سطح فوقانى زبان
این سطح مانند تمام زبان داراى دو قسمت افقى و عمودى است، قسمت افقیش در دهان واقع و متوجّه سقف آن مىباشد و قسمت عمودیش در عقب و مواجه با حلق است.
در حدّ فاصل این دو قسمت، خط فرورفتگى است به نام شیار انتهایى كه محل تقاطع دو شاخه مشكله آن، عمیقتر و خلفىتر از سایر قسمتهاى آن است و به سوراخ اعور، یا روزنه كور موسوم مىباشد.
در روى قسمت افقى این سطح اجزاى زیر دیده مىشود:
1- در خط وسط، شیار قدامى خلفى كه از نوك زبان شروع و به سوراخ اعور ختم مىگردد، به اسم شیار میانى.
2- چینهایى كه عرضاً قرار گرفته و عده آنها زیاد است.
3- برآمدگىهایى كه در تمام این سطح پراكنده بوده و از متفرعات مخاط زبانى است به نام حبّههاى زبانى كه عدهاى از آنها نسبتاً بزرگ و در جلوى شیار انتهایى واقع و روى هم رفته تشكیل زاویه حاده را مىدهند كه فرجه آن به طرف جلو است و به هشت زبانى موسوم مىباشد و بالاخره پارهاى از حبهها كه كوچكترند، در روىتمام قسمت افقى سطح فوقانى موجود مىباشد و ما در موقع شرح مخاط زبان به ذكر آنها خواهیم پرداخت.
قسمت عمودى سطح فوقانى كه متوجه به حلق است، غیر منظم و داراى غددى است كه مجموع آنها را لوزه زبانى مىنامند، بین انتهاى تحتانى این قسمت و غضروف مكبى كه در عقب آن قرار دارد، سه چین مخاطى موجود مىباشد كه
زبان را به غضروف مكبى متصل نموده و به چینهاى زبانى مكبى میانى و طرفى موسومند، بین چینهاى طرفى دو فرورفتگى است به نام حفرههاى زبانى مكبى.
