تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا و سلام

در این مبحث(که برداشتی است از مطلب روزنامه کیهان)قصد دارم تا هر روز یکی از فراز های این دعا را ثبت کنم ودرباره ان به بحث بنشینیم.

البته با همراهی دوستان عزیز

به نام خدا و سلام

با عرض معذرت خدمت دوستان که این مدت به دلیل مشکلی در خدمتتون نبودم

در نخستین فراز این آوای رحمانی سالك به رسم قبولی دعا به محرومانی می پردازد كه دستشان از همه جا و همه چیز تهی گشته و در سرای باقی آرمیده اند.

اسیران خاكی كه در حسرت این ضیافت آسمانی افسوس خور، لب گزیده و انگشت بر دهانند كه چرا دامن ماه خدا را نگرفتند، تا صد دریچه مهتاب رحمت برویشان بتابد، چرا زیربارش اشك، تن و جان نشستند تا جامی از كوثر وصال را بنوشند، در این فراز مسلمان پاك نهاد از كریم بخشایشگر برای آرمیدگان سرای باقی كه از همه دنیا به اعمال نیك و یا بد بسنده كرده، طلب شادمانی و سرور می كند و حسی غریب از سودای دلش می گذرد كه تا دروازه آن جهان، به رویم گشوده نشده، باید برگ عیشی به گور خویش فرستاد.

سعی من بر این است که در هر روز یکی از فراز ها را ثبت کنم و دوستان اگر نظری دارند بسم الله

به نام خدا و سلام

«اللهم اغن كل فقیر».

به نام خدا و سلام

«اللهم اشبع كل جائع»

برای طالب رستگاری، ره توشه ای بهتر از سیر كردن گرسنگان و عبادتی مقبولتر از فكر كردن به شكم های خالی، درونهای تهی و پهلوهای فروهشته و اشتهاهای خاموش نیست و بهترین شكر نعمت آن است كه سفره طعام بگسترانی؛ همیان سخاوت بدوش بكشی و در كوچه پس كوچه های مسكینان و یتیمان، عطر ولایت علی و فاطمه را به مشام جانها برسانی.

نفرت انگیزترین حالت، حالت غفلت از حال نیازمندان است و مگر می توان مسلمان، آنهم مسلمان روزه دار بود و گرسنگان را فراموش كرد و شاهد مرگ تدریجی آنها شد.

از اندوه های بزرگ روزه دار این است كه چرا باید كسانی از درد گرسنگی بنالند آنهم در عصر و زمانیكه سفره های رنگین و غذاهای الوان توسط گروه دیگر در زباله دانها انباشته می شود.

به نام خدا و سلام

«اللهم اكس كل عریان»

درخواست پوشاك و لباس برای برهنگان، فراز دیگری از دعای ماه مبارك رمضان، این سروش آسمانی و فرهنگ اهل دل است.

خداوندا برهنگان را بپوشان، چه آنانكه از لباس تقوا و ورع و پارسائی برهنه اند و چه آنانی كه لباس از پنبه و پشم و دیگر الیاف ندارند.

خداوندا گروهی برهنه نیز هستند كه از فرهنگ اصیل خود بریده و به فرهنگی غریبه رو كرده اند، آنان را نیز به راه راست هدایت فرما، خداوندا ما را نیز به لباس عزت بپوشان تا در لحظه رویاروئی با ظاهرپرستان درون تهی، شخصیتمان نشكند.

به نام خدا و سلام

«اللهم اقض دین كل مدین»

شهروند دیار جانان را كه در بزم ربانی میهمان است یك درد و دو درد و یك غم و صد غم نیست. او داغ كسانی را به سینه دارد كه بدون عصای امداد و حمایت، قادر به عبور از گذرگاه زندگی نیستند و همین احساس است كه آدمی را وامی دارد كه چون چراغ در شبستان محرومان بسوزد و براستی اگر حمایتگر و مددكار نباشیم خاصیت وجودمان چیست و از انسانیت چه نشانی داریم و مگر بنی آدم اعضای یكدیگر نیستند؟

روزه دار با خود می گوید باید فرصت را غنیمت شمرده و مرحمی بر زخمی نهاد و دلی شاد كرد و حال كه یك دعا، هزاران اجابت دارد چرا سبد نیازمندان را از گل عنایت حق پر نكنم؛ و چه نیازمندی مستحق تر از قرض داران.

به نام خدا و سلام

«اللهم فرج عن كل مكروب»

غم و اندوه و ناامنی روحی و روانی وقتی به خانه ای پای بگذارد، در جنگی نابرابر،صبر و آرامش را به نبرد و ستیز تشویق و تحریك خواهد كرد. این نابسامانی در اثر سرپیچی از قید بندگی و شعله ورشدن تنوره تمایلات منفی فراهم می شود و دود آه و حسرتی كه بعد از تماشای قارونهای زرپرست از نهان آدمی بیرون می آید

اگر خانه امید را نسوزاند حتماً تاریك و سیاه خواهد كرد و در این عصر و زمان كه قدرتهای ستمگر برای ارضای طمع و اثبات برتری خود لشگری را به جنگ كشوری و كشوری را بر سرملتی ویران می كنند، گرد و غبار برپا شده از این تجاوزات اندوه و ماتمی است كه بر سر و روی نسلهای مظلوم می نشیند و اینجاست كه دل نیایشگر به دردآمده چشمش میگرید و زبان به دعا می گشاید.

به نام خدا و سلام

«اللهم فك كل اسیر»

به نام خدا و سلام

«اللهم اصلح كل فاسد من امور المسلمین»

محراب عبادت یك عارف به وسعت همه خاك خداست. هرچند در كنج مسجدی نشسته و بر ستون خلوت و سكوت تكیه زده، اما سیمرغ روحش بر كرانه های هستی در پرواز است و اصلاح امور همه مسلمانان عالم و رهائیشان از تهدید فسادهای گوناگون آرزوی اوست چرا كه فساد در میان مسلمین، یعنی نازیبائی چهره اسلام و وقتی چنین شد سرگشته گان به كدامین آئین محكم و جذاب دست زنند تا در سایه سار صداقتش بیارامند.

به نام خدا و سلام

«اللهم اشف كل مریض»

اما تربیت شده در مكتب توحید، آرزویش سلامتی همه انسانهاست و چنین است كه سالك راه حق به رسم یك سنت مقدس، اندیشه و عاطفه خود را به كنار بستر بیماران روانه می كند تا با دستان شفابخش، بیماران را عیادت كند چرا كه درد همگان درد ماست. انسان بی درد خود دردی است آویخته بر انسانهای رنجور.