یک متخصص کلیه و مجاری ادراری گفت: وجود مقدار زیاد پروتئین دفعی در ادرار ممکن است باعث کف‌آلود شدن ادرار شده و به علت خروج آب از عروق و احتباس آن در بافت‌ها موجب تورم دست‌ها، پاها و شکم می‌شود، در مواردی نیز ممکن است فرد بدون علامت پروتئینوری باشد.
دکتر سیمین وحیدی در گفت وگو با خبرنگار ایسنا منطقه دانشگاه علوم پزشکی تهران، با اشاره به اینکه دیابت و پرفشاری خون شایع‌ترین علل بیماری‌های مزمن کلیه هستند، گفت: با انجام سالیانه آزمایش خون و ادرار می‌توان از این عارضه پیشگیری کرد، اندازه‌گیری GFR (میزان فیلتراسیون کلیه ها)، بهترین سنجش کارکرد کلیه به شمار می رود.
وی پروتئینوری را از بیماری‌های شایع و خطرساز کلیه عنوان کرد و افزود: درصد بالایی از نارسایی کلیه‌ها به این بیماری اختصاص دارد، پروتئینوری به معنی وجود مقادیر غیرطبیعی پروتئین در ادرار است، کلیه‌های سالم مواد زائد حاصله از سوخت و ساز را از بدن خارج می‌کند. ولی از خروج مواد مورد نیاز همانند پروتئین‌ها جلوگیری می‌کنند. این واکنش به اندازه و شارژ مولکول‌های پروتئین بستگی دارد. بسیاری از پروتئین‌ها بزرگتر بوده و نمی‌توانند از فیلترهای گلومرولولی عبور کنند، مگر اینکه کلیه‌ها آسیب دیده باشند و از طرفی پروتئین‌های کوچکتر به راحتی از دیواره گلومرول عبور کرده اما دفع نمی‌شوند.
دکتر وحیدی یادآور شد: پروتئینوری (وجود پروتئین در ادرار)، نشان دهنده آسیب به کلیه‌ها است. افراد طبیعی کمتر از۱۵۰ میلی‌گرم پروتئین و۳۰ میلی‌گرم آلبومین در روز از طریق ادرار دفع می‌کنند، وجود پروتئین در ادرار بیش از اندازه طبیعی پروتئینوری محسوب می شود که ممکن است به صورت دائم و یا گذرا باشد.
وی در ادامه افزود: بیماری‌های مزمن کلیوی ناشی از غیرطبیعی بودن ساختاری یا کارکردی کلیه بدون کاهش GFR نیز در افراد مبتلا بروز می‌کند، با استفاده از نشانگرهای آسیب کلیوی و اندازه گیری پروتئینوری و سدیمانتاسیون ادراری می توان غیر طبیعی بودن کارکرد کلیه را مشخص کرد.
دکتر وحیدی با تاکید بر اینکه پرتئینوری نشانگر آسیب کلیه است، گفت: پروتئینوری به افزایش دفع هر گونه پروتئین از ادرار گفته می شود، در این حالت پروتئین‌ها از جمله آلبومین و یا سایر پروتئین‌های سرم در ادرار وجود دارد.
این متخصص کلیه و مجاری ادراری یادآور شد: آلبومین نشانگری حساس برای بیماری‌های مزمن کلیه ناشی از دیابت، پرفشاری خون و بیماری‌های گلومرولی است. در بیماری‌های غیرکلیوی مثل چاقی، التهاب و سرطان نیز آلبومنیوری می تواند وجود داشته باشد.
وی با بیان اینکه پروتئینوری به دو صورت گذار و دائم است، گفت: پروتئینوری گذرا، به صورت موقتی بوده و عامل ایجاد آن، تب، ورزش‌های سنگین، استرس روحی و مواجه بودن با سرمای شدید است، در این حالت میزان پروتئین دفعی نسبتاً کم بوده و معمولاً سریع بهبود می‌یابد. پروتئینوری دائم، می‌تواند تظاهری از بیماری‌های کلیوی یا یک بیماری سیستمیک باشد و بسیاری از بیماری های دیگر نیز می‌توانند باعث گلومرونفریت (التهاب گلومرول) شده و در نهایت به پروتئینوری تبدیل شود که می‌توان به دیابت، پرفشاری خون و فرم های دیگر بیماری کلیه اشاره کرد.
دکتر وحیدی با اشاره به مطالعات انجام شده گفت: تحقیقات نشان داده که درجه و نوع پروتئینوری می‌تواند وسعت آسیب به کلیه را مشخص کند، همچنین پروتئینوری همراه با بیماری قلبی و عروقی نیز دیده شده است. بیماران دیابتی، پرفشاری خون با سابقه خانوادگی در معرض خطر پروتئینوری هستند و اولین علامت آن وجود مقادیر کم آلبومین (پروتئین) در ادرار است. از گروه های پرخطر دیگر می‌توان به افراد چاق و میانسال اشاره کرد.
وی در خصوص علایم پروتئینوری گفت: وجود مقدار زیاد پروتئین دفعی در ادرار ممکن است باعث کف‌آلود شدن ادرار شده، به علت خروج آب از عروق و احتباس آن در بافت ها موجب تورم دست ها، پاها و شکم می‌شود، در مواردی نیز ممکن است فرد بدون علامت پروتئینوری باشد.
این متخصص کلیه و مجاری ادراری با تاکید بر اینکه آزمایش ادرار تنها راه تشخیص پروتئینوری است، گفت: با مشاهده اولین علامت مراجعه به پزشک و درمان علت زمینه‌ای ضروری است. در مبتلایان به فشارخون و دیابت، اولین اقدام کنترل فشارخون و دیابت است. در این راستا اندازه‌گیری قندخون، رعایت رژیم غذایی، مصرف داروها، تمرینات ورزشی و محدودیت مصرف نمک و مواد پروتئین توصیه می‌شود، این بیماری در سنین پایین قابل درمان است.
