تبیان، دستیار زندگی

با تمام جوایز المپیک نتوانستم یک سرپناه 30 متری بخرم

وقتی برای رسیدن به مدال نقره المپیک، سه قهرمان سرشناس وزن چهارم کشتی آزاد دنیا را دود داد و فینالیست شد، کشتی‌دوستان ایرانی دل خود را صابون زدند که این بار از سد حریف بدافتی چون «جردن باروز» آمریکایی عبور خواهد کرد؛ اما خودش از زاویه‌ای دیگر به قضیه نگاه می‌کرد و آینده‌ای بی‌دردسر -به لحاظ مالی- را انتظار می‌کشید.

تصورش بر این بود که بعد از شکار سه نشان جهانی، حالا زمان دلخوش کردن به آن جمله همیشگی اطرافیان است که هنگام شنیدن غرغرهای او، با آن جمله آبی روی آتشش می‌ریختند و می‌گفتند: «تو مدال المپیک بگیر، همه مشکلات مالی‌ات به‌صورت اتوماتیک برطرف خواهد شد!»

حالا اما نشان سیمین المپیک هم به کارنامه‌اش اضافه شده؛ ولی صادق، دیگر دل و دماغ ادامه کار را ندارد و در اوج جوانی و مستعد بودن برای خلق رکوردی جالب، بریده است! با این وجود اگر با او هم‌قصه شویم و تصمیم نه‌چندان حرفه‌ای گودرزی را تصدیق کنیم و لی‌لی به لالایش بگذاریم، قطعا گزینه نادرستی را برگزیده‌ایم؛ چراکه معتقدیم یک قهرمان تا سرحد توان خود باید برای تکرار موفقیت‌هایش تلاش کند و بعد از خداحافظی اجباری از دنیای قهرمانی، در تدارک برنامه‌ریزی برای آینده‌اش باشد.

این، اما نگاه ماست که کنار گود ایستاده‌ایم و فریاد «لنگش کن، لنگش کن» سر می‌دهیم. شاید حالا زمان آن فرارسیده که بعد از اعتراضات سریالی چهره‌هایی چون امید نوروزی، امیرعلی‌اکبری و حالا صادق گودرزی، کلاه خود را قاضی کنیم و به این موضوع بیاندیشیم که کجای کار مسئولان ایراد دارد که قهرمانان ایرانی در اوج شایستگی به یکباره کم می‌آورند و عطای ادامه کار را به لقایش می‌بخشند؟!

به هر تقدیر از آنجا که چندی است در جریان برخورد کژدار و مریز صادق گودرزی با کشتی و دنیای قهرمانی قرار داریم، پای صحبت‌های او نشستیم تا دستگیرمان شود که درد او چیست! در ادامه ماحصل گفت‌وگوی یکی از پرافتخارترین کشتی‌گیران حال حاضر ایران با «تماشاگر» را مشاهده خواهید کرد.

صادق‌جان؛ چه خبر شده که به جای انجام تمرینات منظم، چند ماه یک‌بار شهر را به‌هم می‌ریزی و خبر از خداحافظی یا انصراف از حضور در تیم ملی می‌دهی؟

 (با خنده) کدام شهر؟ کدام به‌هم ریختن؟ مگر من مصاحبه کرده‌ام؟ فقط سرم توی لاک خودم است؛ همین.

اتفاقا مشکل همین‌جاست که سرت را توی لاک خودت کرده‌ای و خبری از حضورت در اردوی تیم ملی نیست. مگر خودت خواهان حضور در اردوی تیم ملی و انجام تمرین با آسیایی‌ها نبودی؟

بله بودم؛ اما حالا دیگر نیستم!

چند ماه پیش بلافاصله پس از تصاحب مدال نقره المپیک اعلام کردی که دیگر کشتی نخواهی گرفت. حالا هم از گوشه و کنار می‌شنویم که دل به تمرینات نمی‌سپاری. داستان چیست؟

در لندن جوانی کردم و مصاحبه‌ام احساسی بود. به هیچ عنوان قصد خداحافظی نداشتم؛ اما حالا اوضاع فرق می‌کند. واقعا دیگر هیچ انگیزه‌ای برای کشتی گرفتن ندارم.

