تبیان، دستیار زندگی

مهران شاهین‌طبع و محمد کسایی‌پور در ارزیابی لیگ برتر بسکتبال به این نکته رسیدند که برای رشد بسکتبال و ورود به عرصه جهانی نباید دور خود دیوار بکشیم و باید نیروهای متخصص را همانند هوای تازه وارد بسکتبال کرد.

  همیشه در پایان هر فصل از لیگ برتر بسکتبال ایران مربیان و کارشناسان از وضعیت لیگ برگزار شده صحبت می‌کنند. تفاوت‌ها و شباهت‌ها با گذشته را مطرح می‌کنند و یا می‌گویند کیفیت لیگ پایین بود یا بالا. هرساله لیگ برتر بسکتبال ایران با شرایطی تقریبا یک شکل برگزار می‌شود. اگر به جزییات آن توجه شود پیشرفت خاصی در آن دیده نخواهد شد. خبرگزاری ایسنا در پایان این فصل از لیگ برتر بسکتبال که با قهرمانی پتروشیمی همراه بود میزبان دو تن از مربیان لیگ برتری بود و به صورت موشکافانه وضعیت بسکتبال ایران را ارزیابی کرد. مهران شاهین‌طبع سرمربی سابق تیم ملی جوانان و سرمربی دانشگاه آزاد و محمد کسایی‌پور سرمربی سابق تیم ملی امید و سرمربی سابق استقلال زرین قشم مهمانان ایسنا بودند و از وضعیت لیگ و بسکتبال ایران صحبت کردند. این دو مربی از امروز و فردای بسکتبال گفتند و اینکه چگونه باید وارد عرصه جهانی شد. صحبت‌های این دو مربی پر از نکات مهم بود که نمی‌شود حتی یک قسمت از آن را جدا بیان کرد.

مشروح گفت و گوی ایسنا با این دو مربی ملی را در ادامه می‌خوانید.

*آقای شاهین‌طبع همانطور که همکار شما گفتند شاخصه‌های زیادی برای ارزیابی وجود دارد. شما این شاخصه‌ها را چطور تعریف می‌کنید؟

با تایید تمام صحبت‌های آقای کسایی‌پور به نظر من باید موضوعات را به صورت جزئی نگاه کرد و از کلی گویی و کلی نگری در رابطه با موضوعات و مشکلات موجود در رشته بسکتبال پرهیز کرد. برای بررسی لیگ خوب و به طور کلی رشد و توسعه رشته ورزش بسکتبال و این موضوع که آیا این رشته در چند سال گذشته در ایران رشد داشته یا دچار عقب‌گرد شده مولفه‌هایی وجود دارد که می‌توان با بررسی آنها به نتایج نسبتا دقیق رسید.

برای نمونه یکی از مولفه‌های لیگ موفق بسکتبال وجود امکانات و تجهیزات مناسب است. به عنوان مثال سالن‌های اختصاصی، زمین‌های تمرین ، اسکور بوردها، وضعیت باشگاه‌ها و امکانات آنها نسبت به هشت سال پیش چگونه است؟

آیا در طول این هشت سال در رابطه با این موضوعات ما پیشرفت داشته‌ایم یا پسرفت؟ همچنین موضوع اسپانسرها و یا بحث خصوصی بودن و یا دولتی بودن باشگاه‌ها و روند خصوصی سازی نسبت به هشت سال پیش در چه وضعیتی قرار دارد؟ برنامه‌ریزی فدراسیون برای اجرای بازی‌ها و مسابقات در طول برگزاری لیگ بر اساس استانداردهای دنیا چگونه است؟

آیا کیفیت مسابقات نسبت به سالهای گذشته بهتر شده است یا نه کیفیت بازی‌ها سیر نزولی داشته است؟ همچنین موضوع ایجاد انگیزه در میان بازیکنان و سرمایه گذاران نیز مولفه دیگری است که می توان به آن توجه کرد. وضعیت حقوق، دستمزدها و قراردادها و همچنین پاداش بازیکن برتر و شایسته در طول لیگ، وضعیت تماشاچیان و ایجاد انگیزه در میان آنها برای ورود به سالن‌ها برای تماشای بازی مولفه‌ای دیگری است که می‌توان با بررسی آنها به رشد و توسعه و یا پسرفت بسکتبال در طول این هشت سال دست یافت.

*پس با ارزیابی این شاخصه‌ها می‌توان پس از مدت‌ها به یک نتیجه کاملا علمی برای بسکتبال رسید.

