رستورانی با فضای خانگی
سرولات منطقه ای زیبا و سرسبز میان مرز استان گیلان و مازندران است. جایی كه هفت سال پیش خاور جوربنیان خانه زیبایی را با چشم انداز جنگل و دریا خرید و حالا بعد از گذشت این سال ها همه مسافرانی كه اهل گل و گشت در خطه سبز شمال اند او را با نام رستوران خاور خانم می شناسند. روزهای تعطیل مثل ایام نوروز مردم برای خوردن غذاهای محلی او كه سنتی پخت می شود صف می كشند با این كه راه رسیدن به خانه او تا حدی صعب العبور است اما مردم ساعت ها در صف می مانند تا دستپخت او را امتحان كنند.
خاور خانم به همراه خواهر زاده اش كه دختر جوانی است رستوران را اداره می كند با آن كه همیشه همسرش به او كمك می كند اما در ایام تعطیل همه پسران و دختران جوان فامیل را برای كمك جمع می كند.
او در محوطه آشپزخانه اش روبه روی چراغ های كوتاه خوراك پزی می نشیند ومثل زنان محلی غذا می پزد.
خودش می گوید همه دست پختش را دوست دارند. این را زمانی فهمید كه یكی از اتاق های خانه اش را به مسافران اجاره می داد بعضی از مسافران از او خواستند تا برایشان غذای محلی بپزد و وقتی او این درخواست را پذیرفت خانه اش معروف شد. بسیاری از مسافران، خانه او را به خاطر دستپختش اجاره می كردند و پول خوبی هم برای غذا می دادند. حدود دو سال این كار ار ادامه داد و همین باعث شد ایده تاسیس یك رستوران سنتی به ذهنش خطور كند.
17 سال پیش كه ازدواج كرد به قزوین رفت و سال ها به عنوان منشی یك پزشك مشغول به كار بود. او و همسرش وقتی این خانه را كه حالا به رستوران خاور خانم معروف است خریدند متوجه حضور زیاد مسافران در منطقه شدند و آشپزی خوب او باعث شهرتش در تهران شد. با شادی از معروفیتش بین تهرانی ها می گوید: «در تهران همه مرا می شناسند و برای صرف غذا حتما به اینجا سر می زنند.»
با آن كه چهار سال است كه خانه اش را به رستوران تبدیل كرده هیچ تغییری در شیوه پخت و پز یا دكوراسیون رستوران انجام نداده مثلا میز و صندلی های این رستوران پلاستیكی است و در گوشه ای از ایوان كه محبوب مشتری هاست فرش پهن شده تا هر كس خواست غذایش را روی زمین صرف كند.
او چهار سال پیش اتاق پایین خانه و ایوان را بزرگ تر كرد و آن را به رستوران اختصاص داد. روزهای تعطیل كه رستوران شلوغ می شود از 12 ظهر تا 17 عصر غذا می فروشد. او تاكید می كند: «غذاها از مواد غذایی سالم و بهداشتی تهیه می شوند و این رمز محبوبیت اوست البته بیش تر رستوران های اطراف تا ساعت سه عصر غذا سرو می كنند ولی او تا پنج بعدازظهر هم برای مسافران گرسنه غذا دارد؛ هرچند با گذشت زمان تنوع غذاها كم تر می شود آن هم به علت وسواس درباره تازگی مواد غذایی است اما همین مساله به موفقیت او كمك كرده است.»
می گوید چون زن است و نام رستوران هم نام خود اوست هر كسی به خود اجازه نمی دهد وارد این رستوران شود بنابراین رستوران محل امنی برای خانواده ها و مسافران است. تنها رقیب او در منطقه یكی از اقوام همسرش است كه رستورانی به نام عباس آقا را اداره می كند اما ارتباط آن ها به خاطر شباهت شغلشان بد نیست و هر كس كار خود را انجام می دهد.
می گوید هیچ گاه به فكر تبلیغات نبوده و تنها یكبار دوستانش كارتی را برایش چاپ كردند اما بعضی از مسافران می گویند از رستوران او در بسیاری از سایت های اینترنتی تعریف و تمجید شده است.
می گوید آشپزی در او ارثی است چرا كه مادرش هم آشپز خوبی بوده و در روستایشان برای مراسم عزاداری و عروسی غذا می پخته و از كودكی آشپزی را یاد گرفته است. همسرش به خاطر استعدادو موفقیتش به او افتخار می كند و هرگز مانع كار او نشده است.
شیوه سرو غذا در این رستوران متفاوت است پلو به شكل دیگی سرو می شود و اعضای یك خانواده از یك دیس پلو می كشند انگار در خانه خود هستند یا در خانه آشنایی میهمان اند. بسیاری از مشتری ها این شیوه را می پسندند و آن را وجه تمایز رستورانی با مدیریت یك زن با دیگر رستوران ها عنوان می كنند.
خاور خانم معتقد است لازم است در رستوران سنتی از وسایل طبخ سنتی استفاده شود به همین دلیل هنوز روی چراغ های خوراك پزی سنتی غذا می پزد.
دوست دارد رستوران را كمی بزرگ تر كند تعداد زیاد مشتری ها به این كار تشویقش می كند. او در روزهای تعطیل بین 180 تا 240 مشتری دارد و فقط برای نهار میهمان می پذیرد. البته در روزهای عادی رستوران هم ناهار دارد و هم شام چرا كه تعداد مشتری هم به 15 تا 45 نفر كاهش پیدا می كند. می گوید: كارگر هایش در روزهای تعطیل خسته می شوند اگر در دو نوبت غذا پخته شود. بیش تر مشتری های او مسافر هستند مسافران تهرانی. اومشتری های محلی را قبول نمی كند: «دوست ندارم این جا پاتوق جوانان محلی شود فقط گاهی ارگان های دولتی اینجا مراسم و جلساتشان را برگزار می كنند. مثلا چند روز پیش بخشدار منطقه، مهمان فیلیپینی خود را اینجا آورده بود.»
غذاها در رستوران او خیلی گران نیست. گران ترین غذا ماهی سفید بزرگی است كه با یك دیس برنج و نوشابه یا دوغ و زیتون و سیر ترشی و... حدود شش هزار و 500 تومان می شود. ارزان ترین غذای رستوران نیز میرزاقاسمی است كه با سرویس و مختلفات سه هزار و 500 تومان است.
او در ایام نوروز روزی 700 تا 800 هزار تومان در آمد داشته البته در روزهای عادی این رقم كم تر می شود هر چند خاور خانم از آن راضی است چرا كه مخارج خود و همسرش را تامین می كند.
آرزویش گسترش رستوران است، می خواهد كمی بالكن را بزرگ تر كند و میز و صندلی ها را تغییر دهد به قول خودش رستوران كمی مدرن تر شود. هر چند الان بیش تر مشتری های او شیفته فضای ساده و خودمانی این رستوران اند انگار به خانه یكی از اقوامشان دعوت شده اند و می توانند هر غذایی دوست دارند بخورند.
منبع : سرمایه
