار و وسایلی که از عهده انجام چنین کاری برمی­آیند، همانا جریانهای فزاینده زبان درونی شده و تفکّر مفهومی ( در قالب مفاهیم ) است که زمانی به موازات هم حرکت می­کنند و گاهی در هم ادغام شده و از یکدیگر تاثیر می­پذیرند.

گفتار و تفکر دارای خاستگاههای متفاوتی هستند. همخوانی فراوانی که میان تفکر و گفتار آدمی مشاهده می­شود، در انسان نماهای عالی وجود ندارد.

گفتار درونی شده ارتعاشات عضلانی نیست. بلکه یک بازنمون درونی است.

زبان پیش از آنکه به عنوان یک ابزار منطقی و تحلیلی مورد استفاده کودک قرار گیرد، در غیاب ساختارهای مفهومی، نقشهای دیگری را ایفا می­کند.[1]

ویگوتسکی گفت: تفکر بشر نه فقط در غالب زبان، بلکه از طریقِ زبان صورت می­پذیرد. و اصلاً تفکر خود نجوای درون است.[2]

[2]- زبان قرآن. مقصود فراستخواه. ص9

به نام حضرت دوست که هر چه دارم از اوست

 با سلام به همه دوستان عزیز و گرامی . اما ادامه این بحث.

دین و زبان

برخی از ادیان بزرگ جهان زبان کهنی دارند که قداست ویژه­ای یافته و تنها زبان رسمی و مقدّس آن دین شمرده شده است. این زبان ویژه میان پیروان دینها چنان رسمیّت و قداستی دارد که در عبادتها و مناسک استفاده می­شود. دینداران با این زبان عبادتهای خود را انجام می­دهند و با خدا سخن می­گویند. متون مقدس نیز آنان را با همین زبان مورد خطاب قرار می­دهد . زبانهای پالی برای بودایی­هایی تراوادایی، عبری برای یهودیان و زبان عربی برای مسلمانان از این دسته هستند.[1]

آیا اساساً عرصه­ های مختلف فکری بشر چون علم، دین، هنر، فلسفه، عرفان و... دارای یک زبان و منطق محاوره­ای واحد هستند یا هر یک از این قلمروها دارای زبان خاص خود و منطق ویژه خویش است؟ گو اینکه از دیرباز در تاریخ دیانت این موضوع مطرح بوده است که: آیا زبان متون دینی زبانی یک وجهی است و تمامی مقاصد خویش را از رهگذر تفسیر لغوی باز می­نماید، یا افزون بر چهره ظاهری، لایه­ هایی تاویل­ پذیر نیز برای این متون فرض می­شود که مکانیسم خاص خویش را می­طلبد؟ هرچند در عصر جدید مسائل نوینی چون : مسئله معناداری گزاره­های دینی و معرفت بخشی آنها و چگونگی ارتباط بشر با ماورای طبیعت و... نیز بر موضوعات یاد شده افزون گشته است. دین دارای محتوایی است که از طریق ابزار زبان انتقال یافته است.

تلاش برای قرائت و تلفظ درست متون دینی، جستجو در مدلول کلمات مطرح در دین و یافتن معنای جملات و نصوص دینی، زمینه­های آغازین ارتباط زبان با دین و متون دینی است. از این رو سنتّهای دینی و مطالعات مربوط به آنها پیوندی در خور توجه با زبان داشته است.[2]

افزون بر اشتیاق درونی و انس معنوی دین­ورزان، که متون دینی را در مراسم و نیایشهای خویش می­خوانده و بدان عشق می­ورزیده­ اند، وجود معانی غیبی و ماورای طبیعی چون: وجود خدا و صفات متافیزیکی و اخلاقی او، وجود فرشتگان، شیاطین، وحی، معجزه، عوالم فوق طبیعی مانند: برزخ و قیامت و سرگذشت انسان پیش از دنیا و پس از آن، دعوت به ایدآلهای مطلوب و دنبال شدنی و جز اینها، در متون دینی و جستجوی معانی آنها، همه منشاء توجه ویژه جوامع دینی به مساله زبان دین و متون مقدس دینی بوده است. فهم و معناشناسی جملات دینی به طور طبیعی زمینه­ساز طرح مباحث زبان­شناختی در حوزه تفسیر متون دینی است.[3]