بله. بنابراین برای بررسی وضعیت رشته بسکتبال در طول چند سال گذشته باید از کلی گویی پرهیز کنیم. توجه به مولفه‌های مطرح شده ضروری است. در این رابطه باید میان سیاست‌های کلان دولت با سیاست‌ها و برنامه‌های فدراسیون تفکیک قائل شد. به عنوان مثال بحث حضور بانوان در سالن‌ها برای تماشای بازی‌ها موضوعی دولتی و جز سیاست‌های کلان است ولی موضوعات دیگر از قبیل استفاده از نیروهای داوطلب برای مدیریت و نظارت بر بازی‌ها، موضوعی است که در حیطه وظایف فدراسیون بسکتبال است. هم اکنون در بسیاری از کشورها نیروهای داوطلب متشکل از دانش آموزان در برگزاری بازی‌ها با فدراسیون همکاری می‌کنند. این دانش آموزان به صورت داوطلبانه و رایگان خدمات بسیار مهمی را به فدراسیون ارائه می‌دهند که هنوز در ایران از این ظرفیت‌ها استفاده نشده است.

این موضوعات به طور مستقیم به مسائل مدیریتی فدراسیون مربوط می‌شود که به راحتی می‌توان با برنامه‌ریزی دقیق برای اجرای آنها برنامه ریزی کرد. از دیگر مولفه‌های مهم برای بررسی وضعیت بسکتبال کشور توجه به سیستم جامع و فراگیر آماری در سطح کشور است. این سیستم در لیگ برتر اجرایی شده است ولی در لیگ‌های پایین تر این سیستم هنوز طراحی و اجرا نشده است. بررسی ورود ضابطه‌مند بازیکن‌های خارجی به کشور و همچنین چگونگی نظارت بر قراردادهای آنها مولفه دیگری است که می‌توان به آنها توجه کرد. به عنوان مثال بسیاری از کشورها برای ورود بازیکن خارجی به لیگ خود محدودیت‌هایی از قبیل سن زیر 27 سال و عدم سابقه حضور در لیگ NBA در نظر می‌گیرند زیرا بازیکنی که در لیگ NBA بازی کرده دیگر انگیزه‌ای برای تلاش و کوشش ندارد. حال باید مطالعه کرد که ما در طول این هشت سال چقدر در زمینه ورود بازیکن خارجی کار کرده‌ایم. چقدر قراردادهای ما واقعی بوده است.

*با توجه به صحبت خودتان درباره پرهیز از کلی گویی، بهتر است شاخصه‌های خود را ریزتر توضیح دهید.

بله. مولفه دیگر برای مطالعه و بررسی موضوع اطلاع رسانی در زمینه برگزاری مسابقات است. در این زمینه چقدر با نهادهای دیگر مانند شهرداری رایزنی کرده‌ایم تا از امکانات آن برای اطلاع رسانی به شهروندان بهره ببریم؟ آیا تولید کنندگان برای حضور یک پارچه تماشاچیان در سالن مسابقات با فدراسیون همکاری دارند؟ آیا حضور آنها در افتتاحیه‌ها و اختتامیه‌های مسابقات مناسب و شایسته هست؟

همچنین موضوع تناسب فنی تیم‌های حاضر در لیگ برتر از مولفه‌های دیگری است که با بهره‌گیری از سیستم فراگیر آماری می‌توان در آن زمینه بحث کرد. این موضوع به عنوان مثال در تحلیل و آنالیز بازی تک تک تیم‌های حاضر در لیگ بسیار کارآمد و کارا خواهد بود. بحث داوری، ایجاد انگیزه در داوران، پاداش و دستمزد آنها حمایت از حق و حقوق آنها از جمله مولفه‌های دیگر است که با بررسی آنها می‌توان به نتایج قابل قبولی در رابطه با وضعیت بسکتبال در کشور رسید.

امروز در تمام کشورهای صاحب سبک در رشته بسکتبال کلاس‌های بازآموری و یا همان کیلینیک برگزار می‌شود و بزرگترین مربیان درجه یک بین المللی در این کلاس‌ها حضور می یابند. باید توجه داشت که برگزی این کلاس‌ها و دعوت از این اساتید هزینه زیادی به فدراسیون تحمیل نمی‌کند، زیرا این اساتید به عنوان نوعی خُمس دانش و علم خود با دستمزد بسیار کم در این کلاس‌ها حضور می‌یابند. همچنین باید به این موضوع توجه کرد که برگزرای این کلاس‌ها به ایجاد روحیه همبستگی در میان مربیان داخلی نیز کمک شایانی خواهد کرد. اجرای تمامی این مولفه‌ها که منجر به رشد و توسعه بسکتبال در کشور می‌شود سخنان رویایی و آرمانی نیست بلکه راه راحت، قابل اجرا و شدنی است.

