تبیان، دستیار زندگی

بازی در زندگی کودک بسیار اهمیت داد.
رشد قوا و استعداداها ، و رشد شخصیت کودک به نحو بارزی به آن بستگی دارد.
 بازی بزرگترین جلوه حیات دوره کودکی است .
طول مدت بازی در کودک ، دلیل واضحی به اهمیت آن است .

به نظر کلاپارد ، مهمترین اثر بازی آن است که به کودک مجال و فرصت می دهد که اظهار شخصیت کند و به اصطلاح « خویشتن » خویش را آشکار سازد .بازی تدارک بیننده یک زندگی واقعی است ، که در آن این تمایلات محل طبیعی کاربرد خود را می یابد. »
به این ترتیب ، بازی می تواند امیال کودک را تا حدی زیادی برآورده کند .
یعنی میل هاو احتیاجاتی را که کودک در زندگی عادی و طبیعی نمی تواند بر آورد ، در حین بازی می تواند عملی و ارضا کند.

کودک از راه بازی چگونگی برقرار کردن روابط با دیگران را می آموزد.کوکی که امکان بازی برای وی، به ویژه با دیگران فراهم نشده باشد ، معمولا خودخواه،خودبین و خودرای می شود.
کودک به وسیله بازی های دسته جمعی به تدریج رعایت قواعد،مقررات،همکاری و اشتراک مساعی با دیگران را می آموزد، و یاد می گیرد که چگونه در هنگام شکست بردبار و در موقع پیروزی فروتن باشد.

بیشتر بازی ها جنبه آموزشی و پرورشی دارند.کودک به هنگام بازی با وسایل وجمع آوری قطعات آنهاو یا اشیا، با دنیایی از رنگ ها ،شکل ها و حجم ها آشنا می شود. اطلاعات فراوان درباره اشیا کسب می کند، به تدریج محیط خود را می شناسد.و در اواخر کودکی ، واقعیات را از تخیلات تمیز می دهدو به قابلیت ها و توانایی های خود پی می برد.

علاوه بر مواردی که گفته شد ، بازی ها جنبه تسکینی و درمانی نیز دارند.از طریق بازی است که کودک فرصتی برای بروزو بیان عواطف خود به دست می آوردو بسیاری از فشارهای درونی خود را که حاصل برآورده نشدن تمایلات و نیازمندی های او است، به وسیله بازی ارضا می کند، و همین امر موجب می شود تا از شدت ناکامی ها کاسته شود.

با توجه به مواردی که مطرح شد ، روشن می شود که بازی در رشد و نمو ، تربیت فعلی و آینده کودک ، به ویژه در تشخص طلبی وی ، نقش عمده و مهمی را دارد. به این دلیل است که در برنامه های تربیتی اکثر کشورها در درجه اول اهمیت قرار داده شده است. اما ، متاسفانه در برنامه های آموزشی و پرورشی کشورمان آنطور که باید اهمیت بازی و تاثیر اجتناب ناپذیر آن در رشد استعدادهای بدنی و روانی کودک ، و شخصیت او در نظر گرفته نشده است . در ساعات معدودی که در هفته به عنوان ورزش در برنامه درسی مدارس ابتدایی گذاشته شده است ، کودکان به بازی می پردازند ، آن هم در صورتی است که این بازی مانع درس کلاس های دیگر نشود ، و حال آنکه بازی مهمترین فصل کتاب زندگی کودک است.
منبع : کتاب « اصول و مبانی آموزش و پرورش » نوشته ی دکتر تقی پور ظهیر