زبان­شناسی دین از کلیدی­ترین بحثهایی است که امروزه هم فیلسوفان دین ( که از بیرون به مذهب نگاه می­کنند ) و هم متکلمان و دینیاران ( که نگاه از درون دارند ) بدان دلمشغولی پیدا کرده­اند. به طور کلّی زبان از جمله مسائلی است که خصوصاً در سده کنونی ذهن اندیشندگان را به خود معطوف ساخته.

اگر در عصر هیوم و کانت سنجش و نقّادی فاهمه بشر باب شد، در این عصر به کار ناطقه او پرداختند. و متفکرانی بر آن شدند که تکلیف بسیاری از مفاهیم و مقولات ما، با تجزیه و تحلیلِ منطقی زبان معلوم می­شود. به تصوّر آنها اگر منطقِ زبان در کار باشد، همه یا دست کم بخش عظیمی از مسائل اندیشگی بشر رفع و رجوع می­شود. از این گذشته در فرآیند شناخت، ذهنیتِ انسان و عینیت امور، نوعی همکنشی دارند. ا

ین مقوله تاریخی به جایی می­رسد که در دوره معاصر و با پیشرفت روشها و علوم تجربی و پیدا شدن تخصصهای ریز پرداز، گروهی از فلاسفه جدید متقاعد شدند که جزئیّات امور عالم و آدم را به روشهای تحقیق کمّی و دقیق، و پژوهشهای جزئی نگر و تخصصی واگذار کنند و خود به تامّلات و تجزیه و تحلیلهای منطقی درباره ذهن و زبان و اندیشه و دانش بشر همت گمارند.[4]

به نام حضرت دوست که هر چه دارم از اوست 

با سلام به همه دوستان عزیز و گرامی. در ادامه مطالب قبلی در زمینه زبان قرآن

قرآن کلام خداوند تبارک و تعالی می­باشد و دارای مفاهیم و محتوای عالی است.

اما اولین چیزی که در برخورد با قرآن با آن روبرو هستیم این است که « کلام » خدای تعالی می­باشد. و لذا به عنوان یک « کلام » و « سخن » معجزه مطرح است. پس نخستین وجه از وجوه معجزات قرآن، معجزه زبانی آن است.

و برای شناخت و درک این معجزه نیاز به شناخت زبان­شناسانه قرآن است. در واقع گام اول برای شناخت این معجزه بزرگ شناخت زبان­شناسانه آن است.

مطالعات معناشناختی و زبان­شناختی از گذشته تا امروز در مدعای اصلی که فهم متون دینی – به طور اعم – و فهم قرآن – به معنی اخص – است، تأثیر اساسی داشته و دارد. و ابعاد فراوانی از بحث معنا و زبان همچنان مسکوت مانده است.

نخستین مبنای دلالی در برداشت از قرآن کریم، این است که خداوند از کلمات قرآن، معانی خاص را اراده کرده و معنای نهایی آن همان مراد الهی است.

یعنی پس از اثبات این که الفاظ قرآن کریم، همان الفاظی است که بر رسول اکرم (ص) وحی شده است، حال ادعا می­کنیم که خداوند از یکایک این الفاظ و جملات معانی خاص را اراده کرده که معنای نهایی قرآن است و باید کشف گردد.

« خالد بن عبدالرحمان العک » می­گوید: « کلام خداوند که نصوص قرآنی مصداقی کامل و نهایی از آن است، جنبه کلامی و زبانی دارد و در خور بررسی زبان­شناختی است. زیرا خداوند در تفهیم شرایع خویش و تبیین رهنمودهای دینی به بندگان، از زبان و ساختار بیانی ایشان بهره برده است.