تبیان، دستیار زندگی

مرد کجایی ؟
چنین سر به خاک برده ای که گوئی از جنس خاکی ،
دلم برای بوی اخلاص سجده هایت تنگ است
اینجا شلوارها تا زانو به پایین افتاده است ، تو برای چه فانسخه بسته ای؟
دیر زمانی است که سجده ها همه بوی ریا و پول و مقام و منصب گرفتهاند
دارم خفه میشوم در بوی سجده هایی که خداوند هم از بوی تعفنش
درهای آسمانش را بسته است ،
کجایی مرد ؟ دلم پر میزند برای از خود گذشتگیهات که دیگر نایاب نایاب است . .