تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا اباعبدالله

 پیشاپیش فرا رسیدن ماه محرم ماه شهادت مظلومانه ی عده ای از نیکان الهی را تسلیت عرض می نمایم

این تایپیک برای آشنایی با این بزرگواران زده شده است که با کمک شما گرامیان در طول ماه محرم و صفر رونق پیدا می کند.

لطف حسین مارا تنها نمی گذارد

گر خلق وا گذارد او وا نمی گذارد

او کشتی نجات و کشتی شکسته مائیم

مولا به کام غرقاب مارا نمی گذارد

هل من معین اورا باید جواب دادن

شیعه امام خود را تنها نمی گذارد

زهرا به دوستانش قول بهشت داده است

برروی گفته خویش او پا نمی گذارد

ما و فسرده حالی مولا نمی پسندد

مسکین و دست خالی مولا نمی گذارد

از بس گناهکاریم ما مستحق ناریم

باید که سوخت مارا زهرا نمی گذارد

« حاجی موید»

كوفیان بى وفى
فرزدق گاهى كه حضرت امام حسین علیه السلام قصد عراق را داشت و فرزدق اراده حجاز را، حضرت او را دید و از او پرسید: ماوراءك ؟
قال : على الخبیر سقطت ، قلوب الناس معك و سیوفهم مع بنى امیه ، والامر ینزل من السماء .
فقال الحسین علیه السلام : صدقتنى . یعنى امام حسین علیه السلام از فرزدق پرسید: چه خبر دارى (از پس تو چه خبر است ؟)
گفت : بر آگاه برخورد كرده اى ، دلهاى مردم با تو است و شمشیرهاى شان با بنى امیه ، و امر از آسمان فرود مى آید.
امام علیه السلام فرمود: با من به راستى سخن گفتى .

كى رفته اى ز دل كه تمنا كنم تو را؟!
به كلام كامل عرشى حضرت سید الشهداء امام ابو عبدالله در دعاى شریف عرفه در بیان توحید صمدى توجه بفرمایید كه كل الصید فى جوف الفرا:
كیف یستدل علیك بما هو فى وجوده مفتقر الیك ؟ ایكون لغیرك من الظهور ما لیس لك حتى یكون هو المظهر نك ؟ متى غبت حتى تحتاج الى دلیل یدل علیك ، و متى بعدت حتى تكون الاثار هى التى توصل الیك ؟ عمیت عین لا تراك علیها رقیبا، و خسرت صفقه عبدلك تجعل له من حبك نصیبا... ؛
آیا غیر تو را نصیبى از ظهور است كه تو از آن بى بهره باشى و آنگاه او تو را ظاهر سازد؟ كى غایب بوده اى كه محتاج به دلیلى باشى تا بر تو دلالت كند، كى دور بوده اى كه آثار، ما را به وصلت برساند؟ كور است چشمى كه تو را مراقب خویش نبیند. زیانكار است بنده اى كه از عشقت بهره اى ندارد.

ماذا وجد من فقدك ؟
گویم : آن كه خدا دارد چرا بى نور است ؟ تعبیر امام سید الشهداء حسین بن امام على علیه السلام در دعاى عرفه چه قدر شیرین و دلنشین و شیوا است كه : ماذا وجد من فقدك و ماالذى فقد من وجدك

فرزندان امام حسن (ع )
امام حسن (علیه السلام ) پانزده فرزند پسر و دختر داشت كه عبارت بودند از:
1 - زید.
2 - اُمّ الحسن .
3 - اُمّ الحسین (مادر این سه نفر ((اُمّ بشیر)) دختر ابومسعود، عقبة بن عمروبن ثعلبه از قبیله خزرج بود).
4 - حسن مُثَنّى (مادرش ((خَوْله )) دختر منظور فزارى بود).
5 - عمر.
6 - قاسم .
7 - عبداللّه .
8 - عبدالرّحمان .
9 - حسین كه لقبش ((اَثْرَم )) بود.
10 - طلحه .
11 - فاطمه (مادراین سه نفر((اُمّ اسحاق )) دختر طلحة بن عبیداللّه تیمى بود).
12 - ام عبداللّه .
13 - فاطمه .
14 - اُمّ سَلَمه .
15 - رُقَیّه .