همچنین بحث پخش بازی‌ها از تلویزیون و تعادل آن در میان باشگاه‌های تهرانی و شهرستانی از جمله موضوعات دیگری است که باید به آن توجه داشت. نقل و انتقال بازیکن‌ها، روندهای دموکراتیک در اداره باشگاه‌ها و مدیریت آنها همگی از جمله مولفه‌هایی است که باید با بررسی آنها به یک نظر اجمالی در رابطه با رشد بسکتبال در طول چند سال گذشته رسید.

نکته‌ای که باید بر آن تاکید کرد بحث مدیریت و مسئولیت پذیری مدیران است. باید بر این موضوع پای فشرد که هر مدیری باید مسئولیت تبعات تصمیمات خود را بپذیرد و این در یک روند دموکراتیک در باشگاه‌ها امکان پذیر خواهد بود.

*همگی این شاخصه‌ها در بسکتبال امروز جهان دیده می‌شود. آقای کسایی‌پور آیا می‌توان یک الگویی برای بسکتبال ایجاد کرد و طبق آن ورزش کشور را پیش برد.

دقیقا صحبت‌های آقای شاهین‌طبع به خوبی شاخصه‌های خوب ارزیابی بسکتبال را نشان داد. در ادامه صحبت‌های او و حرف‌های خودم باید تاکید کنم که همیشه با یک الگو برداری مناسب می‌توان راه درستی را پیش برد. باید ببینیم بسکتبال جهان در چه مسیری حرکت می‌کند و ما چه راهی را پیش گرفته‌ایم. باید تمام این شاخصه‌ها را در نظر بگیریم و با وفق دادن آنها با بسکتبال کشور گام برداریم. بسیاری از شاخصه‌ها نیازمند به یکدیگر و مکمل هم هستند. هر ساختاری نیاز به یک ساختار زیربنایی دارد تا پایه‌های حرکتی مستحکم شود. اگر ما از داشته‌های خود شناخت نداشته باشیم نمی‌توانیم کاری انجام دهیم. عدم ثبات برنامه‌ها از همین عدم شناخت و بهره نبردن از شاخصه‌ها ایجاد می‌شود.

به نظر من نباید تفکر ما محدود باشد و تنها به یک چیز فکر کنیم. بسکتبال تنها لیگ نیست.

در دنیای امروز ورزش و بسکتبال جزییات زیادی دارند و با توجه به تمام آنها می‌توان رشد کرد. توجه به این مسائل یک نظام را ایجاد می‌کند. زمانی که یک ساختار استاندارد داشته باشیم و طبق آن پیش برویم و با ایجاد ارتباط حرکت کنیم موفق خواهیم شد. اگر بخواهیم یک چرخه دایره وار ایجاد کنیم و هیچ راه خروجی برای آن شکل ندهیم بسکتبال ما جایی برای رشد نخواهد داشت و با همین حداقل‌هایش زنده می‌ماند.

زمانی که ساختار ما همانند یک ساختمان بدون پنجره و در باشد راه ورود و خروج بسته می‌ماند و چیزی تغییر نمی‌کند. هوای جدید وارد چرخه نمی‌شود. برای رشد باید مبارزه کرد. یک مبارزه فکری و طبق آمار. اگر بخواهیم تنها با اتفاق‌هایی که افتاده کارمان را مقایسه کنیم نتیجه نمی‌گیریم. باید کمی به این فکر باشیم که دیگر کشورهای جهان چه راهی پیش گرفته‌اند و در کجای جغرافیای بسکتبال جهان جای گرفته‌اند.

*آقای کسایی‌پور هم اکنون با توجه به این شاخصه‌ها لیگ ایران در کجای بسکتبال جهان قرار دارد؟

 برای پرسش به این سوال باید به وضعیت سازمان لیگ ایران نگاه کرد.

*آیا سازمان لیگی داریم؟

مهران شاهین طبع: به نام داریم. خود کارکنان فدراسیون، نفرات را چیده‌اند و نامش را سازمان لیگ گذاشته‌اند.

