تبیان، دستیار زندگی

توصیف قیامت از دیدگاه قرآن كریم :

 در قرآن كریم بیش از یكصد نام برای قیامت ذكر شده است؛ مانند:

یوم الحسرة (مریم، 39)

یوم الحساب (غافر، 27 )

یوم الآخرة (بقره، 177)

یوم الدین (حمد، 4)

یوم الفصل (نبأ، 17)

یوم الموعود (بروج، 2)

یوم العظیم (مریم، 37)

قرآن كریم قیامت را با نشانه معرفی می كند  از جمله در سوره ی تكویر ( آیه های 1 تا 9 )برای آغاز قیامت هشت نشانه ذكر شده است. نفخه ی صور ، یكی از این علامت هاست كه به وسیله ی فرشته ای به نام اسرافیل (ع) صورت می گیرد. با دمیدن جناب اسرافیل در صور، تمام مردم می میرند. بار دوم كه در آن دمیده می شود همگان برای حساب رسی روز قیامت زنده می شوند.

پس از پایان مرحله رستاخیز (ویرانی جهان) مرحله دوم آغاز می گردد تا برای رسیدگی به اعمال انسان ها ـ كه در پرونده ی هركس ضبط و ثبت است ـ دادگاه عدل خداوند تشكیل شود. قرآن در این باره می فرماید: « وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفّاً صَفا » ؛ و فرمان پروردگارت و فرشته[ها] صف در صف آیند .

در قیامت ، بازپرسی ، همگانی و عمومی است و حتّی از پیامبران خدا نیز پرسش می شود. در صحرای محشر، گواهانی نیز علیه انسان ها، اقامه ی شكایت و شهادت می كنند. برخی از شاكیان عبارتند از : خداوند متعال (یونس، 61) ، پیامبران و اوصیای الهی (نساء، 41) ، اعضا و جوارح انسان مانند: دست، پا، پوست تن و ... (نور، 24 و فصلت، 21) ، فرشتگان (ق، 21) ، زمینی كه انسان روی آن زندگی كرده و اطاعت و گناه از او سر زده است (زلزال، 4) و زمانی كه اعمال، در آن انجام شده است.