چگونه تو را شكر كنیم كه ما را با خود، قرآن، انبیا و اهل بیت علیهمالسلام آشنا كردى؟ اینها هر كدام سرمایه عجیبى هستند. چگونه شكر كنیم كه به ما رغبت و شوق دادى تا عبادت كنیم. سحر از خواب شیرین بلند شویم و قرآن بخوانیم، مفاتیح را آورده، دعایى و اشك و نالهاى. در گوشهاى، یازده ركعت نماز شب. این خواب شیرین را چه كسى حاضر است از دست بدهد، جز این كه تو خودت ما را بیدار مىكنى و پردهاى از نور به دور ما مىكشى. ركوع و سجدهاى كه در حد تو نیست، در مقابل این همه محبتى كه به ما كردى، شكرگزارى نیست، اما تو قبول مىكنى. بعد لقمه سحرى كه میلیاردها چرخ را در این عالم گرداندى، تا این لقمه به وجود بیاید، به ما دادى. دهان، گلو، دندان، معده، میل و اشتها دادى. ما را زبان بند آمده و فلج در گوشه بیمارستان و دیوانهخانه نیانداختى. از پا درنیامدهایم، مىتوانیم از رختخواب بلند شویم و بدن و دست خود را تكان بدهیم، وضو بگیریم و دست به گدایى دراز كنیم. مىتوانیم با زبان «استغفر الله» و «یا رب» بگوییم.