ویژگیهاى زندگى امام حسین (ع )
بعد از امام حسن مجتبى (علیه السلام ) مقام امامت به برادرش امام سوّم حضرت حسین بن على (علیهماالسلام ) رسید، بر اساس گفتار صریح جدّش رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) و پدرش على (علیه السلام ) و بر اساس وصیّت برادرش امام حسن (علیه السلام ) كنیه او ((ابوعبداللّه )) بود كه در شب پنجم شعبان سال چهارم هجرت ⁽¹⁴⁰⁾ در مدینه چشم به این جهان گشود.
مادرش فاطمه (علیهاالسلام ) او را به حضور رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) آورد، آن حضرت از دیدار او شادمان شد و نامش را حسین گذارد و گوسفندى براى او قربانى كرد.
او و برادرش (حسن (علیه السلام ) ) به گواهى رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) دو آقاى جوانان بهشت مى باشند و به اتّفاق راءى همه علماى اسلام كه در آن هیچ شكّى نیست ، آنان دو ((سبط)) ⁽¹⁴¹⁾ پیامبر رحمت هستند و امام حسن (علیه السلام ) از سر تا سینه به پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) شباهت داشت و امام حسین (علیه السلام ) از سینه تا پا شبیه پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) بود.
و حسن و حسین (علیهماالسلام ) دو محبوب خاصّ رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) و دوگل خوشبوى مخصوص آن حضرت در میان همه بستگان و فرزندانش ‍ بودند.

چند روایت در شاءن امام حسن و امام حسین (ع )
1 - ((زاذان )) مى گوید: از سلمان شنیدم مى گفت از پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) شنیدم درباره حسن و حسین (علیهماالسلام ) مى فرمود:
((اَللّهُمَّ اِنِّى اُحِبُّهُما فَاَحِبَّهُما وَاَحِبّ مَنْ اَحَبَّهُما)).
((خدایا! من حسن و حسین (علیهماالسلام ) را دوست دارم پس آنان را دوست بدار و ((نیز)) دوست بدار آن كسى را كه آنان را دوست بدارد)).
و نیز فرمود:((كسى كه حسن و حسین (علیهماالسلام ) را دوست بدارد، او را دوست دارم وكسى راكه من دوست دارم خداوند او را دوست دارد و كسى را كه خدا دوست بدارد او را وارد بهشت مى كند و هر آن كس كه حسن و حسین (علیهماالسلام ) را دشمن دارد، من او را دشمن دارم و كسى را كه من دشمن بدارم ، خداوند او را دشمن بدارد و كسى را كه خداوند دشمن دارد او را داخل آتش همیشگى دوزخ گرداند)).
و نیز فرمود:((این دوفرزندم ، دو گل خوشبوى من هستند)).
2 - ((ابن مسعود)) نقل مى كند:((رسول خدا( صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) نماز مى خواند (دیدم ) حسن و حسین آمدند و بر پشت رسول خدا (در سجده ) سوار شدند وقتى كه رسول خدا( صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) سر از سجده برداشت آنان را آرام گرفت و به زمین گذارد، وقتى كه به سجده دوّم رفت ، باز آنان با هم بر پشت آن حضرت سوار شدند. پس از نماز، رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) یكى را بر زانوى راست و دیگرى را بر زانوى چپ گذارد و فرمود:((مَنْ اَحَبَّنِى فَلْیُحِبّ هذَیْنِ؛ كسى كه مرا دوست بدارد، باید این دو را دوست بدارد)).
حسن و حسین (علیهماالسلام ) دو حجّت خدا براى پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) در سرگذشت ((مباهله )) (كه قبلاً خاطرنشان شد) بودند و دو حجّت خدا در دین اسلام بعد از پدرشان امیرمؤ منان على (علیه السلام ) بودند.
3 - امام صادق (علیه السلام ) نقل كرد كه امام حسن (علیه السلام ) به اصحاب خود فرمود:
((خداوند داراى دو شهر است ؛ یكى از آنها در مشرق و دیگرى در مغرب است ، خداوند در این دو شهر، افرادى را آفریده كه هرگز فكر نافرمانى از خدا نكرده اند، سوگند به خدا! در میان این دو شهر و در خود آن دو شهر، براى خداوند غیر از من و برادرم حسین (علیه السلام ) هیچ كس حجّت بر بندگانش نیست )).
و نظیر این روایت از امام حسین (علیه السلام ) نقل شده كه در روز عاشورا به پیروان ابن زیاد فرمود:
((چرا شما براى جنگ با من همدست شده اید، بدانید كه سوگند به خدا اگر مرا بكشید یقینا آن كس را كه حجّت خدا بر شماست كشته اید و سوگند به خدا بین ((جابلقا)) و ((جابرسا)) (یعنى در همه دنیا) پسر پیغمبرى كه خداوند به وسیله او بر شما احتجاج كند، غیر از من نیست )).
منظور امام حسین (علیه السلام ) از ((جابلقا)) و ((جابرسا)) همان دو شهر (در مشرق و مغرب ) است كه در كلام امام حسن (علیه السلام ) آمده بود.

