تبیان، دستیار زندگی

احترام سفره

از جمله آداب خوردن و آشامیدن، عادت خوب نشستن سر سفره بود كه به ندرت تر ك می‌شد. غذا هرچه خواهد باشد، كم یا زیاد، سرد یا گرم، این‌ها را می‌شد نادیده گرفت و به حساب جنگ و جبهه گذاشت. این‌كه همین غذا را كسی ایستاده و به هیئت حیوان و یا نشسته و بدون سفره بخورد، جز در مواقعی خواص، كمتر از فردی سر می‌زد. حالا سفره چه باشد مهم نبود. می‌توانست چفیه‌ای، قطعه پارچه‌ی پلاكاردی، پرچمی‌، صفحه‌ی روزنامه‌ای، تكه كاغذ یا مشمعی، در جعبه مهمات و حتی تخته سنگ مسطح و تمیزی باشد. اول تقید به اذكار پیش از دست بردن به سوی طعام، تا جایی كه بسیاری از برادران ولو شده بود لقمه به دهان برده را نگه دارند یا قاشق پر از ظرف غذا را به ظرف برگردانند، دعا و ثنا و استغاثه مخصوص غذایشان ترك نمی‌شد. دعاهای قبل از غذا بیشتر همان عبارت معروف بود، چون: «اللهم ارزقنا رزقا حلالاً طیباً واسعاً» و نظیر آن كه گاه جمله‌های كوتاهی چون: «زوجنا من الحور العین» را بدان می‌افزودند و به شوخی یا جدی یكپارچه با صدای بلند تكرار می‌كردند.، یا آن‌چه در نیات یا اغراضشا ن بود و بعضی اظهار می‌كردند، از جمله‌ این‌كه: «خدایا به قوت و غذا برای بنیه‌ی دفاعی داشتن و حفاظت از حریم و حدود تو روی می‌آوریم.» بیشتر بعد از دور زدن دعا كه رسم بود نفر به نفر چیزی بگویند و حاضران با آمین جواب بدهند، نوبت به شوخ طبعی‌هایی می‌رسید كه به نسبت آمادگی بچه‌ها گل می‌كرد، چون خواندن دعاهای آغازین سفره در آخر غذا، كنایه از این‌كه: «ما سیر نشده‌ایم آقای شهردار و این غذاها به جاییمان نرسید! یك فكری بكن» و چون بدون استثنا در آخر دعا می‌كردند، اگرچه علی‌رغم میلشان! بنابراین دیگر حرجی نبود كه چه بگویند و چه نگویند. از آن جمله: «الهی به حق سید عرب و عجم كه ‌این سفره معمور باد. همیشه پر از نعمت و نور باد. صدام از دو چشم كور باد».

اسم رمزشب

به منظور امنیت بیشتر برای هر شب اسم رمزی انتخاب می‌شد كه این اسم را معمولاً فرمانده‌ی گردان تعیین می‌كرد و سه كلمه ای یا سه بخشی بود مثل: علی (ع) 13 رجب و «حسین (ع) 10محرم.
گاهی این كلمه برگرفته شده از اسم كوچك و فامیلی شهدا و یا سن و سال شهادتشان بود و گاهی با یكی از چهار حرف فارسی «گ ، پ، ژ، چ» ساخته می‌شد مثل«ژاله» تا دشمن از گفتن آن عاجز باشد و در نتیجه موقع تردد خودش را لو بدهد.

اللهم عجل لولیک الفرج