تبیان، دستیار زندگی

موضوع: خیال/رویاپردازی¹، خوب یا بد؛ مسئله این نیست!



برخی از محققان معتقدند که خیال/رویاپردازی باعث میشه که انسان به سمت 
افسردگی حرکت کنه! برخی هم معتقد بودند که این خیال/رویاپردازی‌ها یکی از 
عوامل امید به زندگی محســـوب می‌شه و انســـان رو پرنشاط‌تر از قبل میــکنه. 
در کل من که نفهمیدم چه نتیجه ای باید گرفت اما؛

من آدم خـــیال/رویاپــردازی هســــتم؟ من آدم خـــیال/رویاپــردازی نیســـــتم؟، 
کدامیک؛ مسئله این است.

قطــعا یک جا ثابت، بدور از پراش ذهـــنی و ساکـــت نشـــتن من برای هــمه

غــــیر قــابل تصــــــور ه! امــــــکان نــداره یک روز رو بــدون شـــنیدن جــــمله 
«میشه یک دقیقه آروم یه جا بشینی» یا «بگیر بشین بچه» به شب برسونم! 
دیگه وقتی جســمم اینطوری باشه، از ذهنم هـــم بیشتر از این انتظار نمــیره. 
در نظر بگیر که چه جاهایی نمی‌ره و چه کارایی که نمی‌کنه!!

شـــما کــدوم فرد رو دیدی که موقــع ظرف شـــستن یهو شـــروع کـــــنه به 
حــباب درســـت کردن از نوع بزرگـــش و بعــد در این حین خــــــودش رو توی 
اون حباب تصور کنه که داره به دور دنیا سفر میکنه!!

یا اینکه کافیه غذایی جلوی روم گذاشته بشه که با نان ســـــرو میشه... 
دیــــگه یادم میره که کـــجا هســـتم و در بین چــــــه افــرادی نشـــستم! 
ســـریع شروع میـــکــنم تیکـــه‌های نانی که از لقـــــمه‌هام مونده رو بدون 
اینـکــــه خودم روی اونها کنده کـــاری کنم یا اینکـــه برش خاص توشـــون 
ایجاد کنم، در لباس اشکال مختلفی که در ذهنم هستند تصور می‌کنم!!^3و2


عکس 1. بنده این تیکه نان رو به شکل یک گراز میبینم
عکس 2. مثل یه اسب آبی با دوتا شاخ میمونه!


دیگــه وای به روزی که ســوار ماشینی باشم که تو اتوبان با سرعت نســبتا 
بالایی داره میره و پنجره سمت من هم تا انتها پایین ه. دیگه شخصا خودم رو 
فضانوردی تصور میکنم که داره از این سیاره به اون ســیاره قدم برمیــداره!

انگاری هرچی جلوتر برم و خیال/رویاپردازی‌هام رو به بیرون از ذهنم پرتاب کنم 
از دوسـتی/آشنایی با من بیشتر سرخورده می‌شید!!!! تا همینـــجاش هـــم 
کافیه که بتونم تشخیص بدم من آدم خیال/رویاپردازی هستم یا نه؟

با توجه به اینکه نه افسرده‌ام و نه امید به زندگی در در بالاترین سطح خودش داره 
در من موج می‌زنه پس نتیجه میـگیرم که من آدم خیال/رویاپردازی نیستم و شـــاید 
وقتی بچـــه‌تر بودم ضــربه‌ای چیزی به ســـرم خــورده و کانال ذهنیم تغــییر کرده و 
تمام این تصورات پارازیت‌هایی هستند که در ذهنم پرسه میزنند!

در کل به خودم و افکاری/بیماری که دارم افتخار میکنم و با یک تار موی بیکاری عوضش نمی‌کنم...

2. نکته‌ای که مادر گرامی بارها و بارها بخاطرش من رو دعوا کردند و این کار بنده رو بی احترامی به برکت خداوند دونستند. ولی بخدا دست خودم نیست یهو نگاه میکنم میبینم مثلا یه نهنگ دستم ه و داره به من نگاه میکنه!!

«جور استاد به ز مهر پدر...»

و استاد یعنی هر کسی یا هر چیزی که چشم تو را باز کرد به خودت، به زندگی، به حقیقت. در حد کلامی، نگاهی، حالتی، حرکتی. شاید یعنی تجربه یعنی زندگی یعنی هر کس و چیزی که سر راه زندگیت قرار گرفت.

آیا چیزی هست که نقش استاد را نداشته باشد؟ شاید به نگاه من و به حس و اندازه من هم مربوط باشد، شاید...

( از وبلاگ http://sabra.persianblog.ir)

مرز تو کجاست؟!؟