محمد کسایی پور: باید دید همین سازمان لیگی که هست چه فعالیتی دارد. توجه کنیم که نباید با کشورهای صاحب سبک مقایسه کنیم. هم اکنون ورزش ایران با بسیاری از کشورها قابل مقایسه نیست. فوتبال ایران به هیچ وجه با اسپانیا در یک سطح قرار نمی‌گیرد. نکته اینجا است که ما باید بفهمیم کجا قرار داریم و باید با توجه به پتانسیل خود برنامه ریزی کنیم و پیش برویم. بسکتبال ایران در چه جایگاهی قرار دارد و برای بهتر کردن این رتبه چه کار کرده است؟ به طور مثال در المپیک لندن ایران جایگاه خوبی بدست آورد و بالاتر از بسیاری از کشورهای قدرتمند جای گرفت. این رتبه به دلیل مدال‌های طلای دو رشته خاص اتفاق افتاد که اگر نبودند رتبه ایران نیز خوب نمی‌شد.

برای بهتر شدن این جایگاه باید به واقعیت‌ها به طور کلی دقت کرد. اینکه ایران در رتبه بیستم بسکتبال جهان قرار دارد و کشوری مثل لبنان، اردن، کره جنوبی و ژاپن بعد از ما قرار دارند نشان از بهتر بودن ما نیست. گاهی این آمارها ذهن ما را به اشتباه می‌اندازند.

 رنکینگ ما از تمام کشورهای آسیا به جز چین بهتر است اما داشته‌های کشورهایی چون کره و ژاپن چیست؟ لبنان، اردن، ژاپن و کره جنوبی بعد از ما قرار دارند اما شرایط آنها همانند بسکتبال ایران است؟ زمانی باید موفقیت را نشان داد که اگر چندین سال پیاپی در عرصه بین المللی مقامی بدست نیامد بدانیم که روند رو به رشد طی می‌شود. ثبات در ورزش حکم فرما است. طبق آمار جدید فدراسیون جهانی که بسیار جالب بود تعداد باشگاه‌های ثبت شده ایران و دیگر کشورهای آسیایی در فدراسیون جهانی است. ایران 40 باشگاه ثبت شده بسکتبال در خود دارد. 500 بازیکن داریم که ثبت شده‌اند و 1500 بازیکن داریم که ثبت نشده‌اند. این آمار در مقایسه با کشورهای دیگر آسیایی چون ژاپن و کره که نزدیک به 2هزار باشگاه فعال در بسکتبال دارند بسیار پایین است.

 اگر بسکتبال ایران می‌خواهد جهانی شود باید از ساختار دایره وار و بسته خود خارج شود. یک کشور 2 هزار باشگاه و 11 هزار بازیکن ثبت شده دارد و این مساله نشان می‌دهد که بسکتبال آنها به ثبات رسیده است. ایران هشتاد میلیون جمعیت دارد اما تعداد آماری در بسکتبال اینقدر پایین است. ممکن است عناوین ما بهتر باشد اما بسکتبال در کشوری مثل ژاپن در بین مردم ریشه قوی‌تری دارد. ساختار قدرتمندتری دارد و از نیروهای توانمند استفاده می‌کند.

*براساس نظر برخی کارشناسان، یکی از مسائل در بسکتبال ما عدم استفاده از نیروهای با انرژی است. با این نظر موافق هستید؟

محمد کسایی پور: در فدراسیون ایران یکسری از پیشکسوتان بسکتبال در حال فعالیت هستند که برای این ورزش تا جایی که می‌توانند زحمت می‌کشند. آنها تلاش و کار می‌کنند و کارکشته هستند اما واقعیت این است که این نیرو برای رساندن بسکتبال ایران به عرصه جهانی کافی نیست. بسکتبال به نیروهایی جدید و با انرژی با تفکر تازه نیاز دارد. نیروهایی که از تجربه این افراد استفاده کنند. با این شرایط خیلی سخت است که به استانداردهای جهانی برسیم. باید سازمان تیم‌های ملی تقویت شود. باید کمیته داوران به طور مستقل کار کند. تعریفی که از بسکتبال می‌کنیم بسیار مهم است. زمانی که تعریف با توسعه و پیشرفت همسو می‌شود نمی‌تواند دور خودمان دیوار بکشیم و راه ورود و خروج را بسته نگه داریم و راه ورود اکسیژن را ببیندیم. ممکن است این روزها تاثیری نداشته باشد و اتفاقی نیفتد اما در آینده تاثیرش دیده می شود. شاید عناوین این روزها بهتر باشد اما در مرور زمان ثبات بدست نخواهیم آورد.