چرا؟

کشتی بگیرم که چه شود؟! که بعد از تحمل یک‌سال فشار طاقت‌فرسای تمرینات، مدالی جهانی بگیرم و امیدوار به دریافت چند عدد سکه‌ای باشم که مسئولان تازه دو سال بعد به فکر پرداخت آن خواهند افتاد؟!

اما مردم تصور می‌کنند که مدال‌آوران المپیک به لحاظ مالی حال و روز بسیار خوبی دارند و وضع‌شان سکه است. داستان چیست که چهره‌هایی چون شما و امید نوروزی چنین گله‌مند هستید؟

من از وضع مالی سایرین بی‌خبرم، اما از مدال المپیک تنها سکه‌هایش به من رسید و به نظر شما با نقد کردن این سکه‌ها، آیا می‌توانم یک خانه 30متری در تهران بخرم؟!

باید حق را به تو داد، اما با این تصمیمی ‌که گرفته‌ای، در نهایت خودت متضرر خواهی شد. این یک واقعیت است و ظاهرا از تبعات آن باخبر نیستی.

بگذارید متضرر شوم! چیزی برای از دست دادن ندارم و دیگر اصلا برایم مهم نیست که جایی در تیم ملی نداشته باشم.

تا همین چند وقت پیش هر جا صحبت از کشتی‌گیران حرفه‌ای بود، نگارنده فوری با اشاره به نام صادق گودرزی و احسان لشگری، از شما دو قهرمان به عنوان چهره‌هایی که هیچ‌گاه در تحمل تمرینات سخت خم به ابرو نیاوردند، یاد کرده و مدعی بودم که شیوه حرکتی صادق گودرزی به عنوان یک قهرمان حرفه‌ای، باید الگوی دیگران باشد. اما حالا...

اصلا نباید احسان را با من مقایسه کنید. او یکی از صمیمی‌ترین دوستان من است و به‌خوبی می‌دانم که به‌خاطر وضع مالی خوب خانواده‌اش، تا سالیان سال تامین است و دغدغه‌ای برای امرار معاش خود ندارد؛ اما من به عنوان مدال‌آور همیشگی کاروان کشتی آزاد ایران در میادین مختلف، هنوز خانه‌ای ندارم که فارغ از تحمل هزینه‌های رهن و اجاره بتوانم زیر سقف آن باشم.

چرا این تفکرات مخرب حالا به سراغت آمده؟ حالا که بهترین فرصت را داری برای درو کردن مدال‌های بعدی و خلق رکوردی جالب.

اگر در گذشته چندان به این موارد اشاره نمی‌کردم، به این خاطر بود که همه اطرافیان، مشاوران و اعضای خانواده وعده حل مشکلات را به المپیک می‌دادند و می‌گفتند که بعد از تصاحب مدال این مسابقات، دنیا به کام من خواهد شد. اما حالا مدال المپیک را هم به سینه زده‌ام و هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است. شما بگویید که دیگر باید چه‌کار کنم که به چشم مسئولان به عنوان یک قهرمان همیشه موفق دیده شوم؟ مدال جهانی ندارم؟ در قهرمانی آسیا ندرخشیده‌ام؟ قهرمان بازی‌های آسیایی نشده‌ام؟ خوش‌رنگ‌ترین مدال کشتی آزاد را در المپیک به سینه نزده‌ام؟ چه کاری مانده که باید به انجام آن بپردازم تا لیاقت زندگی کردن مثل یک قهرمان واقعی را پیدا کنم؟! مگر تامین مالی قهرمانان انگشت‌شمار ورزش ایران، چه فشاری را متوجه کمیته ملی المپیک، سازمان ورزش، نهادها و... می‌کند که هیچ رسیدگی به ما نمی‌شود؟! به‌خدا مدال‌آوران المپیک‌های قبلی اوضاعی به‌مراتب بهتر از ما دارند.

