تبیان، دستیار زندگی

کاریکلماتور یعنی کاریکاتوری که با کلمات به ثبت می رسد .
کاریکلماتور نامی است که احمد شاملو بر نوشته‌های پرویز شاپور گذاشت. این کلمه ابتدا در سال ۱۳۴۷ در مجله خوشه به سردبیری شاملو به کاربرده شد و حاصل پیوند «کاریکاتور» و «کلمه» است. به نظر شاملو، نوشته‌های شاپور کاریکاتورهایی است که با کلمه بیان شده‌است.

حالا نوبت شما دوستان گرامی است که کاریکاتورهای خود را با کلمه بیان کنید.

سلام اهالی محترم طنز اینجا محلی واسه به ثبت رسووندن کاریکلماتورهای زیباییست که شما عزیزان از این ور و اوون ور پیدا میکنید یا احتمالاً خودتوون میگید...من کاریکلمکاتورهای بامزه ای که دوستان ثبت کردند رو با ذکر اسمشوون اینجا میارم.از همه ی شما عزیزانی که قدم به این تاپیک میذارید خواهش میکنم واسه پربارتر و قشنگتر شدن اینجا به جمع عزیزان اینجا بپیوندید و البته لطف میکنید اگه منبع جملات قصار طنزامیزتوون رو هم ذکر کنید.منتظر تک تک شما دووستای دووست داشتنی هم هستیم...تا بعد...

یاسان

خیلی زوور زد که ثابت کند اهل زوورگوویی نیست.

طووفان نسیمی است که جنوون ادواری دارد.

در استانه ی قلبش قرنطینه گذاشته بوود.

مادر بهترین فرزند هستی است.

ساعت ادم تنها،بدوون عقربه است.

چشمه ها سند بطلان سنگدلی کووهها هستند.

می گفت:«حرام است از دیوار ادمها بالا بروید»از ادمها بالا می رفت.

سکووتم طنز صامت است.

پارک،افیوون تووده هاست.

من ناخدا ندارم.

زیرسیگاری،گوورستان وابسته هاست.

اگر موبایل عشق فیش داشت رابطه ها زوود قطع می شد.

زمستان به خیال خودش باغچه را پانسمان می کند.

دروازه بان ناشی زوودتر از بهار گل می دهد.

به زندگی مرخصی استعلاجی هم نمی دهم.

با قلم پایم،قدم به قدم،امضا می کنم.

ادم ها و زنبوورها سکووتم را نیش می زنند.

در جشنواره ی گوورستان همه صاحب اثرند.

افتابه ای را می شناسم که با پار تی بازی در گلخانه استخدام شده است.

راه هم به همراه نیاز دارد.

سکووتت،سکووتم را به«هم»زد.

اداره ی اب و فاضلاب واقعاً اداره ی متناقضی است.

اینجا با مین ها گلکاری شده تا پروانه ها به پرواز در ایند.

(عباس گلکار...ماهنامه گل اقا)

یاسان

سکووت سخنگووی خامووشی است.

قبل از بستن بار سفر به موجوودی گامهایم نظر می افکنم.

چه بسا قلمی که پای نویسنده را قلم کرده است.

پنبه ی نسووز غروور اتش را جریحه دار میکند.

کووهنورد پرتوقع انتظار دارد قله تا دامنه به استقبالش بیاید.

چون عاشق انتظار کشیدن هستم محال است با ادم خوش قول وعده ی دیدار بگذارم.

دنبال خودم می گشتم که تو را پیدا کردم.

همزمان با طلووع لبخندت اشکم تبخیر می شود.

نگاهم ته کشیده اما هنووز از تماشای رووی ماهت سیر نشده ام.

وقتی هستی تنهایی را تنها می گذارم.

(پرویز شاپوور)

یاسان

پایان شب را به اندازه ی اغاز رووز دووست دارم.

صدای پایت،زنگ لحظه ی دیدار است.

زغال،اتش به سکووت واداشته شده است.

نابینایی را دیدم که عصا کش بینایان بوود.

باد،غروور کلاه را می شکند.

سگ با دمش دست تکان می دهد.

زمین بی درخت پهلوان بی دست است.

گیاهان پامال شده،سر از خاک جاده ی مترووک بیروون اوردند.

به حال شاخه ای اشک می ریزم که دسته ی تبر شده است.

ای کاش دادگاه جنگل تبر دار و تبر را به یک چشم نگاه نکند.

سرابها عطش را به هم پاس می دهند.

غبار شب به چشم ستاره نمی رسد.

ای کاش فکر به چین و چرووک چهره ی فکرت میکردی.

...

در خرووجی زندگی به بی نهایت گشووده است.

گذر از در خرووجی زندگی حق مسلم همه است.

بر قله ی شب،ستاره می رووید.

سراب از تشنگی سیرابم کرد.

بر لب بحر فنا می پلکیم.

ایران حیاط خلوت تهران است.