نکته دیگری که باید بگویم این است که ساختار کوتاه مدت بسیار مهم است اما این مساله باید در راهی بلند مدت شکل بگیرد. زمانی که در برنامه‌ریزی‌ها گام برمی‌داریم بر محور این ساختار بلند مدت است که هرکس که خواست مسوولیت را برعهده بگیرد برنامه مشخص شده پیش رویش باشد نه اینکه همه چیز تغییر کند. به نظر من نباید تنها امروز را ببینیم. باید به فکر آینده باشیم تا با ایجاد ثبات بتوانیم در هر عرصه موفق باشیم. همین ثبات باعث تقویت همه بنیان‌ها می‌شود و راه موفقیت شکل می‌گیرد.

مهران شاهین طبع: بحث نیروی انسانی یک بحث بسیار مهم است که به آن تاکید می‌شود. با تغییر سازمان تریبت بدنی به وزارت ورزش این امید وجود داشت که بحث ارتقای نیروی انسانی در این نهاد به صورت جدی‌تر پیگیری شود. به طور کلی برگزاری کلاس‌های مختلف از جمله کلاس‌های باز آموزی، فن آوری رایانه و بسیاری از کلاس‌های دیگر که به طور کلی در تمامی نهادها و سازمان‌ها برگزار می‌شود در جهت ارتقای نیروی انسانی است. فعالیت تمامی نهادها گویای این واقعیت است. بحث نیروی انسانی بسیار مهم و با اهمیت است و از این رو است که سازمان بازرسی کشور نیز به صورت جدی وارد بحث دو شغله‌ها شد.

دلیل این اقدام نیز این بود که ایران کشوری جوان است و این جوانان دارای استعدادهای بسیار ویژه و با پتانسیل هستند. شاید این موضوع طنز آمیزی است که وزارت حامی جوانان، خود عرصه را برای ورود جوانان کشور به عرصه‌های مدیریتی و اجرایی تنگ و محدود می‌کند. متاسفانه وزارت ورزش از روزی که شروع به فعالیت کرد مشغول به انجام فعالیت‌هایی شد که بیشتر از جنس برخوردهای شخصی بود و این منجر به ورود سازمان بازرسی به این عرصه شد.

*دلیل تاکید سازمان بازرسی چه بود؟

ورود سازمان بازرسی به بحث دو شغله‌ها در وزارت ورزش بیشتر در جهت حمایت از جوانان و حضور آنها در عرصه اجرایی و مدیریت کشور بود. این حرکت برخورد شخصی نیست. باید برای جوانان در عرصه‌های مدیریتی فضا را مهیا کرد. این جوانان هستند که علاقه و انگیزه بالا برای انجام بسیاری از امور خلاقانه و مبتکرانه را دارند که توقع‌های مالی بسیار کمی دارند. هم اکنون من از فرزندانم اطلاعاتی بدست می‌آورم که خودم نمی‌توانم آنها را بدست بیاورم. باید این واقعیت را پذیرفت که افراد با تجربه و با سن و سال زیاد که در وزارت خانه مشغول فعالیت هستند دیگر نیرو و انگیزه جوانان را ندارند و باید عرصه را برای جوانان مهیا کنند. جوانان این کشور سرانجام باید از نقطه‌ای شروع به فعالیت و کسب تجربه کنند. نمی‌شود فضا و محیط را برای آنها محدود کرد. به عنوان مثال آقای افشار‌زاده فردی بزرگ و قابل احترام است. زحمت کشیده اما با 50 سال تجربه دیگر چه فعالیت نوآورانه و خلاقانه‌ای می تواند داشته باشد؟! چگونه می‌تواند فعالیت یک جوان با انگیزه را انجام دهد؟ این موضوع موجب شد تا سازمان بازرسی کشور وارد عمل شود. این افراد زحمت کشیده‌اند. تلاش کردند اما تا چه زمانی می‌خواهیم جوانان را کنار بگذاریم؟

متاسفانه وزارت ورزش دستگاه نظارتی منسجمی ندارد در بخش کنترل مشکل دارند. برای مثال نیروی انتظامی بخشی به نام حفاظت اطلاعات دارد که به صورت نهادی مستقل وظیفه نظارت بر این ارگان را دارد و ریئس و فرمانده این نیرو نمی‌تواند در امور این نهاد مستقل دخالت کند و رئیس این نهاد نیز به صورت دقیق تمام اموری این نهاد را زیر نظر دارد.

