نگار و نگاریدن و نگارشتن، در فرهنگ ها با معانی متعددی چون نقش و نقاشی به كار رفته است.در واقع نگارگری مفهوم عام دارد و روش ها و سبك های گوناگون نقاشی ایرانی را شامل می شود.چه آنها كه در كتاب و نسخه های خطی صورت گرفته شامل تذهیب، تشعیر، حاشیه سازی، جدول كشی، گل و مرغ و ....چه آنها كه بر دیواربناها و بوم های دیگر انجام گرفته است. تاریخچه نگارگری در ایران رامی توان در هزاره های پیش از میلاد و در آثار به جای مانده از سكونت انسان در غارها و برروی سفالینه های منقوش پیش از تاریخ مشاهده كرد.
نمونه آثار نقاشی از دوره اشكانی و ساسانی و نمونه های مناسبی از طرح وشكل و رنگ در نگار گری است.هنر كتابت در دوره ساسانیان به تكامل رسیده و آرایش كتاب یكی از فعالیت های مهم هنرمندان در نگارگری پس از اسلام بوده است.از این دوره به بعد شاهد آثار غنی و زیبایی از هنر نگارگری هستیم كه مضمون آنها ملهم از آیات وحی و احادیث و روایات قرآنی است. از حدود ابتدای قرن حاضر شاخه ای از نگارگری مورد توجه محققان و هنر شناسان شرق و غرب قرار گرفت كه با نام «مینیاتور» معرفی شده است.در مینیاتورهای ایرانی منظره ها اغلب خیالی است. هنر نگارگری در گذر زمان و به تبع نیازهای اجتماعی و تأثیرهای فرهنگی محیط، ویژگی های خاصی كسب كرده كه خود موجب پدید آمدن مكتب های مختلف هنر نگارگری شده است. یكی از این مكاتب، مكتب اصفهان و صفوی است.
