انسان کافر که اعتقادی به عوالم پس از مرگ ندارد و مرگ را پایان بخش زندگی میداند از او جز این توقعی نیست و طبیعی است که مرگ برای او ناخوشایند باشد. چون او زندگی را منحصر به همین زندگی در دنیا میداند. قرآن کریم منطق کفار را چنین بیان میکند: «میگویند: زندگی وحیاتی جز همین حیات و زندگی دنیا وجود ندارد، ما گروهی میمیریم و گروه دیگری زنده میشویم. آنچه ما را میمیراند دهر و طبیعت است (جاثیه- ۲۴)
اما یک مسلمان معتقد به حیات اخروی چرا باید از مرگ بترسد و کراهت داشته باشد.
درحالی که ما مرگ را آغاز زندگی جدید و پلی میدانیم که باید از آن عبور کنیم و به حیات ابدی خود بپیوندیم. علی(ع) دراین رابطه میفرماید: «به خدا قسم پسر ابی طالب (علی(ع)) اشتیاقش به مرگ بیشتر است از اشتیاق طفل شیرخوار به پستان مادرش. (نهجالبلاغه، خطبه۳)
همچنین امام حسین(ع) در صبح روز عاشورا به یارانش فرمود:
«تحمل کنید ای بزرگ زادگان، شکیبا باشید، مرگ پلی است که شما را از دشواریها و گرفتاریها عبور میدهد و به بهشت جاودان و نعمت بیپایان میرساند.
حال کدامتان دوست ندارد که از زندانی به قصری منتقل گردد. (بحارالانوار، ج ۶، ص ۱۵۴)