تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

سلام

توی زندگی خانوادگی، یکی از دلایلی که باعث کمرنگ شدن محبتها میشه عادت به حضور همدیگر در کنار هم هست.

این مسئله-عادت- خیلی چیزها رو تحت الشعاع قرار میده. 

مثلا وقتی خیالت جمعه که همیشه باهم قراره زندگی کنید، اون وقت به راحتی به خودت اجازه میدی که عصبانی بشی. دل بشکنی. خود رأی باشی. و ناسپاس!

چند وقت پیش که یکی از دوستان تاپیکی درباره مردان زده بود و اینکه دنیای اونها از دنیای زنانه غریبانه تره، در ادامه اش، به این نتیجه رسیدم که واقعا همینطوره.

مرد خانواده تمام طول روز رو زحمت میکشه و با جسمی خسته و روحی خسته تر وارد خونه میشه، انتظار محبت و آرامش رو داره. حالا تصور کنید خانوم و بچه های خونه این استقبال رو نشون ندن. از زحمات مرد خونه تشکر نکنن. حتی اگه مطابق میلشون نبوده باشه، حتی اگه اون حدی که میخواستن نباشه، اون وقت مرد باید به چه انگیزه ای کار کنه؟

گاهی اوقات احساس میکنیم که چون با هم راحتیم پس نیازی به تشکر و یا ابراز محبت نیست. درحالی که اگر این محبت و تشکر و به عزیزترین و نزدیکترین ابراز نشه به کی ابراز بشه؟!

میخوام از یه زاویه ی دیگه هم به این مسئله نگاه کنیم

توی زندگی مسلمونا یه سری چیزهای دیگه هم هست که زندگی رو قشنگ تر میکنه.

وقتی حدیث داریم که "مَن لَم یشکر المخلوق، لم یشکر الخالق" حجت رو تموم میکنه برای ما که حواسمون باشه تا از زحمات کم و زیاد مرد خونه تشکر کنیم.

البته این شامل آقایونم میشه که زحمات خانومها رو ببیند و تشکر یادشون نره. خانوما چون حساس ترن زودتر و بیشتر بروز میکنه این ناراحتی:)

متشکر از همراهیتون;)

می دونم که این رو رعایت می کردید ، صرفاً جهت تلنگر بود

یاعلی

سلام
به قول استادمون میگفت همیشه زن و مرد باید همسرانشون و تشنه نگه دارن و به طور کامل ندونن که چقدر همسرشون دوستش داره مثلا زن نباید مردش و مطمئن کنه که هر جوری رفتار کنه تا آخر باهاشه و برعکس باید یه مقداره ترس از دست دادن همدیگه را داشته باشن که واسه هم عادی نشن و همیشه در حال محبت کردن به هم باشن اگه این نکته را رعایت کنن مطمئنن هیچ موقع واسه هم عادی نمیشن.