همه حرف‌هایت منطقی است؛ اما مطمئن هستم که با اتخاذ تصمیمی‌ اشتباه، به‌زودی خودت متضرر خواهی شد.

گفتم که؛ اصلا برایم اهمیتی ندارد که دوبنده تیم ملی را از دست بدهم. همیشه مثل یک سرباز به فکر سربلندی کشورم بوده‌ام. مدال‌هایی هم که به سینه زده‌ام، نوش جان مسئولانی که پز آن را دادند؛ اما دیگر بس است. حال و حوصله‌ای برایم باقی نمانده که بخواهم دوباره کارم را از نو آغاز کنم.

اصلا مگر از زمان جوانی، الگوی فنی‌ات علیرضا حیدری نبوده؟ لابد می‌دانی که حیدری هم بعد از المپیک آتن از کشتی فاصله گرفت و در ادامه راه هر چه تلاش کرد، دیگر نتوانست به دوران اوج گذشته بازگردد. آن‌قدر هم بابت این قضیه متاسف بود که بارها در سال‌های 2006، 2008 و حتی همین سال گذشته تصمیم به پوشیدن دوبنده تیم ملی گرفت؛ اما دنیای قهرمانی بی‌رحم‌تر از آن است که همیشه روی خوش خود را نشان قهرمانان بدهد. «باید» از این موضوع وحشت داشته باشی تا هیچ‌گاه تصمیم اشتباه نگیری.

هر چقدر تلاش کنید که مرا تحریک کنید، بی‌فایده است! انگیزه‌ای برای ادامه کار ندارم. تصاحب مدال المپیک، این انگیزه را در من کشته!

تصاحب مدال المپیک بی‌انگیزه‌ات کرده؟! چرا؟

تا قبل از بازی‌های المپیک لندن تصور می‌کردم که با کسب این مدال، زندگی‌ام زیر و رو خواهد شد. به همین خاطر سخت‌ترین تمرینات را تحمل می‌کردم. حالا اما اوضاع متفاوت است و وقتی می‌بینم مدال المپیک کاری از پیش نبرده، با چه انگیزه‌ای برای کسب مدال جهانی امسال تمرین کنم؟ مگر سه مدال جهانی قبلی ثمر چندانی داشت که چهارمی داشته باشد؟!

پدر شما یک مربی فهیم است. نظر او در این خصوص چیست؟

چند روز پیش با او صحبت کردم. می‌گوید یا از کشتی خداحافظی کن و یا این‌که از خیر تمرینات بی‌نظم و چند روز یک‌بار بگذر و به‌طور منظم کار خود را پیگیری کن.

در جریان هستی که امیرعلی‌اکبری رسما اعلام کرد که از امسال دوبنده آذربایجان را به تن خواهد کرد. نظرت در این خصوص چیست؟

به نظر من امیر تنها راهی‌که برایش مانده بود را انتخاب کرد! وقتی به لحاظ مالی نیازمند است، وقتی خودش می‌گوید که مشکلات مالی فراوانی دارد، چرا نباید به جایی برود که خواهان او هستند؟! در لیگ ایران می‌ماند تا بعد از پایان دوران قهرمانی، با همسایه‌ها فوتبال گل‌کوچک بازی کند؟! 

طوری از اقدام علی‌اکبری صحبت می‌کنی که انگار خودت هم بی‌میل نیستی جای دیگر کشتی بگیری.

با کسی تعارف ندارم. شایداگر شرایطم برای این کار فراهم بود، چنین تصمیمی ‌می‌گرفتم. در این خصوص چندبار با اطرافیان مشورت کردم که البته خوشبختانه در نهایت هیچ‌کدام صلاح ندانستند دوبنده کشور دیگری را به تن کنم.

