تبیان، دستیار زندگی

یک مثنوی زیبا هم در وصف شعر خواندم که نمیدونم شاعرش کیه.البته در کامنت هایی که برای این شعر آمده بود آقایی به نام علی اکبر خود را شاعر این مثنوی معرفی کردند.

شاعر این شعر زیبا رو می دونی کیه؟

سوختم در تبی که از عشق است٬ شعله در شعله در گلستان ات!
مثل رسم خدا و ابراهیم٬ مثل گنجشک، زیر باران ات

نفس ام را شماره می کردم٬ نفس ات را شماره می دادی
حسِ پس لرزه های بم را داشت٬ دیدن دست های لرزان ات

بیقرار شنیدن ات بودم٬ مثل آواز عاشقانه ی قو
شعر می خواندی و به شور غزل٬ تار میزد دل پریشان ات

¤

روزها می گذشت و از تقویم آنچه می ماند چند کاغذ بود
هفته وماه وسال من شده بود دست مرداد و چشم آبان ات!

من که کفر برادرانم را مثل پیراهنی در آوردم
با کدام آیه قبله ات خواندم؟! به چه وردی شدم مسلمان ات؟!

دل و دینی نداشتم هرگز٬ که نماز تو را اقامه کند
تو چگونه خدای من شده ای٬ با دو گوی سیاه شیطان ات!؟

من ِ لیلی برات مجنونم٬ من ِ مجنون برات می میرم
قصه ی عاشقانه ای داری٬ مثل "ابسال" با "سلامان"ات !

من حسودم حسود٬ آری! -عشق- این بلا را سر من آورده
قلبم آشوب می شود وقتی دست های کسی به دستان ات...

می رسد یا نمی رسد روزی٬ که تو مال خودِ خودم باشی!؟
طالع ما دو تا یکی بشود٬ شکل یک قلب کنج فنجان ات...

¤

...کاش آن سوزنی که مدتهاست٬ توی انبار کاه جا مانده
با سر انگشت یک پری می دوخت٬ دست های مرا به دامان ات

 مریم پیله ور

کریم لقمانی سروستانی

آن روزها که پنجره ام رو به صبح بود
می شد به سایه های نگاه تو دل سپرد

می شد محیط خاطره ها را حساب کرد
می شد خطوط چهره احساس را شمرد

آن روزها که زیر نفسهای آفتاب
خواب از سر لبان شب آلود می پرید

وقتی عبور ثانیه ها سرد سرد بود
من در تو ضرب می شد و آتش می آفرید

مجذور اشتیاق سلامی دوباره بود
جذر بهار و آئینه می شد بلوغ مرگ

می شد برای صورت گل مخرجی نوشت
کسر همیشه ساده نمی شد به دست مرگ

در خشکسال دل به توان می رسید اشک
جمع شب و ستاره جوابش طلوع بود

راهی شدن به سمت صدای رسای عشق
منهای هر بهانه جوابش شروع بود

آن روزهای خوب و شکوفائی و ظهور
آن روزهای رویش و تکثیر و انتشار

آن روزهای چشمه و خورشید و زندگی
آن روزهای آبی و باران و آبشار

امشب به نام نامی آن روزهای پاک
ژرفای عشق را به تو تسلیم می کنم

دریای پر تلاطم فریاد خویش را
بر ساحل سکوت تو تقسیم می کنم

در دفتر حساب خود امشب نوشته ام
ای لحظه های من به توان حضور تو

وقتی کتاب فاصله ها بسته می شود
زیباست جمع خواهش من با غرور تو

 مرحومه زهره قاسمی فر

یـک روز بــه شیــدایی در زلــف تو آویـزم

زان دو لـب شیرینـت صــد شور بــرانگیزم

گر قـصد جفـا داری اینک من و اینـک سـر

ور راه وفــا داری جــان در قـدمـــت ریــزم

بس توبه و پرهیزم کز عشق تو باطل شد

من بعـد بــدان شــرطم کز تــوبه بپرهیـزم

سیــم دل مسکینـم در خاک درت گم شد

خاک سـر هر کویـی بـی فایــده می‌بیــزم

در شهر به رسوایی دشمـن به دفـم بـرزد

تــا بــر دف عشــق آمـــد تیــر نـظـر تیــزم

مجنــون رخ لیـلـی چـون قیس بنـی عـامر

فرهــاد لب شیریـن چـون خسـرو پــرویـزم

گفتی به غمم بنشین یا از سر جان برخیز

فـرمــان برمــت جانــا بنـشینـم و بــرخیـزم

گــر بی تو بــود جنــت بــر کنـگـره ننشینم

ور بــا تــو بـــود دوزخ در سـلـسـلـه آویــزم

با یــاد تو گر سـعـدی در شعر نمی‌گنـجــد

چون دوسـت یگـانـه شد با غیــر نیـامیــزم