دگرگونی در سوخت و ساز
غذایی كه می خوریم دارای چهار دسته از مولكول های سازنده ی بدن به نام كربوهیدارت ها (مواد قندی)، پروتیین ها، لیپیدها(مواد چربی) و اسیدهای نوكلئویك(مواد ژنتیكی) است. این مولكول های درشت در دستگاه گوارش به مولكول های كوچكتری كه واحدهای سازنده ی آن ها به شمار می روند، می شكنند. كربوهدرات ها، كه در نان، برنج، شكر و میوه های شیرین به فراوانی یافت می شوند، به مولكول های گلوكز می شكنند و از راه رگ های روده ی كوچك به خون وارد می شوند.
بخشی از گلوگز خون به سلول های بدن وارد می شود، اما بخش زیادی آن به صورت مولكول درشت تری به نام گلیكوژن در سلول های كبد اندوخته می شود. بین وعده های غذایی كه بدن به گلوكز نیاز دارد، گلیكوژن می شكند و مولكول های گلوكز از سلول های كبد به خون وارد می شوند و به سلول های دیگر می رسند. كاهش اندخته ی گلیكوژن نیز از وعده ی غذایی دیگر جبران می شود.
در بیماران دیابتی فرآیند سوخت وساز مواد قندی به خوبی انجام نمی شود، زیرا این فرآیند تنها با كمك انسوبین به خوبی پیش می رود. انسولین كه در سلول های ویژه ای در جایی از لوزالمعده به نام جزیره های لانگرهانس ساخته می شود، راه یافتن گلوكز را به سلول های بدن، به ویژه سلول های ماهیچه ای، سلول های كبد و سلول های بافت چربی، آسان می كند.
گلوكز در ماهیچه ها و كبد به صورت مولكول های گلیكوژن اندوخته می شود و در بافت چربی نخست به اسیدهای چرب تبدیل و سپس به صورت قطره های ریز چربی اندوخته می شود. انسولین این فرآیندهای را نیز جلو می برد. در بیماریدیابت، انسولین اندكی از لوزالمعده به خون آزاد می شود یا سلول های بدن، به ویژه سلول های بافت چربی و سلول های ماهیچه ای، به انسولین به خوبی پاسخ نمی دهند. در نتیجه، مولكول های گلوكز به جای اندوخته شدن در بافت ها همچنان در خون می مانند و به بافت های بدن آسیب می رسانند.