مقام امام حسن و امام حسین (ع ) در دوران كودكى
از براهین و نشانه هاى روشن اوج كمال حسن و حسین (علیهماالسلام ) (در دوران كودكى ) علاوه بر آنچه در جریان مباهله ذكر شد (كه پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) آن دو را كه كودك بودند با خود براى مباهله برد) یكى اینكه پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) با آنان (با اینكه كودك بودند) بیعت كرد ⁽¹⁴²⁾ و آن حضرت در ظاهر با هیچ كودكى غیر از آنان بیعت ننموده است .
دیگر اینكه : آیات قرآن در شاءن آنان به خاطر كردار نیكشان بر پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) نازل گردید، با اینكه خردسال بودند و نظیر آن در مورد هیچ كسى نازل نشده است ، خداوند در قرآن مى فرماید:
(وَیُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِیناً وَیَتِیماً وَاَسِیراً # اِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لا نُرِیدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَلا شُكُوراً # اِنّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا یَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِیراً # فَوَقیهُمُ اللّهُ شَرَّ ذلِكَ الْیَوْمِ وَلَقّیهُم نَضْرَةً وَسُرُوراً - وَجَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِیراً ). ⁽¹⁴³⁾
((آنان (پیامبر، على ، فاطمه ، حسن و حسین (علیهم السلام ) ) غذاى خود را به خاطر دوستى خدا، به مسكین و یتیم و اسیر مى دهند (و مى گویند) ما شما را در راه خدا طعام مى دهیم ، از شما نه پاداشى مى خواهیم و نه سپاسگزارى ، بى گمان ما از پروردگارمان مى ترسیم در روزى كه گرفته روى و پریشان باشد، پس خداوند آنان را از شَرّ آن روز نگاه داشت و آنان را شاد و خُرّم نمود و به خاطر صبر و شكیبائیشان ، خداوند بهشت و لباس حریر بهشتى را به آنان پاداش داد)).
این گفتار خداوند، شامل حال حسن و حسین (علیهماالسلام ) همراه پدر و مادرشان شد و در ضمن بیانگر گفتار آن دو بزرگوار و حالت درونى آنان است و این دو (گفتار، و حالت معنوى ) نشانگر آشكار امامت و حجّت بزرگ حسن و حسین (علیهماالسلام ) بر مردم مى باشد، چنانكه قرآن خبر از سخن گفتن حضرت مسیح (علیه السلام ) در گهواره مى دهد. ⁽¹⁴⁴⁾ و همین معجزه و نشانه صدق نبوّت او بود و حكایت از آن داشت كه او در پیشگاه خدا از ویژگى مخصوصى برخوردار است ، به خاطر آن كرامتى كه بیانگر مقام ارجمند او در پیشگاه خدا و برترى او بر دیگران است . و رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) با صراحت به امامت امام حسین (علیه السلام ) و امامت برادرش تصریح كرده است آنجا كه فرموده است :
((اِبْناىَ هذانِ اِمامانِ قاما اَوْ قَعَدا؛ این دو پسرانم ، دو امام هستند خواه بپاخیزند (و بجنگند) و خواه بنشینند)) (و صلح كنند)).
و وصیّت امام حسن (علیه السلام ) بر امامت او دلالت دارد، چنانكه وصیّت امیرمؤ منان على (علیه السلام ) بر امامت امام حسن (علیه السلام ) دلالت داشت بر اساس وصیّت رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) در مورد امامت امیرمؤ منان على (علیه السلام ) بعد از خودش .

