((در سوگ خورشید))

بـه یـادت ای خمـــینی غصــه دارم     

    ز درد ایـن دلـم صــد قصـــه دارم

 غــم هجـــرت  امـامـا  كـوه درده       

  بـه جـان خسـته مـن ریشـه  كـرده

تـو رفـتی و صــفای ایـن دلم مـرد    

      غمـت تـاب و تـوان ســینه ام برد

تو رفـتی و بهــار دل خـزان شــد  

        ز چشمانم سـرشـك غم روان شــد

زده آتش بـه جـانم داغ  ایـن غـم  

       گـرفتــه ایـن گلــویم بغـض مـاتم

ز هجــران رخت افســرده هسـتم 

        غمــین خســته و دلمـرده هســتم

همـه ایـران ز داغت زار و خســته  

       ز فقــدانت امـامـا  دل شـكــسته

همـه از هجــر رویت  دل غمیـنند     

     از ایـن مـاتم بـه خاك غم نشـینند

امـامـا گـرچـه از دیـده نهـــانی   

       میـــان ایـن دلـم تـو جــاودانی

بـه یـاد تـو امـامـا مـن بـــمانم     

      بود عشق تو در این جسم و جانم

ز داغت دائمـاً خـون گـریه كردم     

      از ایـن بیـداد گردون گـریه مردم

خـدایا بـر همـه صـبری عطا كن     

      دل ایرانیــان از غم ‹‹رهــا›› كن

شعرا وسخنوران قدیم وقایع و سالهای مهم را با بیان جمله یا چند كلمه یا مصراع یا بیتی ثبت كرده اند و آن را "ماده ی تاریخ" اصطلاح كردند.یكی از مهمترین " ماده تاریخ " ها را درزمان حاضر شاعر معاصر شهاب تشكری آرانی درسال رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی نوشته است كه ذیلا درج می شود.

این ماده تاریخ به صورت قصیده است مصرعهای اول و دوم به ترتیب سال شمسی و قمری است. قصیده مقدمه ای دارد كه هر جمله آن نیزماده تاریخ است.

اعجازیه ی ماده تاریخ (1368)

بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله رب العالمین (1368)

قصیده اعجازی وفات امام و زعیم جمهوری اسلامی (1409)

بت شكنی از آل ابراهیم نسل حسینی (1368) روح الله مصطفوی الموسوی الخمینی

(1409)

و اعجازیه كه شانزده بیت است (1368) وعبارتی دیگر سی و دو مصرع (1409)

مصرعهای اول ابیات سال شمسی (1368) و مصرع دوم آن سال قمری است (1409)

یارب قـوام راه خمیــنـی مـدام بــاد جـاویـد رهــبـر ره و خــط قـیام باد

(1368) (1409)

آن را كه بود مسـت رحـیـق مـراد وی نفس از رحیق صـبر، به شرب مدام باد

(1368) (1409)

ازسروهای او به تأسی حدیـقه هاسـت آزادی ریـاض نــویـن را دوام بـــاد

(1368) (1409)

یارب به جان اوكه به شـرع توبودزیـن روز امــید شیـن و تباهی چو شـام بـاد

(1368) (1409)

از او پـیام وحدت فردا رسد بـه گـوش در گـوش فـرد فـرد مقـیم این پیام باد

(1368) (1409)

از روزگـار زهـر نقـارش بـه جـام بـود در بـزم قـرب شهد صعودش به كام باد

(1368) (1409)

خاك وطـن كه ارج جهان را مقام بـود بــراوج احـترام جـهانـش مقـام بـاد

(1368) (1409)

عـز آفـرین حـق؛ زجـفای جهان برفت حق را بـه پـیشـگـاه زمـان احـترام باد

(1368) (1409)

هجرامام؛ جان ودل از مومنین شكسـت بـرجـان آن شكسته دلان صدسلام باد

(1368) (1409)

آئـین عـفو مصـطفوی دربسیـط خاك مـحـكم زپـایـداری حـكم نـظــام باد

(1368) (1409)

بــر گوش روزگار ؛ مـبـادا فسـاد روز كــاویــزه هـدایـت خـیـرالانــام بـاد

(1368) (1409)

چون مرده است عالم وجان روح انقلاب در او نـمـاد آیـه یــحـیی العـظـام باد

(1368) (1409)

بـرپـا بود رسالت روح اللهی یقیـن بـاقـی رسـول خـط رسـول و امـام باد

(1368) (1409)

