به گزارش فرهنگ نیوز، اسلام در کنار مردان بزرگ از زنانى صحبت مىکند که قرین فرشتگان و همکلام آنها، مورد توجه پیامبران و مقدّم بر بسیارى از آنان و کوثرى از ناحیه خدا هستند و این نمایانگر شخصیت والاى زن است.
قرآن کریم از چهار زن نمونه یاد می کند. یکی از این چهار زن ساره، همسر حضرت ابراهیم (ع) است که با فرشته ها سخن گفته و بشارت ملائکه را دریافت می کرد، دیگری مادر و خواهر حضرت موسی (ع) و سومی زن فرعون هستند که هر سه به نوعی با ستم فرعون مبارزه کردند و حضرت موسی (ع) را از کشته شدن نجات دادند، چهارمین زن نمونه قرآن حضرت مریم (ع) است که خداوند او را الگوی انسان های مومن معرفی می کند.
همچنین تاریخ اسلام مملوء از زنان نمونه ای است که هر کدام در زمان خود راه کمال را پیمودند و الگوهایی هستند که زنان مومن می توانند با تمسک به سیره و منش آنان قله های مرتفع دین را بپیمایند. از این دست زنان که برترین آنها از حیث مقام و جایگاه حضرت فاطمه (س) و بعد از ایشان حضرت زینب کبری (س) و همسران و دختران ائمه معصومین (ع) هستند می توان به حضرت خدیجه (س) اشاره کرد.
حضرت خدیجه (س)؛ بانوی بانوان
و اما حضرت خدیجه (س)؛ همو که هم گوهر بود و هم گوهرشناس هم خود صدفی برای پرورش گوهر شد. حضرت خدیجة کبری (س)، از جمله انسانهایی است که مظلومانه زیست، مظلومانه درگذشت و هنوز از پس گذار قرون و اعصار ناشناخته باقی مانده است. برای خدیجه (س) همین افتخار بس که نخستین زن ایمان آورنده به اسلام بود و فرزندان و نوادگان او ستارههای درخشان آسمان آزادگی شدند.(۱)
در آن زمان که بسیاری از مردها در تشخیص حقانیت اسلام مردد بودند، این بانوی بزرگوار حق را به درستی تشخیص داد. شاید هم بسیاری از مردان تشخیص دادند که حق با حضرت محمد (ص) است ولی برخلاف حضرت خدیجه آنها شهامت پذیرش حق را نداشتند.(۲)
حضرت خدیجه (س) همدم شبهای تاریک پیامبر (ص)، بدون شک تأثیری عظیم بر رشد یافتن نهال مقدس اسلام داشت. ایشان در سختترین و طاقت فرساترین شرایط رسوال الله را تنها نگذاشت و پابه پای او در برابر تمام دنیای کفر ایستاد و در نهایت از نثار جان خویش هم دریغ نکرد.
زندگی حضرت خدیجه را می توان نمونه ای کامل از تحول مثبت و سیر به سمت کمال دانست، زیرا خدیجه (س) بیش از چهل سال از زندگی اش را در دوران جاهلیت سپری کرد آنگاه با غلبه بر تمام تضادهای موجود اجتماعی دل به اسلام سپرد و به اولین اجتماع کوچک اسلام گام نهاد. زندگانی او چون پلی است که ابتدای آن در دوران جاهلیت و انتهایش در دوران اسلامی است.(۳)