«غیرت» یکی از کمالات انسانی است که دست پرتوان آفرینش، اسباب آن را در وجود آدمی تعبیه کرده است. غیرت ورزی در حد عالی آن، لازمه انسانیت آدمیان مخصوصاً مؤمنان پرهیزکار است.
علمای اخلاق نیز "غیرت" را چنین تعریف کرده‌اند، غیرت و حمیت، یعنی تلاش در نگهداری آنچه که حفظش ضروری است، این صفت در قالب مطلوبش از شجاعت، بزرگ منشی و قوت نفس انسان سرچشمه می‌گیرد و یکی از ملکه‌های نفسانی انسان و سبب مردانگی است و مردِ بی غیرت از زمره مردان خارج است. البته در کنار اهمیت و توجهی که به این صفت در دین ما شده درعین حال از برخی غیرت‌های بی جا نیز برحذر داشته شده است.
پیامبر خدا(ص) در معرفی و توصیف غیرت‌های بی‌جا چنین می‌فرمایند: "غیرتی هست که خدا دوست دارد و غیرتی هست که دوست ندارد. غیرتی که آن را دوست دارد غیرت ورزی در تهمت و بدگمانی است و غیرتی که دوست ندارد، غیرت نشان دادن در جایی است که بدگمانی و تهمت در بین نباشد1".
امام علی(ع) نیز در سفارش به فرزندش امام حسن(ع) فرمودند: " از غیرت نابجا (نسبت به زنان) بپرهیز که آن، زن سالم را به بیماری میکشاند و پاکدامن را به بدگمانی (و اندیشه گنه‌کاری)، بلکه درباره آنان محکم کاری کن. آن گاه اگر عیبی دیدی در مجازات کوچک و بزرگ درنگ مکن2".
در حدیثی دیگر امام صادق(ع) فرمودند: "در حلال، غیرت و تعصّب نیست ...3".
امیرمؤمنان علی(ع) همچنین می‌فرمایند: "خداوند برای مؤمن، غیرت می‌ورزد، پس او نیز باید غیرت آورد. هر کس غیرت نورزد، دلش وارونه است4".
منابع روایات:
1- کنز العمّال: 7067 منتخب میزان الحکمة: 438
2- بحارالأنوار: 77 / 214 / 1 منتخب میزان الحکمة: 438
3- الکافی: 5 / 537 / 1 منتخب میزان الحکمة: 438
4- بحارالانوار، ج 79، ص 115.