حاكم مطاع ؛ خـامنه ای رهـبر وطـن كـاعـلا مـقام و مرتبه اش همچونام باد

(1368) (1409)

عنوان و نام علی وی سال رهبری است(1) عـز جـلیـل خـامـنه ای مـستـدام باد

(1368) (1409)

اعـجازگـوی بـود شهــاب تشـكـری دیـگرسلـیـح طول سخـن در نـیام باد

(1368) (1409)

(1) آیت اله سید علی خامنه ای(1368)

غافلان خرده مگیرید به حالی كه مراست

داغ‌پرور ز وداعی است، وصالی كه مراست

نخل‌بند چمن آتش و آبم چون شمع

خنده بی‌گریه مجویید، ز حالی كه مراست

سخن عشق ز رنگِ نفسِ سوخته پرس

ورنه یك نكته نخوانی ز مقالی كه مراست

نه همین اشك چكید از مژه بر دامن خاك

جان شد آزرده ز آوار ملالی كه مراست

مرغ پربسته به تقلیدِ كه پر باز كند

چشمِ اعجاز مدارید، زبانی كه مراست

دل دو روزی هوس عالمِ بی‌دردی كرد

گریه خندید بر این فكر محالی كه مراست

پایِ یك نكته برون آمدن از خویشم نیست

تنگ‌تر از دل گور است مجالی كه مراست

سرخطِ دفتر حیرت چه سخن بود كه مُرد

كودكِ عقل در آغوشِ خیالی كه مراست

پُر ز سرمنزل مقصود غریب افتادم

بی‌جواب است غریبانه سؤالی كه مراست

پیر ما تا ز صفا ساغر دردم پیمود

دُردی‌آمیز بُود، طبع زلالی كه مراست

تا كه خورشید از این تازه چمن هجرت كرد

قامت سرو دو تا شد چو هلالی كه مراست

رفتی و شرح پریشانی دل كامل شد

وایِ من باد ز رنج به كمالی كه مراست

سلام

تقدیم به روح مطهر وملکوتی امام خمینی رحمه ا...علیه

13خرداد 92

یادم نرود چسان زدنیا رفتی
با شوق وصال سوی عقبی رفتی

یادم نرود شکوه تشییعت را
آنگه که میان خیل دلها رفتی

یادم نرود سوار بر زورق مرگ
بر رود عظیم اشک تنها رفتی

یادم نرود نماز آخرهایت
درسی عملی بداده بر ما رفتی

یادم نرود اشک تو بر داغ حسین(ع)
با توشه ی اشک سوی بالا رفتی

خورشید خوشی به قلبهای امت
بنمود غروب ،تا که آقا،رفتی

ای سید آسمانی ام روح ا...
از بهر لقای روی زهراُ(س) رفتی

آه و افســوس که خورشـید جهان آرا رفت صبر و آرام و قرار از دل مــا یکجا رفت

شد سیه پوش وطن از غـم آن پیر مـــراد درَ دریـای شـرف ، گوهــر بی همتا رفت

آنکه بَد دســت نوازشـــگر او بر سر مـــا پر کشید از بر این امّت و بـی پروا رفت

شوق جنت غم ما را ز سرش بیرون کـرد مطمئن بر کرم دوســت از این دنـیا رفت

بشکست این قفس آن طائــر باغ ملکــوت اوج بگرفت و به ســوی شجر طوبی رفت

آنــکه از او همه جا کاخ ســتم می لـرزید بس که خون شد به دلش از ستم اعدا رفت

رهــبـر امــّت اســـلام ، خمینـی که بُود هجرتش بر همـگان تلخ ، سـوی عقبا رفت

هنوز این کوچه ها این کوچه ها بوی پدر دارد

نگاه روشن ما ریشه در باغ سحر دارد

هنوز ای مهربان در ماتمت هر تار، جان من

نیستان در نیستان زخمه های شعله ور دارد

نمی گویم تو پایان بهاری بعد تو امّا

بهار عیش ما لبخند از خون جگر دارد

اگر خورشید رفت این آسمان خورشید می زاید

اگر خورشید رفت این آسمان قرص قمر دارد

در این بازار عاشق تر کسی کز خود نمی گوید

همیشه مرد کم گو دردهای بیشتر دارد

مخواه از نابرادرها که یار و مونست باشند

عزیز مصر بودن یوسف من! درد سر دارد

دو روزی مهربانا غربت ما را تحمّل کن

می آید آن که از درد تمام ما خبر دارد

علیرضا قزوه