امام حسین (ع ) در دوران امامت
(پس از شهادت امام حسن (علیه السلام ) در سال پنجاه هجرى ، امام حسین (علیه السلام ) به مقام امامت رسید و امامت او یازده سال به طول انجامید كه حدود ده سال آن در زمان خلافت معاویه بود).
امامت امام حسین (علیه السلام ) پس از شهادت امام حسن (علیه السلام ) به دلیل آنچه قبلاً بیان شد، ثابت است و اطاعت از او بر همه مردم واجب خواهد بود هرچند به خاطر تقیّه ، مردم را به امامت خود دعوت نكند و بر اساس پیمان صلحى كه بین او و معاویه بود، مى بایست به آن وفا كند. روش امام حسن (علیه السلام ) در زمان معاویه همانند روش پدرش امیرمؤ منان على (علیه السلام ) بود، در این جهت كه على (علیه السلام ) با اینكه بعد از رسول خدا( صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) امام برحقّ بود، خاموش نشست (یعنى جنگ نكرد).
همچنین روش امام حسین (علیه السلام ) در این دوران ، همانند روش برادرش امام حسن ( علیه السلام ) پس از برقرارى صلح با معاویه بود كه با ترك جنگ و خوددارى زندگى مى كرد، اتّخاذ اینگونه روش - در برهه اى از زمان - به پیروى از روش رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) بود در آن وقت كه آن حضرت در مكّه ((در شِعْب ابوطالب )) توسّط مشركان محصور بود [كه ناگزیر شد سه سال یعنى از سال هفتم تا نهم بعثت در آن شعب با خاموشى بسر برد] و یا در ماجراى هجرت و بیرون آمدن از مكّه ، در غار پنهان شد و خود را از دید مشركان ، پنهان ساخت .

امام حسین (ع ) در دوران امامت
(پس از شهادت امام حسن (علیه السلام ) در سال پنجاه هجرى ، امام حسین (علیه السلام ) به مقام امامت رسید و امامت او یازده سال به طول انجامید كه حدود ده سال آن در زمان خلافت معاویه بود).
امامت امام حسین (علیه السلام ) پس از شهادت امام حسن (علیه السلام ) به دلیل آنچه قبلاً بیان شد، ثابت است و اطاعت از او بر همه مردم واجب خواهد بود هرچند به خاطر تقیّه ، مردم را به امامت خود دعوت نكند و بر اساس پیمان صلحى كه بین او و معاویه بود، مى بایست به آن وفا كند. روش امام حسن (علیه السلام ) در زمان معاویه همانند روش پدرش امیرمؤ منان على (علیه السلام ) بود، در این جهت كه على (علیه السلام ) با اینكه بعد از رسول خدا( صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) امام برحقّ بود، خاموش نشست (یعنى جنگ نكرد).
همچنین روش امام حسین (علیه السلام ) در این دوران ، همانند روش برادرش امام حسن ( علیه السلام ) پس از برقرارى صلح با معاویه بود كه با ترك جنگ و خوددارى زندگى مى كرد، اتّخاذ اینگونه روش - در برهه اى از زمان - به پیروى از روش رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) بود در آن وقت كه آن حضرت در مكّه ((در شِعْب ابوطالب )) توسّط مشركان محصور بود [كه ناگزیر شد سه سال یعنى از سال هفتم تا نهم بعثت در آن شعب با خاموشى بسر برد] و یا در ماجراى هجرت و بیرون آمدن از مكّه ، در غار پنهان شد و خود را از دید مشركان ، پنهان ساخت .