امروزه بسیاری از والدین نگران بددهانی یا بدزبانی فرزندانشان هستند و از خود می‌‌پرسند که آن‌ها این صحبت‌ها را چگونه یـاد گرفته‌‌اند؟ چـرا این اتفاق برای فرزند ما افتاده؟ آیا خودمان مقصر بوده‌ایم؟
این واقعیتی است که کودکانی که در خانواده‌ای پرخاشگر تربیت می‌شوند به همان روش پر خاشگری را با مشاهده می‌آموزند اما بخش درد‌آور آن، تاثیرات عمیقی است که والدین پرخاشگر، به‌ویژه بد دهن که از واژه‌های زشت استفاده می‌کنند روی بچهها می‌گذارند. چنانچه در خانواده‌ای، پدر یا مادر از الفاظ نامناسب و رکیک استفاده کنند و به‌ویژه در ارتباط کلامی با همسر خویش این‌گونه عبارات را به کار ببرند، بدون شک نخستین قدم در جهت آموزش کلام ناپسند به فرزندان برداشته شده است. و تنها راه برای ترک بددهانی این‌گونه کودکان این است که والدین خود را کنترل کنند و از الفاظ نامناسب استفاده نکنند.
در بیشتر موارد ارتباط کودکان با دوستان و با بچه‌های دیگرعامل بدزبانی آنهاست. در مهدکودک، مدرسه کوچه و هر جای دیگری که بچهها فرصت بازی و به‌ویژه درگیری با هم را پیدا کنند، ممکن است این بدآموزی صورت بگیرد که راه حل ترک این عادت بد دور کردن کودک از دوستان بی‌ادب است.
مواقعی پیش می‌آید که کودک برای نخستین بار کلمه زشتی را با شیرین زبانی به زبان می‌آورد و اطرافیان با خنده و مزاح از آن استقبال می‌کنند. این‌گونه برخورد از همان ابتدا برای او حکم تشویق به انجام این رفتار را خواهد داشت و به تدریج به آن عادت می‌کند. در چنین مواقعی باید به کودک اخم کنیم و از او دور شویم.
گاهی کودکان با به زبان آوردن حرف‌های زشت به خواسته‌های خود می‌رسند و این عامل تشویق آن‌ها به تکرار این کار خواهد بود. برای حل این مشکل بایستی به او فهماند، چنانچه دست از این نوع رفتار بردارد و حتی از این بابت عذرخواهی کند، به خواسته‌‌اش خواهد رسید.
وقتی کودک کلمه زشتی را به زبان آورد برای اینکه او را متوجه اشتباهش بکنیم می‌توان برای چند ساعتی اسباب‌بازی مورد علاقه‌اش را در اختیارش قرار ندهیم.
