تبیان، دستیار زندگی

سلام رفقا...

آیا تا به حال زن و شوهرهایی را دیده اید که از هم طلاق میگیرند و حضانت فرزندشان به یکی از آنها تعلق میگیرد؟ اگر فرزند نوزاد باشد که تا 7 سالگی بر عهده مادر است و اگر بیش از 7 سال داشته باشد، بر عهده پدر قرار میگیرد. در اکثر مواردی هم که پدر فوت میکند،با وجود مادر، حضانت فرزند به خانواده پدر تعلق میگیرد و خانواده مرد به راحتی میتوانند فرزند را از مادر جدا کنند. آیا به نظر شما این قانون صحیح و منطقی است؟ آیا سهم یک مادر از فرزند، تنها حمل 9 ماه او در بدنش است؟ آیا یک مادر حق بودن همیشگی با فرزندش را ندارد؟ اگر ما در همه احادیث به این مطلب تأکید میکنیم که بهشت زیر پای مادران است، پس چرا قانون اساسی به همین راحتی فرزند را از آغوش مادر جدا میکند و به خانواده پدر میسپارد؟ آیا این، آن حرمتی است که برای مادران قائل هستیم؟ چه کسی برای این فرزند دلسوز تر از مادر است؟ آیا این ظلم بزرگی در حق یک مادر نیست؟ آیا این قانون باعث نمیشود که مادران برای بودن با فرزندانشان و از دست ندادن آنها، مجبور شوند به هر خواسته نامعقول خانواده شوهرانشان تن دهند؟ واقعاً این قانون، درست است؟ این پاداش زحمات و رنج یک مادر برای تولد فرزندش است؟ در این میان بیش از همه به چه کسی ظلم میشود؟ آینده و زندگی چند نفر با این فانون اشتباه نابود میشود؟ شما نظر دهید. شاید افرادی در میان دوستان تبیانی باشند که در کودکی از مادرانشان جدا شده اند. با تشکر فراوان از همکاری شما عزیزان...

به نام خدا

سلام دوستای خوبم.

n1318r عزیز به خاطر ایجاد این بحث ازتون متشکرم.

فکر می کنم دلیل ایجاد این قانون این باشه که تامین مخارج کودک برای مادر سخت تر از پدر هست. و اگر زنی که از شوهرش جدا شده قصد ازدواج مجدد داشته باشه ، وجود بچه تا حدی مانع از این کار میشه.

ولی اصلا چرا کار باید به این جاها بکشه؟

امیدوارم رنگ طلاق از جامعه کمرنگ تر و کمرنگ تر بشه.

تا بعد...

یا علی

سلام علیکم

یک روایت :

یک فرزندی مادرش رو هرهفته یا هرروز میبرد زیارت یک روز از معصوم پرسید این کار من چه ثوابی دارد .

فرمود : این زحمت و خستگی که میکشی به اندازه یک ناله مادر هنگام تولد فرزندش نیست .

به نظرم حق زن باید بیشتر بود .

سلام

برای اطلاع دوستان از قانون: 

ماده 1169قانون مدنی: برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است.

تبصره: بعد از هفت سالگی در صورت حدوث اختلاف، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه می باشد.

ماده 1170قانون مدنی: اگر مادر در مدتی که حضانت طفل با اوست مبتلا به جنون شود یا به دیگری شوهر کند حق حضانت با پدر خواهد بود.

با توجه به تبصره اگه شكایتی وجود داشت توسط دادگاه بررسی میشه... مثلا اگه پدر معتاد بود یا دست بزن داشت یا هرچی...

من نمی گم حق مادر همینه. ولی دلیل طلاق نگرفتن خانما همیشه همین بوده... 

سلام

دوست گرامی یکسری از این رفتارها ناشی از فرهنگ غلطی است که درجامعه ما جاافتاده است. زنی که همسرش فوت کرده و فرزندش هم با او زندگی میکند ، اگر خانواده همسرش واقعاً خیر او را بخواهند میتوانند با تأمین مخارج نوه شان به زندگی آن زن هم کمکی کرده باشند و هم اینکه فرزندش را از او جدا نکنند. حضانت که حتماً جداکردن فرزند از مادر و نگهداری او در منزل پدر بزرگش نیست. سرپرستی کودک به عهده خانواده پدری می افتد یعنی تصمیم گیری هایی که برای زندگی و آینده او لازم است باید ازجانب خانواده پدری و یا با هماهنگی آنها گرفته شود. پس میشود که کودک همراه مادرش باشد ولی مخارج و سرپرستیش به عهده خانواده پدری باشد. ولی متأسفانه در جامعه ما در بیشتر موارد وقتی فردی فوت می کند انگار که رشته ورابطه فامیلی با همسر وی نیز قطع می شود و همه اقوام شوهر به چشم یک غریبه به اونگاه میکنند که باید انتقام سالهایی را که عروس آنها بوده از وی بگیرند و به جای اینکه اورا تحت حمایت خود قرار دهند ، هرکدام تیشه ای به دست گرفته و به ریشه زندگی او می زنند.

قبول دارم که در مواردی قانون به نفع آقایان است علی الخصوص در قانون طلاق و حضانت فرزند. ولی ریشه همه اینها خیرخواهی برای زن است که متأسفانه در جامعه امروزی ما تبدیل به حربه ای شده برای کوباندن زنان.