قبل از جام جهانی هم که با هم حرف می‌زدیم همین جملات را می‌گفتی و دائم یادآوری می‌کردی که دیگر انگیزه‌ای برای انجام تمرینات نداری. همین بی‌انگیزه بودن باعث شد تا رسول خادم قید حضورت در ترکیب تیم ملی را بزند؛ که به هر حال با وساطت عده‌ای از دوستان و ابراز تمایل خودت، توانستی در جام جهانی به میدان بروی و طی چهار سال گذشته، برای اولین‌بار از مدل «صادق ناآماده» پرده‌برداری کنی! ظاهرا باز نیاز است که کسی به عنوان واسطه برایت آستین بالا بزند.

مگر من بچه هستم که بخواهم دائم قهر کنم و دیگران مرا با کشتی و مسئولان تیم ملی آشتی بدهند؟ در روزهای قبل از آغاز جام جهانی خودم از آقارسول عذرخواهی کردم و گفتم که اگر بیرون از اردو باشم، اوضاع بدنم خراب می‌شود و ایشان هم لطف کرده و دوباره رضایت به حضورم در خانه کشتی دادند. اما حالا دیگر انگیزه چندانی برای ادامه کار ندارم.

نظرت در خصوص مسابقات انتخابی تیم ملی چیست؟

این هم یکی دیگر از موارد عجیب برای من است! بعد از کسب این همه مدال، تازه برای تصاحب دوبنده تیم ملی باید با رقبای داخلی هم بجنگم!

اگر با گفتن این جملات قصد مظلوم‌نمایی و فرار از مسابقات انتخابی را داری، باید بدون تعارف بگویم که به کاهدان زده‌ای! خودت هم می‌دانی که رسول خادم بهایی به این حرف‌ها نمی‌دهد و محال است کسی را از حضور در مسابقات انتخابی منفک بداند.

خودم این موضوع را می‌دانم. آقارسول بهترین تصمیم ممکن را گرفته که قصد دارد مسابقات انتخابی را قانونمند کند. بحث من چیز دیگری است!

ممکن است در خصوص این «چیز دیگر» بیشتر توضیح بدهی؟!

حرف من این است که دیگر نمی‌توانم مثل گذشته به کشتی نگاه کنم. قبلا هیچ سدی را مانع رسیدن خود به دوبنده تیم ملی و مدال‌های جهانی نمی‌دیدم؛ اما حالا نه‌تنها انگیزه‌ای برای تمرینات ندارم، بلکه بهانه‌جو هم شده‌ام. مثلا همین بحث مسابقات انتخابی هم یکی دیگر از مواردی است که باعث شده دائم به خودم بگویم که موفقیت در این رقابت‌ها، دیگر هیچ ارزشی برایم ندارد!

ظاهرا اوضاع خراب است و این امکان که صادق گودرزی مسابقات جهانی را از دست بدهد، یا با هزار زحمت دوبنده تیم ملی را به‌دست آورد و اولین شکست جهانی را تجربه کند، زیاد است!

حرف‌تان کاملا منطقی است! اما مهم این است که برای من دیگر اهمیتی ندارد که برای اولین‌بار دوبنده تیم ملی یا مدال جهانی را از دست بدهم.

انگار فراموش کرده‌ای که تا پنج سال پیش شاید مردم محله خودت هم به‌طور کامل صادق گودرزی را نمی‌شناختند و امروز در سایه زحماتی که متحمل شده‌ای، از افراد شناخته‌شده ایران به‌شمار می‌روی. چه تضمینی وجود دارد که با کسب مدال‌های بعدی، به جمع قهرمانان متمول نپیوندی؟ مگر حمید سوریان و دیگر نفرات، از همان ابتدای کسب مدال‌های جهانی طعم پولدار شدن را چشیدند که این‌قدر نسبت به آینده ناامیدی؟

همه کسانی که در ورزش به پول و امکانات رسیدند، دوست و آشنایانی کار بلد داشتند. خود حمید هم به کمک برخی دیگر از قهرمانان، طی چند سال گذشته موفقیت‌های مالی چشمگیری را تجربه کرد. متاسفانه من چنین دوستانی ندارم و برای تامین آینده هم نمی‌توانم همچون یک گدا(!) پیش این مسئول و آن مسئول بروم...!