همچنین در علوم رفتاری پاداش بعنوان محرك و انگیزه برای آموختن و تقویت رفتار بهنجار مورد تاكید قرار گرفته است بنظر می رسد كه این مهم در دین مبین اسلام مورد دقت قرار گرفته است
رسول خدا فرمود خداى تعالى فرموده است: روزه براى من است و من پاداش آن را مىدهم.
در روانشناسی اجتماعی از موضوعی با عنوان درونی كردن صحبت شده است و آن عبارت است از
پاسخ افراد به نفوذ اجتماعی (تحت تأثیر قرار گرفتن رفتار فرد یا گروه از سوی دیگران) كه به سه دسته مختلف تقسیم می شود وه عبارت اند از :
1. متابعت ;
2. همانندسازی ;
3. درونی کردن
متابعت, رفتار فردی را توصیف می کند که به منظور کسب پاداش و یا اجتناب از تنبیه برانگیخته شده باشد. در همانندسازی, فردی فرد دیگری را برای خود سرمشق قرار می دهد , عملی که انجام می دهد برای کسب پاداش و یا اجتناب از تنبیه نیست, بلکه برای این است که با آن شخص ه مانند شود; مثل این که جوانی خود را با ارزش های معلم یا هنرپیشه یا ورزش کار مورد علاقه خود هماهنگ سازد. (اما مقصود از درونی کردن یک امر آن است که آن جزیی از وجدان شخصی شود به گونه ای که نقض آن ارزش نزد شخص طبیعی, احساس خطا و شرم برانگیزد و شخص تعهد وجدانی دارد که آن را محترم شمارد.)1
درونی کردن از متابعت و همانندسازی پایدارتر است, زیرا مبتنی بر انگیزه شخص برای صحیح بودن است و هم چون متابعت بستگی به نظارت مداوم عاملان پاداش یا تنبیه ندارد و یا هم چون همانندسازی منوط به احترام مداوم برای شخص یا گروهی که با آن همانندسازی می کند نیست.3 جزء مهم متابعت, قدرت است, در حالی که در همانندسازی, عنصر مهم , جاذبه و کشش است; ولی در درونی کردن, جزء مهم, قابلیت قبول است .
