پل سازی در دوران اسلامی :
با ورود اعراب مسلمان به ایران و انقراض سلسله ساسانیان تقریباً پیشرفت معماری به خصوص پل سازی
برای یک یا دو قرن کند گردید و سیر نزولی داشته و این مسئله به سه عامل بستگی داشت:
1) اعراب از سرزمینی آمده بوده اند که فاقد رودخانه بزرگ و در نتیجه پل های مهم بود.بنابراین می توان گفت که با این اوصاف ، اعراب فاقد امکانات علمی کافی درباره معماری و به خصوص پل سازی بودند.
2) فقدان امکانات و آشنا نبودن به موقعیت محلی
3) اشتغال اعراب به مسائل نظامی ، سیاسی ، فرهنگی فرصتی برای احداث پل برایشان نگذاشته بود.
و به همین جهت هنگام لشکرکشی و یا در موارد ضروری دیگر اعراب کماکان مجبور به استفاده از پلهای دوران قبل بودند و احتمالاً به وسیله معماران بومی تعمیراتی جزئی نیز در آن به عمل می آوردند و احیاناً اگر احداث پل صورت می گرفت بیشتر از سوی متمکنین و افراد خیر صورت می گرفت.
به طور کلی در دوران اسلامی پل سازی به دو صورت انجام می گرفت:
1) احداث پل که از قرن چهارم به بعد پیشرفت زیادی نمود.
2) تعمیر و بازسازی پلهای قدیمی.
