گویند روزی شیخنا بر مسلك هدایت خویش تكیه زده بود و مریدان بر گرد او چون شمعی حلقه زده و اصحاب نكته‌ها از شیخ پرسیدی و شیخ آنان را اشارت فرمودی و اصحاب از نور شیخ بهره بردی .
در این میان مریدی از مریدان به پای خاست و از شیخ پرسید:
یا شیخ ، چرا به شهر نرسندی، مگر مواجب نگیرندی؟
شیخ فرمود نمی رسد!!!
مرید پرسید: جانم به فدایت یا شیخ، نمی رسد یا نمی دهند؟؟؟
شیخ به پا خاست و جمع مریدان به خط نمود و مرید مذكور در انتها بگذاشت. گلوله ای از برف بر دست گرفت و از مرید پرسید: قطر این برف چون باشد؟ گفت: چنان كه از دست شیخ تا دگری سه هندوانه بزرگ جای شود. شیخ برف را به مریدان بداد و مریدان دست به دست گردانیدند تا به آخر رسید.
شیخ فرمود: اكنون چون است؟
مرید گفت: به سهولت در مشت دست جای شود.
شیخ فرمود: بودجه نیز چنین است.
در این هنگام وقت بر اصحاب خوش گشت و زاری ها كردند و جامه ها دریدند و نعره ها زدند.
