تبیان، دستیار زندگی

در روایت دیگر آمده است :
که شخصی نزد امیرمؤمنان ( علیه السلام ) آمد و عرض کرد: «من از نماز شب محروم می‌شوم و توفیق آن را پیدا نمی‌کنم». امام ( علیه السلام ) فرمود: «قَدْ قَیَّدَتْکَ ذُنُوبُکَ[3] گناهانت تو را از نماز شب محروم کرده است».

امام صادق علیه السلام فرمودند: «گناه، انسان را از عبادت و تهجد محروم می‌سازد و لذت مناجات با خدا را از او سلب می‌کند»[4]

امام خمینی (ره) می‌فرماید: «ممکن است انسان را یک نظر به نامحرمان یا یک لغزش کوچک لسانی مدت‌ها از سرایر و حقایق توحیدی باز دارد، و از حصول جَلَوات محبوب و خَلَوات مطلوب- كه قرّة العین اهل معرفت است- بازدارد. پس وقوف در هر یك از مراحل و مراتب، و بى‏ اعتنائى و قلّت مبالات به هر یك از نشَئات، موجب حرمان از سعادت مطلقه است و از دامهاى ابلیس است.[5]

2- پر خوری

کسی که شب معده خود را به واسطه خوردن غذاهای متنوع سنگین نموده است، طبیعی است که در سحرگاه بلند نشود.

از لقمان حکیم نقل شده است که به پسر خود گفت: «یَا بُنیَّ اِذا اِمْتَلَأتِ المَعْدَةُ نَامَتِ الْفِکْرَةُ وَخَرَستِ الحِکْمَةُ وَقَعَدتِ الأَعْضاءُ عَنِ الْعِباَدةِ.[6] پسرم هرگاه معده انسان پُر شود، فکر و اندیشه او به خواب می‌رود و زبان از بیان حکمت باز می‌ماند و بدن از عبادت ناتوان می‌شود.»

و به تعبیر علامه حسن زاده آملی (حفظه الله تعالی): «اسیر بطن اهل باطن نخواهد شد»[7]

و عواملی دیگری چون ضعف اراده، دیر خوابیدن، و... در این زمینه دخیل هستند.

پی نوشت:
[1]- دیوان علامه حسن زاده آملی
[2]- کافی، ج2، ص272.
[3]- بحارالانوار، ج80، ص127.
[4]- جامع السعادات، ج3، ص48.
[5]- شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص69.
[6]- جامع السعادات، ج2، ص5.
[7]- هزار و یک کلمه،ج1،ص434.