برای خیلی از والدین تربیت فرزند وقتی شروع می شود که بچه ها با حرف زدن و رفتارهایشان با اطرافیان تعامل می کنند. در این زمان است که والدین بکن نکن های همیشگی را آغاز کرده و سعی می کنند شخصیت فرزندشان را بر اساس محدودیت هایی که برای او تعریف می کنند شکل دهند. اما وقت آن رسیده که این تصور غلط را از زندگی تان کنار بگذارید و نگاه دقیق تری به تربیت فرزند داشته باشید. سال های اولیه کودکی برای رشد شخصیت انسان اهمیت زیادی دارد و فرزندان شما احترام، عدالت، عشق، امنیت و مسئولیت را کاملاً درک می کنند. بنابراین این دوران بیشترین فرصت را برای رشد مثبت شخصیت کودک فراهم می آورد و محبت دو طرفه مطلوب تری را می تواند میان والدین و کودکان شکل دهد.
بر اساس همین تعاملات هم هست که شخصیت فرزند شما شکل می گیرد.از طریق تعامل های خانوادگی کودک، منش و شیوه های سازگارشدن با جامعه را فرا می گیرد. در فرآیند رشد شخصیت، کودک در رابطه خود با والدین وابستگی خاصی را تجربه می کند که این وابستگی زمینه ای را برای دلبستگی های آینده کودک در دوران های بعدی زندگی به خصوص اوایل بزرگسالی ایجاد می کند. والدین با تقویت محبت بارور و ارضای به موقع نیازهای کودک، می توانند در سلامت روان امر در دوران های بعدی زندگی تأثیر بگذارند. ارتباط کودک و والد در دوران اولیه کودکی به اندازه ای با اهمیت است که نداشتن رابطه مطلوب،عواقب خطرناکی را برای فرد به دنبال دارد؛ به گونه ای که در بزرگسالی نمی تواند دنیا را در شرایط واقعی درک کند و تنها برخود تمرکز می کند و نمی تواند با دیگران رابطه داشته باشد.