اردیبهشت با گوونه های گل انداخته،در اغووش لالایی باران غنووده است.

اب در سراب گم شد.

اواز پرندگان شکووفه های صوتی بهار است.

حضوور مزاحم نویسنده،مهمان ناخوانده ی خلوت خواننده است.

بهارترین بهار هم چنگی به دل پاییز نمیزند.

ایینه می گووید:«خود دانی!»

اگر کار از کار بیفتد،سرمایه سنگ می شود.

فکر،بلند پرواز ترین پرنده ی محبووس است.

کارفرما گدای مغروور است و کارگر بخشنده ی شرمسار.

قبرستان انبار ارزووها و گناهان است.

اب روان از مرگ ماندن می گریزد.

نگاه ازادی به دست بیداری است.

توقف،بیجا مانع تفکر است.

عادت،زحمت فکر کردن را از سر انسان کم می کند.

سعی ام بر این است که فاصله ام را با خودم حفظ کنم.

هنرمند صاحب سبک،دزد ماهری است که رد پایش به چشم غیر مسلح نمی اید.

تربیت،پاکسازی کوودکان از کوودکی است.

نه تو می ایی،نه عشق می رود.

...

جاده زوودتر از مسافر به مقصد می رسد.

سکووت نکرده ام،نگاهم عاشقانه های جهان را برایت می خواند.

عمر شهاب،یک درخشیدن است.

طلووع،نقطه ی پایان جمله ی سیاه شب است.

جهل وفقر و خودکامگی هر سه دووستان قدیمی اند.

درخت تا زنده است دسته ی تبر نمی شود.

عینک دوودی مانع از نامه رسانی اشارات نظر می شود.

از نظر عشق،دهان،اسیاب لقمه های پیاپی نیست.

جوانی بی عشق،اتش بی زبانه است.

هر رووزی که ننویسم،احساس بقالی را دارم که ترازوویش تا شب نجنبیده است.

ای کاش اینه حافظه داشت.

معلمی را دیدم که در به در دنبال شغل با کلاس تری می گشت.

وقتی که ادم پرچانه رفت،سکووت به هووش امد.

تیراژ یکی دو هزاری کتاب،نشانه ی سوء تغذیه ی شدید رووحی است.

ادامس،اسوه ی مقاومت است.

جیبم،سبکباری اش را مدیوون دلم است.

اتش زندگی در خاکستر مرگ ارام می گیرد.

شکووفه ها مووسیقی مجسم بهارند.

(عباس گلکار...ماهنامه ی گل اقا)

یاسان

به ریش هر استادی می خندم که به ریش خود نخندیده است.

اصلاً درباره ی خویش سخن نگفتن از بزرگوارانه ترین ریاکاریهاست.

جان شاعر تماشاگر می خواهد،اگر چه گاومیش باشد.

سخاوت ثروتمندان غالباً چیزی جز نوعی شرمندگی نیست.

وقتی برای حل کردن یک مسأله دو راه موجوود باشد من به راه سوم متوسل می شوم.

(نیچه)

Sahel23

سایه چهار نژاد یک رنگ است.

اب تنی ماهی یک عمر طوول می کشد.

خوشبختانه تبعیض نژادی نتوانسته است دامن رنگارنگ بهاری را الووده کند.

سکووت راه را برای فریاد هموار می کند.

عمر پاییز صرف پرپر کردن گلها می شود.

گرسنگی سالن سخنرانی دهان را تبدیل به سالن غذاخوری می کند.

پرنده ی پیر با کمک گربه از درخت پایین می اید.

اتش خشم شکووفه ی لبخند را می سووزاند.

ادم پر توقع سلام نکرده انتظار جواب دارد.

ادم گرسنه از زندگی سیر میشود.

ایینه یک تنه در مقابل همه ایستادگی می کند.

هر درخت پیر صندلی جوانی می تواند باشد.

لحظه به لحظه سپری می شوم.

ادم منزوی سلام را خداحافظی می شنود.

زندگی بی اب از گلووی ماهی پایین نمی رود.

نگاه گربه همسفر پرنده است.

در قفس به رووی همه ی پرندگان باز است.

روزنه ی امیدم را به سرقت بردند.

بهار از درخت خشک نمی تواند بالا برود.

سلام متواضع ترین واژه است.

ستاره در دل شب شعار مرگ بر تاریکی می دهد.

گلهای قالی لبریز از گل وجوود دختر قالیباف است.

امواج خشمگین دریا را شخم می زنند.

خودنویسم را از خنده پر می کنم و شب بی ستاره را ستاره باران می کنم.

(پرویزشاپوور)

یاسان

بیشترین جمعییت را در بین احزاب،حزب باد دارد.

درووغ می گوویند که:مردمم از درووغ خسته شده اند.

فریاد هم به فریادش نرسید.

بعضی ها برای خزان دلشان بهاری پیش ساخته می خرند.

سالها با یک لیوان یک بار مصرف اب می خورد

(خوانندگان ماهنامه ی گل اقا)