*پس یکی از مشکلات بحث نظارتی است!

مهران شاهین طبع: متاسفانه در بحث نظارتی در وزارت تازه تاسیس ورزش و جوانان مشکلات زیادی وجود دارد. باید این واقعیت را پذیرفت که شخص محوری و مسائل شخصی و منفعت طلبی آدمیزاد را از بین می‌برد و این موضوع سبب می‌شود که به راحتی حقوق افراد ضایع شود. هم اکنون فرد لایقی مانند حمید سجادی در وزارت ورزش حضور دارد که به دلیل دانش و توانایی‌های خود اقدامات موثر و خوبی انجام داده است ولی باید این واقعیت را پذیرفت و این سوال را پرسید که جایگاه نیروی جوان و تحصیلکرده‌های ما در این وزارت‌خانه کجاست؟ هم اکنون تعداد زیادی دانشجوی خلاق و با انگیزه در دانشگا‌های ما وجود دارند که بدون هیچ چشم داشتی حاضر به فعالیت و همکاری هستند ولی متاسفانه هنوز با وجود این همه دانشگاه و این همه جوان تحصیلکرده هیچ لایسنس (مدرک) مربیگری وجود ندارد. این در حالی است که می‌شود به راحتی با همکاری دانشگاه‌های کشور در پروسه یک ساله لایسنس مربیگری بسکتبال را در کشور ایجاد کرد.

*خود فدراسیون هم می‌تواند جداگانه در این امر حرکتی داشته باشد؟

مهران شاهین طبع: ما در طول این سال‌ها و از مدیریت قبلی فدراسیون فرصت‌های بسیاری را از دست داده‌ایم. هم اکنون بسیاری از مربیان ما کمتر از چهار سال سابقه مربیگری دارند و به عبارت دقیقتر بسیاری از آنها با سابقه کمتر از چهار سال مربیگری تیم بزرگی را بر عهده گرفتند و این در حالی است که در بسیاری از کشورها مربیگری تیم‌های لیگ برتر به افرادی داده می‌شود که حداقل چهار سال سابقه مربیگری داشته باشند و لایسنس مربیگری را از کالج دانشگاهی دریافت کرده باشند. ما نیازمند جوانگرایی در ورزش و به ویژه بسکتبال هستیم. در کنار این موضوع مهم بحث علم‌گرایی نیز در این رشته ورزشی اهمیت دارد. هنوز هم در ورزش ما و به ویژه در رشته بسکتبال علم پژوهش و تحقیقات جایی پیدا نکرده است. به عنوان نمونه چقدر کار علمی پژوهشی در این رشته انجام شده است؟ مقاله پژوهشی، کار علمی و حتی کتاب به چه اندازه تالیف و یا ترجمه شده است؟ این در حالی است که رهبر معظم انقلاب سال های متوالی است که در این زمینه و بر موضوع علم گرایی و پژوهش در تمامی زمینه ها تاکید می کنند. چرا فدراسیون اینکار را انجام نمی دهد؟ ما این شرایط را می خواهیم. عقب نشینی هم نمی کنیم. چرا نباید فدراسیون به عنوان متولی این کارها را انجام دهد؟ اگر بسکتبال ایران در سال های آینده چند بازیکن خوب نداشته باشد دیگر عنوانی بدست نمی آورد. زمانی که می گویم سال های گذشته را از دست داده ایم دلیلش این است که ما تیم ملی قدرتمندی داشتیم و هم می توانستیم در عنوان پیشرفت کنیم و هم در دیگر شاخصه ها.

*اما همه به دنبال نتیجه هستند.

مهران شاهین طبع: بله عوام مردم به دنبال این نیستند که من چهار سال به دنبال گرفتن مدرک بوده ام و مردم نتیجه می خواهند. نتیجه هم یکی از شاخصه های موفقیت است. همانطور که آقای کسایی پور به ان اشاره کرد. بیستم بودن در دنیا شاخصه است و می گویند موفق هستند بله چون نتیجه خوب بوده است اما اگر دو بازیکن خوب نداشته باشیم دیگر این نتیجه نیز بدست نمی آید. آیا تا امروز همایش بسکتبال داشته ایم؟ آیا یک مقاله درباره بسکتبال داشتیم؟ چند تولید پژوهشی داشتیم؟ تنها یک کتاب داوری داریم.

