برگرفته از: مهر / حسین پاینده
ما درباره میراث ادبیمان فقط کار زبانی کردهایم و معنی لغت یاد گرفتهایم. در حالی که ادبیات و اشعار کلاسیک فارسی، سراسر تابلوهای سوررئالیستی هستند که از این منظر تا به حال به آنها نگاه نشده است.
به گزارش خبرنگار مهر، نشست «تحلیل چند تابلوی سوررئالیستی» و سخنرانی درباره مصداقهای سوررئالیسم در ادبیات معاصر ایران، ظهر امروز دوشنبه 20 آذر با حضور حسین پاینده نویسنده، مترجم و منتقد ادبی در سالن عضدی دانشکده زبان و ادبیات دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد.
پاینده در این مراسم با اشاره به یکی از تابلوهای رنه مارگریت گفت: در نظام تفسیر روانکاوانه خواب، آینه سمبل و نماد ضمیر ناخودآگاه است چون خود ما را به ما نشان میدهد، اما در اثر مارگریت آینه پشت سر بیننده را به او نشان میدهد. شما تصوری نسبت به خود دارید اما دنیای درون چیز دیگری را به شما نشان میدهد. آینهای که پشت سر را نشان بدهد، دنیای درون و بیرون فرد را به او نشان خواهد داد.
وی افزود: یکی از مشخصههای سوررئالیسم، استفاده از ایماژهای نامتناجس است که مصداقش، شعر کلاسیک فارسی است. تابلوی «تلفن خرچنگی» از سالوادور دالی نمونهای برای این موضوع است. در اینجا انتظار نداریم که تلفن با خرچنگ بازنمایی شود. با توجه بیشتر در این تابلو، این سوال در ذهن متبادر میشود که آیا در آن مشبه و مشبه به نداریم؟ بنابراین با مفهوم استعاره روبرو شدهایم. استعاره که فقط در شعر وجود ندارد، استعارههای تصویری هم وجود دارند.
این منتقد در ادامه گفت: رهایی اندیشه از قید و بند را میتوان در تابلوی «فنجان صبحانه خزهدار» از مرت اپنهایم دید. این که فنجان چایی صبحانه ما خزه داشته باشد، با عقل انسان جور در نمیآید ولی شاید عقل متعارف ما را خیلی از ادراکات بالقوهای که انسان میتواند داشته باشد، دور کرده باشد. شاید هنر باید ما را عادت بدهد که امر ناممکن را هم تصور کنیم. مگر آنطور که شاعر سروده است، میتوان غبار دریا را جارو کرد؟ اصلا مگر دریا غبار دارد؟ بنابراین این تابلو هم حاوی چنین پیامی است.
دوره اول سوررئالیسم، دوران سرایش و تولید غیر ارادی و خودجوش است