محمد کسایی پور: با این شرایط همیشه هم می شنویم که می گویند بودجه کافی نیست. چطور کافی نیست؟ کاری انجام نمی شود. اگر قرار بود این فعالیت ها انجام شود چه می گفتند؟ تالیف یک کتاب یا انجام فعالیت های پژوهشی برای بسکتبال نیاز است. باید اینگونه کار شود و به آنها بها داده شود. زمانی که این فعالیت ها نیست بودجه هم نیاز نداریم. اما اگر بدانیم این فعالیت ها خودش تولید بودجه می کند و به یک منبع درآمد تبدیل می شود به ارزش آن پی می بریم. وقتی هیچ کار مهم و با برنامه ای انجام نمی شود بودجه کافی است حتی زیاد هم هست. وقتی هیچ فعالیتی پژوهشی و علمی صورت نمی گیرد همین مقدار کم در نظر گرفته برای چنین فعالیت هایی هم دست نخورده باقی می ماند.

*آقای شاهین طبع آیا توجه به این مسائل خود تقویت مساله تبلیغات و درآمدزایی در بسکتبال نیست؟

دقیقا همین است. یک طرحی است که می تواند کل ایران را دربر بگیرد. این مضوع را می توان در رابطه با بحث استعداد یابی نیز مطرح کرد. در حال حاضر عقب افتاده ترین کشورها هم در رابطه با استعداد یابی فعالیت های گسترده ای انجام می دهند. این این موضوع یکی از شاخص های مهم در ارزیابی وضعیت رشته بسکتبال در دنیا است. در ایران بحث استعداد یابی در طول این سال ها به پیدا کردن جوانان قد بلند خلاصه شده و این در حالی است که پیدا کردن جوانان قد بلند تنها یک آیتم در این زمینه است. شرط لازم است ولی کافی نیست.

*خود مساله استعدادیابی بسیار پیچیده است. این آیتم از نظر علم روز دنیا چگونه ارزیابی می شود؟

مهران شاهین طبع: در بحث استعداد یابی موضوعات دیگری هم چون بحث روانشناختی و بسیاری از آیتم های دیگر نیز در اولویت است. به عنوان نمونه روحیه کار جمعی و تیمی، سخت کوشی، پشتکار، هماهنگی و بسیاری شاخص های مهم دیگر در رابطه با استعداد یابی با اهمیت است. حال سوال این است که در طول این سالها ما در زمینه استعداد یابی چه کرده ایم؟ چه نهاد یا سازمان و یا فردی مسئول استعداد یابی در رشته بسکتبال است؟ بر اساس چه مکانیزم و برنامه ای جوانان با استعداد در اقصی نقاط ایران شناسایی می شوند. در کشور کرواسی در مکانیزم استعداد یابی افراد و مدیرانی وجود دارند که تک تک مناطق این کشور را بر اساس روحیه قوای جسمانی شناسایی کردند و به عنوان مثال می دانند کدام منطق این کشور جوانان قد بلند و با استقامت دارند. در کدام منطقه جوانان روحیه کار تیمی بالایی دارند. تمام این افراد مسئول استعداد یابی در این کشور دارای تحصیلات آکادمیک هستند و با نگاهی کاملا علمی این کار را انجام می دهند و نتیجه آن نیز کاملا در وضعیت رشته بسکتبال این کشور مشخص است. ولی متاسفانه در ایران همه چیز شخصی و فرد محور است. ورزش ایران به ویژه بسکتبال از بی ثباتی و نتیجه گرایی آسیب بسیار دیده است. به عنوان مثال برای کشور اسپانیا فرقی نمی کند که چه کسی رئیس و مسئول فدراسیون بسکتبال باشد آنچه که مهم تلقی می شود اجرای برنامه روتین و تدوین شده ای است که در این کشور و در تمامی مناطق آن حتی در دورافتاده ترین مدارس تدریس می شود. این برنامه با آمدن و رفتن مدیران و مسئولان دستخوش کوچکترین تغییرات نمی وشد ولی در ایران سیاست های کلی و برنامه های کلی فدراسیون با تغییر تحول مدیران به سرعت تغییر می کند چه برسد به برنامه های جزیی این چنینی.